Biz özgənin yaratdığı dünyada yaşayırıq
Yüklə 360,3 Kb. Pdf görüntüsü
|
85 Son vaxtlar çox darıxıram. Hər yerdə, hər kəslə darıxıram. Elə harasa tələsirəm. Bütün işlərimi yarımçıq qoyuram, birini bitirmədən o birinə başlayıram. Neçə yarımçıq rəsmim qalıb. Bir yerdə qərar tutmuram. Danışanda sözləri, yazanda hərfləri yeyirəm – sözü ikinci hecasından yazıram. Süfrədə ilk əl atdığım salfet kağızı olur, yeməyi bitirmiş kimi. ...Dünən, bu gün səninlə söhbətləşmək, yazışmaq, görüşmək istəyirdim. Amma harada olduğunu, kimlə olduğunu bil- mirdim. Ara günlər olsaydı, işə zəng eləyərdim. Yəqin yenə işin çoxluğunu deyəcəkdin... Özünə güvənməyindən xoşum gəlir. İndi yalnız belə adamlar uğur qazana bilir. Sən zamana boyun əyməyənlərdənsən. Elə taleyə də. Özünə fatalist desən də, Səni taleyə boyun əyməyən kimi tanıyıram. Mən taleyimə üsyan qaldırıb onu özümə tabe etmək istəmişəm. Buna nail olduğumu düşün- müşəm də. Əfsus ki, tale məni bizim müxalifət kimi cəbhə xəttinədək gətirdi, sonda ağ bayraq qaldırıb təslim oldu. Üsyan mənim məğlubiy- yətimlə bitdi. Amma təəssüflənmirəm. Mənə elə gəlir, döyüşü uduzmuşam, müharibədə bayraq yenə əlimdə olacaq... “Qismət” sözü axırımıza çıxacaq. Hətta siyasi mübarizəni də “ya qismət” deyib aparırıq. “Tutar – qatıq, tutmaz – ayran”. 86 Siyasi mübarizənin uğuru liderlərin keyfiyyətiylə düz mütənasibdir. Qınaq ünvanı xalq yox, onlar olmalıdır. Siyasətçinin beli xalqı özünə borclu bilməyə başlayanda qırılır. Amma normalda bunun əksi olmalıdır! Elə buna görədir yəqin, siyasət meydanımız “beliqırıq” siyasətçilərlə doludur. Siyasi mübarizələrin də taleyi olur. Bəzən adamlara məğlub olanlar taleyinə hücum çəkir. Bu zamanda müxalif olmaq da bir igidlikdi. Bizdə müxaliflik başqa ölkələrdən fərqlidi. Uzun illər mübarizə aparasan, müxalifətdə qocalasan, qalibiyyətin əlindən alına, işsiz qalasan, pulsuz olasan, sənə görə qohum-qardaşın da məhrumiy- yətlər yaşaya, xeyirdə-şərdə salam verməkdən çəkinələr, qızını almayalar, oğluna qız verməyələr... Taleyimi bir vaxtlar özüm yazmaq istədim, o üzdən üsyan qaldırdım. Bu, uduzmağı xoşlama- mağımdan irəli gəlir bəlkə də. Amma Tanrım buyurub: “Sənə yazdığım taleyin arxasınca get, getməsən zorla sürükləyəcəm”. Həqiqətən belə- dir. Hər şeyə rəğmən mən fatalistəm. Bunu sənə yazmışdım. 87 Taledən qaçmaq olmaz, amma sənə yardımçı olsun deyə ona kömək edə bilərsən. Paolo Koelyo “Kimyagər”ində yazır ki, həyatımızın hansısa anında özümüzə nəzarəti itiririk, bax onda bizi tale idarə eləməyə başlayır. Təbii, mən tale deyiləm. Amma məndən də qaçırsan. Niyə? Bilirəm, canlı söhbətimizi Sən də istəyirsən. Bəlkə o üsyan qaldırdığın taleyin fəsadlarıdı mane olan! Bilmirəm! Səndən əsla qaçmıram. Sadəcə vaxt eləyə bilmirəm. Bir də… qəlbimdə məsuliyyət deyilən bir yük var, onu ata bilmirəm. Ola bilər, bəlkə məni bu səddən aşıra bilərsən, amma başqa elə sədd də var ki... ona bəndənin gücü yetməz! Bütün həqiqətlər demək, yazmaq üçün deyil, mənim əziz dostum! Səni tapmağıma sevinirəm. Sən mayesən! Axıb bütün boşluqları, çatları dolduran, tamam- layan maye. Sənlə ünsiyyətdən ilahi dinclik tapıram. Amma başa düşürəm: iyirmi yaş böyük, özü də ailəli biri Sənə nə verə bilər ki... Ürəyindən başqa nəyi var ki... Bilirsən, ürək nə vaxt günəşdən isti, buzdan soyuq, dənizdən çılğın, çiçəkdən titrək olur? 88 Əlbəttə, insan yanındakından hər zaman nəsə gözləyir. Mənə çox şey verə bilərsən, düşünmə- diyin qədər verdin belə. Məsələn, ən dalğın vaxtında mənimlə söhbət etdin, hə, mənimlə. İki balanla yox, onların anası ilə yox, mənimlə. Demək, vaxtını mənə verdin... Tanrının insanlara bəxş etdiyi ən böyük hədiyyə vaxtdır, onun dəyəri yoxdur. Mənə sərf elədiyin vaxtda gözəl bir tablo yaradardın. Muzeyləri bəzəyəsi, könülləri fəth eləyəsi bir tablo. Mən dəyəri ölçülməyən qədər qiymətli vaxtını səndən almışam, bu, hər kəsə nəsib deyil. İndi bir də soruş: “Mənə nə verə bilərsən?” ...Ürəyin hallarını sorursan. Bunlar ürək qeyri-adi hisslər yaşayanda baş verir – bunun adı sevgidir. Bu hisslər ürəyi günəş kimi isidir. Bir fərqi var. Yandırdığını günəş külə, ürək isə yaraya çevirir. Hər dəfə xəyallar səni bürü- yəndə qaysağının altından qanı sızan yaraya… Yaran çoxmu dərindi? Danış, bilmək istəyi- rəm! Danışa biləcəyin qədər danış! Sənin haqqında az bilirəm. Ailəli olmusan, ya sevgidən qalıb bu yara? Açıl mənə! İnan, bütün deyəcək- lərini dinləməyə hazıram, ən acısını belə. Üsyankar olmuşam həmişə. Sevgim uğrunda da ailəmə qarşı üsyana qalxdım. Bütün nəslimlə 89 az qala düşmən oldum ona görə. Evliliyimizi fakt kimi qəbul elədilər. Dəli kimi sevirdim onu. Həyatımı onsuz təsəvvür edə bilmirdim. Ərimi ömrümə gəlmiş “ağ atlı şahzadə” sanırdım. Ən çox bacım istəmirdi evlənməyimizi. Bacım mənə ana olub bütün ömrüm uzunu. Anam mən uşaqkən öldü. Dumanlı xatırlayıram üzünü, amma səsini min səsin içindən seçərəm. Məni bacım böyütdü. Dünyada ondan doğma sirdaşım yox idi, bir-birimizə salmışdıq mehrimizi. Nə atam, nə qardaşım onu əvəz edə bilərdi. Təsəvvür edirsən, sonunda bacım hərəkətimə görə məni bağışla- yanda dünyanın ən xoşbəxt adamı olmuşdum. Sevgimi bacımı itirmək bahasına qazanmaq zülmündən qurtarmışdım. İki il sənin dediyin o nağılabənzər bir həyat yaşadım. Sonra, sonra bir günün içində həyat cəhənnəm oduna döndü... Sənə bunları niyə deyirəm, heç özüm də bilmirəm! Amma sənlə bölüşməkdən çəkinmi- rəm. Ürəyimdəki buzlar əriyir sənlə söhbətdə, sənə açıldıqca açılmaq istəyirəm. Niyə? Özüm də bilmirəm! Əminəm, zəngimi eşitdin! Cavab verməsən də, xəbərin oldu. Bilirəm, indi ağlayırsan. Monitordan mənə baxan bu ilahi gözlərdən süzülən yaşı duyuram, görürəm. Göz yaşı necə də gözəlləşdirir adamı, İlahi?! …Sənin əvvəlki Yüklə 360,3 Kb. Dostları ilə paylaş:
|