TüRKÇe ağiz araştirmalarinda bazi yöntem sorunlari nurettin demiR Özet
Yüklə 97,67 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Anahtar Kelimeler
- Ağızları Niçin Araştırmalıyız
- Çok Örnek – Az İnceleme
- Dünü Anlamak İçin Bugünü Anlamak
- Artzamanlı İnceleme – Eşzamanlı İnceleme
- Diyalektolojide Eşzamanlı İncelemenin Önceliği
- Standart Dil > Ağız Gelişmesinin Yanlışlığı
| YAZ SUMMER
2012 SAYI
NUMBER 4 SAYFA PAGE 1-8
1 TÜRKÇE AĞIZ ARAŞTIRMALARINDA BAZI YÖNTEM SORUNLARI Nurettin DEMİR * ÖZET Yerel varyantlarla ilgili çalışmalar Türk dili araştırmalarında önemli bir yere sahiptir. Türkiye Türkolojisinin en güçlü olduğu metin neşriyle ilgili tartışmalar bir tarafa bırakılırsa, Türkiye kaynaklı Türk dili çalışmalarında yöntem konusu ihmal edilmiştir. Diyalektoloji alanında ise son yıllarda yöntemle ilgili birkaç araştırma yapılmıştır, ancak bunlarda dile getirilen haklı eleştiriler yeni yayınlarda dikkate alınmamaktadır. Bu nedenle, yönteme ilişkin daha önce üzerinde durulmamış sorunları göstermek, mevcut yayınlarda ele alınanları vurgulamak ve bu konuda duyarlılığı arttırmak için yöntem üzerinde daha fazla durulmalıdır. Bu yazıda, genel bir girişin ardından ağız araştırmalarının gerekliliğine değinilecektir. Ardından bir yöntem sorunu olarak yayınlarda görülen örnek ve inceleme dağılımındaki dengesizliğe işaret edilecektir. Sonra ikinci bir yöntem sorunu olarak ağız araştırmalarında eşzamanlı ve artzamanlı inceleme konusuna odaklanılacak ve ağız araştırmalarında önceliğin eşzamanlı incelemelere verilmesi gerektiği öne çıkarılacaktır. Son olarak ağızlarda standarttan sapan biçimlere köken aranması durumunda standart dilin kaynak alınamayacağı, yöntemle ilgili bir husus olarak gerekçeleriyle gösterilecektir.
Türk Dili. SOME METHODOLOGICAL PROBLEMS OF TURKISH DIALECTOLOGY ABSTRACT Research on regional varieties has a distinguished place in Turcology. But methodology is often neglected in Turkish language studies, except fruitful discussion critical text editions which are quite common in Turkish Turcology. On the other hand, there are a few studies dealing with methodology in dialectology recently. But issues raised in these studies are ignored mostly. Therefore, it is indispensable to bring up methodological discussions in order to point out new approaches, mention previously discussed topics, and create awareness on the issue.
In this paper, after a general introduction I will emphasize the importance of dialectology. Then I will discuss as basic problem a common tendency in Turkish dialectology to give many samples without sufficient analyses. Additionally I will point out the problems by using synchronic and diachronic analyses simultaneously in Turkish dialectology as a second methodological problem and emphasize the priority of synchrony in dialectology. Finally, it will be explained why non-standard forms occurred in dialects could not be originated from the standard language.
*
nurettindemir64@gmail.com. YAZ SUMMER
2012 SAYI
NUMBER 4 2 GİRİŞ Türkiye Türkolojisinde, metin neşriyle ilgili verimli tartışmaları bir tarafa bırakırsak, ne genel olarak Türk dili araştırmalarında ne de ağız araştırmalarında yöntem konusunda bir bilinç oluşmuştur. Yine de son zamanlarda ağız araştırmalarında yöntem sorununa değişik açılardan eğilen çalışmalar yayımlanmıştır (Akar 2006, Demir 2007, Gülsevin 2010: 33-60, Öçalan 2006). Ancak söz konusu yazılar görmezden gelinmekte, yazılarda eleştiri konusu yapılan sorunlar, yeni yayınlarda tekrarlanmaktadır. Bu yüzden, ne yapıldığı kadar nasıl yapıldığı konusunda da bilinçlenmeyi artırmak için yöntemle ilgili konular üzerinde daha fazla durmak gerekmektedir. Diyalektoloji, bilimin bütün alanları gibi sonu olmayan araştırma konuları sunar. Bu konuları keşfetmek ve onlardan yararlanmak, yeni çalışmalarla alandaki bilgileri genişletmek ve güncellemek, araştırmacıların öncelikli görevidir. Ancak her yeni yayın, alanda mutlak bir ileri adım anlamına gelmez. Yazarların farklı ilgileri, yetenekleri, beklentileri yanında yayınların da değişik amaçları, hedef kitleleri olduğu için böyle bir şeyi beklemek de gerekmez. Yine de ortaya yeni bilgi koyma amacı güden akademik ağız araştırmalarında en azından araştırılan konu kadar, konunun araştırılma biçimi ve araştırma sonuçlarının sunumu da önem taşır. Ne var ki diyalektoloji yayınlarında sıkça üslup, biçim, iç tutarlılık, kaynak kullanımı, atıf sistemi, güncel bilimsel verilerle uyum gibi önemli bir kısmı araştırma yöntemleriyle doğrudan ilgili hususlarda sorunlar görülür. Bu sorunlar, zaman zaman içeriği tamamen örtecek boyuta ulaşır. Araştırmacı asıl işinin başlaması gereken yerde çalışmayı bitirdiği için, inceleme bölümleri bazen incelemeden çok, incelenmeyi bekleyen örnek yığınlarından oluşur. Öyle ki açıklamaya yer verilmeden sayfalar süren başlık ve örneklerden oluşan Türk dili çalışmalarıyla karşılaşılır. Türkiye Türkolojisi araştırma geleneğinde, başlangıç dönemlerinde ulaşılan niteliğin sürdürülememesinin farklı nedenleri vardır: Alanda akademik eleştiri yokluğu, Türk dili uzmanlarının ders yüklerinin ve sosyal sorumluluklarının araştırmaya vakit bırakmaması, alanın içine kapalı yapısı, yenilik çabalarının doğru algılanmaması, saygı duyulan bilim adamlarından farklı düşünmenin hoş görülmemesi veya kişisel bir saldırı olarak algılanması, genç akademisyen adaylarının kendi düşüncelerini rahatça geliştirebilecekleri özgür araştırma ortamlarının eksikliği, genç adayların ciddi bir danışmanlık alamaması gibi. Bunların her biri ayrı ayrı araştırma konusudur. Önemli sorunlardan biri de yöntem konusunda olması gereken duyarlılığın eksikliğidir. Aşağıda ağız araştırmalarına özgü bazı yöntem sorunları tartışılacaktır. Yazı, öncelikle ağız araştırmasına ilgi duyan genç araştırmacılara yol gösterme, ne yapıldığı kadar nasıl yapılması gerektiği konusunda bir bilinç oluşturma amacını taşımaktadır. Ancak mevcut durumun sorumlusu bu yazının öncelikli hedef kitlesi olan genç akademisyenler değildir; bu nedenle söylenenler aynı zamanda, deneyimli bilim adamlarının çalışmalarına örtülü bir eleştiridir ve alanın öncüsü durumunda olanları da doğrudan ilgilendirmektedir. Dile getirilecek sorunlardan arınmış, nitelikli yayınların var olduğunu söylemeye gerek olmadığı gibi tek bir yayında Türk diyalektolojisinin sorunlarının tümünü belirlemek ve çözmek de mümkün değildir. Bu nedenle, yazının çerçevesi de göz önünde bulundurularak içerikle ilgili belli konulara odaklanılacaktır. Ağız araştırmaları genel dil incelemeleriyle sıkı bir ilişki içindedir. Diyalektolojideki araştırmaların seviyesi, dil araştırmalarının genel seviyesiyle birebir paralellik gösterir. Bu nedenle dile getirilecek hususların bir kısmını, başta metin neşirlerinin dil inclemelerini ve lehçe çalışmalarını da kapsayacak biçimde genellemek mümkündür. Başka bir ifade ile ağız araştırmaları özelinde tartışılacak hususlar, Türk dili araştırmalarının geneli için de geçerlidir.
YAZ SUMMER
2012 SAYI
NUMBER 4 3 Ağızları Niçin Araştırmalıyız? Akademik kurumlarda çalışanları yayın yapmaya sevk eden çeşitli nedenler vardır. Hiç şüphesiz merak bu nedenlerin en başında gelir, en azından bilimin özü gereği merakın en başta gelmesi beklenir. Ancak merak; bütün bilim dalları için geçerlidir, ağız araştırmalarına özgü ayırıcı bir özellik değildir. Akademik kariyer için gerekli şartları sağlamak da araştırma yapmanın önemli gerekçelerinden bir başkasıdır. Ağız araştırmalarının doçentlik öncesi unvanlar için yapılması bir ara daha sık görülse de son yıllarda değişik unvanları taşıyan akademisyen, diyalektolojinin ilgi alanına giren konuları çalışmaktadır. Seçkin bilim adamlarının araştırma konularının gençler tarafından daha fazla merak edileceği göz önüne getirilirse bunun, diyalektoloji açısından umut verici olduğu söylenebilir. Özel olarak ağızların neden araştırılması gerektiği başka bağlamlarda gerekçelendirilmeye çalışıldığından, konu üzerinde burada ayrıntılı olarak durulmayacaktır (Demir 2009, 2010a, 2011, 2012). Adı geçen yayınlarda ağızların incelenmesi; sözlü aktarılan ve yok olma tehlikesi altındaki bilgi ve kültürün kayıt altına alınması, ağızların dil incelemeleri açısından vazgeçilmez oluşları, kültürel öğe olarak taşıdıkları önem açısından ele alınmaya çalışılmıştır. Elbette toplum katmanlarını anlama, dilde çeşitlenmeyi kavrama gibi daha başka ölçütlerle daha ayrıntılı bir gerekçelendirme yapılabilir, ancak bu makalenin asıl konusu bu değildir.
Bu yazıda vurgulanmak istenen hususlardan biri çalışmalardaki inceleme ve örnek dağılımındaki dengesizliktir. Yayınlara bakıldığı zaman Türkiye kaynaklı dil yazılarındaki çok örnek - az inceleme tarzı bir yazma eğiliminin ağız araştırmalarına da hâkim olduğunu söylemek yanlış olmayacaktır. Hatta bazı yazılarda inceleme olmadığı, başlıktan sonra örneklerin sıralandığı, benzer yayınlara veya standart dildeki biçimlere göndermeyle yetinildiği de görülmektedir. Lehçe çalışmalarında ve metin neşirlerinde de benzer araştırma eğilimlerine rastlandığından bunda şaşılacak bir durum yoktur. Ne var ki bu yaklaşım aynı zamanda çok ciddi yöntem sorunlarını da beraberinde getirmektedir. Her şeyden önce malzeme yığınları tek başlarına inceleme sayılamazlar. Okuyucunun, ne işe yaradığını anlamakta zorlandığı malzeme yığınlarına değil, malzemenin incelenmesine, bir uzman tarafından kendisi için anlaşılır duruma getirilmesine ihtiyacı vardır. Verilecek örnekler, yapılan inceleme ile ortaya konan bulguları destekler nitelikte ve nicelikte olmalıdır. Amaç örnekleri sunmak değil, bir sorunu açıklamak ve bunu örneklerle desteklemek olmalıdır. Türk dili araştırmalarında standart dilde kullanılan biçimlerin çok iyi bilindiği varsayılır. Ağızlarda geçen yapılar standart dilde kullanılan biçimlere gönderme yapılarak açıklanır. Ağıza özgü bir yapının standart dilde biçimce karşılığı varsa, bu neredeyse kendiliğinden anlaşılır bir durum olarak görülür. Eğer standart dilde biçimsel karşılığı yok ise bu defa “… gibi” veya “… yerine” kullanılma tarzı açıklamalara gidilir. Oysa standart dildeki her tür öğe hakkında daha ayrıntılı çalışmalarla yeni bilgiler elde etmek mümkündür. Çok iyi bilindiği düşünülen pek çok konuda, özü itibariyle yanlış olmasa da son derece yüzeysel bilgilere sahip olunduğundan açıklamaların tutarlılığı örneklerle sınanmaya kalkıldığında yetersizlikler çok açık bir biçimde kendini gösterir. Ancak Türk dili uzmanları işlev üzerine değil, biçim üzerine yoğunlaşmakta, bir yapıyı ancak standarttan farklı ise ilgi çekici görmektedir. Bunun önemli nedeni ise Türkiye Türkolojisinde “ne var” yanında “ne işe yarıyor” sorusunun neredeyse tamamen göz ardı edilmesidir. Dünü Anlamak İçin Bugünü Anlamak Türk dili çalışmaları içerisinde çok özel ve seçkin bir öneme sahip olan ağız araştırmaları, her şeyden önce bugün, gözümüzün önünde gerçekleşmekte olan olayları anlamaya çalışan,
YAZ SUMMER
2012 SAYI
NUMBER 4 4 kendine özgü yöntemleri olan bir bilim dalıdır. Gözümüzün önündeki süreçleri anlamaya çalışmak ise süreçlerin arka planı hakkında yeterli bilgiye sahip olmadığımız dönemlerdeki dil gerçeğini anlamaktan daha kolaydır. Bugün; dünün sonucu, yarının sebebidir. Bu nedenle bugün var olanı anlamamız büyük bir ihtimalle benzer gelişmeler göstermiş olan geçmişi daha iyi anlamamız açısından vazgeçilmezdir (günümüz ile Eski Anadolu Türkçesi arasında paralellik için bk. Demir 2010b). Bu yalın gerçek, dilcilik için de geçerlidir. Günümüzdeki dil durumu geçmişteki gelişmelerin sonucu olduğu gibi gelecekte olacakların da nedenidir. Bugünü iyi anlayabilirsek geçmişte olanları daha iyi anlar, geleceğe dönük daha sağlıklı öngörülerde bulunabiliriz. Ancak günümüzdeki dil olaylarını anlamaya çalışırken göz önünde bulundurulması gereken hususlar vardır. Bunların başında, dilbilimdeki temel ayrımlardan biri olan artzamanlı-eşzamanlı inceleme ayrımı gelir.
Türk diliyle ilgili çalışmalarda genel olarak görülen, ama ağız çalışmalarında ciddi bir sorun haline dönüşen hususlardan biri, en azından Ferdinand de Saussure’ün (1857-1913) ölümünden sonra 1916 yılında basılan Cours de linguistique générale (ed. C. Bally and A. Sechehaye, Lausanne - Paris: Payot) adlı, Berke Vardar tarafından 1976 yılında Genel Dilbilim
olan artzamanlı ve eşzamanlı inceleme ayrımının yapılmamasıdır. Eşzamanlı dil incelemelerinde, bir dil olgusunun tarih içinde geçirdiği süreçlere değil, belli bir zaman dilimindeki durumuna bakılır. Bir olgu, aynı zaman diliminde kullanılan verilerden elde edilen ölçütler yardımıyla açıklanmaya çalışılır. Bu zaman diliminin uzunluğu değişik olabilir, ama bu yaklaşımda en azından eski biçimlerle yeni biçim arasında bir karşılaştırma yapılmaz, dil olguları o anda olduğu biçimleriyle anlaşılmaya ve açıklanmaya çalışılır. Artzamanlı incelemelerde ise bir dil olgusunun farklı zaman dilimlerindeki görünümleri arasında karşılaştırma yapma, dil olgularının zaman içinde geçirdiği değişimleri ortaya koyma esastır. Eşzamanlı bir inceleme artzamanlı bilgiye ihtiyaç duymaz; buna karşılık farklı dönemlerden eşzamanlı bilgi olması durumunda yapılabildiği için artzamanlı inceleme değişik dönemlerle ilgili eşzamanlı incelemeler sonucu elde edilecek bilgileri gerektirir. Artzamanlı incelemede farklı dönemlere ait eşzamanlı incelemelerle elde edilen bilgilerin karşılaştırılmasıyla, bir dil öğesinin zaman içinde ne gibi değişmeler gösterdiği ortaya konur. Artzamanlı inceleme yazılı geleneği olan diller için alışılmış olmakla birlikte yazılı geleneği olmayan diller, eski dönemlerinden kalma dil verisi olmadığından, ancak eşzamanlı olarak incelenebilir. Söylenenleri örneklendirmek gerekirse sarı sözcüğünün özelliklerini eşzamanlı olarak incelemek için sadece sözcüğe sahip olmamız yeterlidir; sözcüğün eskiden nasıl olduğu, bugüne gelinceye kadar ne gibi değişiklikler geçirdiği önemli değildir. Sözcükteki fonemler ve parçalarüstü öğeler gibi özellikleri çeşitli ölçütleri kullanmak ve karşılaştırmalar yapmak suretiyle belirleriz: s-a-r-ı, saRI. Artzamanlı incelemede ise Türk dilinin yazılı kaynaklarla takip edilebilen dönemlerinde geçirmiş olduğu değişmeleri görmek için sözcüğün belgelenebilen ilk örneğinden itibaren kaynaklarda geçen biçimlerine bakar ve yapısının zaman içinde nasıl değiştiğini belirleriz: ET sarıg > EAT saru > TT sarı. Ayrıca en eski biçimin nasıl olması gerektiğini ağızlardan, kardeş dillerdeki gelişmelerden, yazılı kaynaklardaki verilerden ve başka dillere alıntılanmış biçimlerden hareketle kurgulamak mümkündür. Kaynaklarda geçmeyen, kurgulanmış biçimler bilindiği üzere sözcüğün başına konan bir yıldız işaretiyle gösterilir: *sarıg. Yukarıda verilen sözcükte /a/ ve /ı/ olmak üzere iki ünlü fonem, /s/ ve /r/ olmak üzere iki ünsüz fonem olduğunu eşzamanlı incelemeyle belirleyebiliriz. Bu fonemlerin niteliklerini ayrıca tanımlayabilir, başka fonemlerle karşılaştırmalar yapabiliriz. Sözcüğün ikinci hecesinin vurgulu olduğunu da tespit edebiliriz. Sözcüğün ek alması durumunda nasıl davrandığını da metin içinde
YAZ SUMMER
2012 SAYI
NUMBER 4 5 kullanımlarına bakarak belirlemek mümkündür. Örnek olarak sözcüğe iyilik üçüncü kişi ekinin –sı, yönelme ekinin –ya biçiminde ekleneceğini belirleyebiliriz. Aynı sözcüğe artzamanlı açıdan bakacak olursak parçalanabilen fonemlerle ilgili eşzamanlı incelemeyle elde edilen bilgileri artzamanlı dönemler için de belirleyebildiğimiz gibi en eski biçimde sonda bir /g/ fonemi bulunduğunu da görürüz. Bu fonem bir sonraki karşılaştırma basamağında kaybolmuş, sözcük saru biçimine dönüşmüştür. /g/ foneminin düşmesi, sıkça sondaki ünlünün yuvarlaklaşma nedeni olarak görülür. Bu düşmenin tek izinin yuvarlaklaşma değil, aynı zamanda uzama da olabileceğini günümüzdeki benzer süreçler göstermektedir, ama kaynaklardan hareketle bunu belirlemek güçtür. Yine daha sonraki dönemlerde sözcükte düzlük yuvarlaklık uyumunun geliştiğini, başka alfabelerle yazılmış metinlerden hareketle belirleyebiliriz. Bunun sonucunda yukarıda ortaya konulan gelişme aşamaları ortaya çıkmaktadır. Ancak bu gelişme düz bir çizgi halinde değildir. Gerek tarihi metinlerdeki veriler gerekse günümüzdeki dil durumu, farklı biçimlerin bir müddet varlıklarını yanyana sürdürdüklerini göstermektedir. Nitekim günümüz ağızlarında sarı yanında saru biçimi de kullanılmaktadır. Diyalektolojide Eşzamanlı İncelemenin Önceliği Söylenenleri ağız araştırmalarına uyarlayacak olursak, yazılı geleneği olmayan, belli bir zaman dilimindeki bir yerel konuşma biçimini inceleme amacını taşıdığı için ağız araştırmalarının her şeyden önce eşzamanlı yapılması gerekir. Elbette artzamanlı ağız incelemeleri de mümkündür, ama dilin yerel, sözlü varyantlarını inceleyen ağız araştırmalarının eşzamanlı yönü önceliklidir. Bir ağız araştırması ile sonuçta, tıpkı yazısı olmayan diller gibi bir yerel konuşma biçiminden belli bir zaman diliminde elde edilen veriler incelenmektedir. Bu veriler konuşurların yirmi dört saatini gözlemek mümkün olmadığı için doğası gereği sınırlıdır. Ne var ki öncelikle metin neşri ağırlıklı filoloji geleneğinin hâkim olduğu geleneksel Türkiye Türkolojisinde eşzamanlı incelemeler değil, incelenen metinde geçen dil öğelerini eski dönemlerdeki biçimleriyle karşılaştırma ve karşılaştırılan ögelerin gelişme aşamalarını gösterme esastır. Bu sırada kaynak olarak iki dönemin baskın bir ağırlığı olduğu görülür: Eski Türkçe (daha çok Uygurca öncesi) ve Eski Anadolu Türkçesi. Arada eski Uygurca ve günümüzdeki pek çok ses olayının sonuçlanmış olduğu Osmanlıcanın atlanması da nadir görülen bir durum değildir. Bu gelenekte yetişen araştırmacıların aynı yaklaşımı ağız çalışmalarına da yansıttıkları görülmektedir. Metin incelemelerinde olduğu gibi ağız incelemelerinde de ele alınan bir öğe, Eski Türkçe >Eski Anadolu Türkçesi (> Standart Türkçe) > ağız biçiminde açıklanmaya çalışılmaktadır. Bu yaklaşım sonucunda ağız araştırmalarında olması gereken ile geleneksel araştırma yöntemlerinden alışılmış olan arasında bir çatışma çıkmaktadır. Ağızlardaki biçimleri oldukları halleriyle anlamaya ve açıklamaya çalışmak yerine eski dönemlerdeki biçimlerden getirme denemesinde ortaya çıkan en ciddi sorun, ağızların yazı geleneklerinin doğrudan devamı olup olmadıkları konusundaki belirsizliktir. Gerçekten de günümüzdeki bir ağzın, yazı dilinin oluştuğu merkezlerin dışında kalmış olma ihtimali yüksektir. Bu durumda, karşılaştırmanın temeli sorunludur. En azından araştırmacıların bu konuda bir açıklama olmaksızın doğrudan eski dönemlerle karşılaştırma yapmayı tercih etmeleri yöntem açısından gözden geçirilmesi gereken bir husustur. Yine ağızlarda daha eski bir basamağın korunmuş olma ihtimali de gözardı edilebilmektedir. Standart Dil > Ağız Gelişmesinin Yanlışlığı Ağızların standart dilin bozulmuş biçimleri değil, kendine özgü sistemleri olan yapılar olduğu anlayışı, ağız araştırmacılarının da göz ardı edebildiği bir husustur. Ağızlardaki standarttan farklı biçimleri “daha asli”, “daha doğru” bir biçimin bozulmuş hali olarak görme eğilimindeki Türk dili araştırmacıları veya ağızlar hakkında yazan batı filolojisi uzmanları, kaynak biçim olarak sadece eski dönemleri değil, şaşırtıcı biçimde standart dili de kullanabilmektedir. YAZ SUMMER
2012 SAYI
NUMBER 4 6 Çalışmaların önemli bir kısmında ses olayları ve eklerin yapılarında ve işlevlerindeki değişiklikler başta olmak üzere ağızlara özgü dil ögeleri İstanbul Türkçesine dayanan standart dil esas alınarak açıklanmaktadır. Zaman zaman eski dönemlerden İstanbul Türkçesine, İstanbul Türkçesinden ağızlara bir gelişme çizgisinin izlendiği de görülmektedir: Eski Türkçe > Eski Anadolu Türkçesi > Standart Dil > Ağızlar. Hatta, işaret edildiği gibi, ağızlarda korunmuş eskicil öğeler bile standart dilden gelişmiş sayılabilmektedir: saña < sana, gözel < güzel, buni < bunu. Oysa gelişme tam tersi yönde, saña > sana, gözel > güzel, bunı/buni > bunu biçiminde olmuştur. Artzamanlı bilgi, gelişmenin tam tersi yönde olduğunu, standart dildeki biçimlerin yeni olduklarını açıkça gösterir. Ağızların standart dilin bozulmuş biçimleri olduğu gibi temelsiz bir anlayışın da yansıması olan bu açıklama biçimi yanlıştır. Ağız araştırmalarında eşzamanlı incelemeler öncelikli olmakla birlikte, karşılaştırma yapmak isteyen araştırmacının sadece eşzamanlı ve artzamanlı inceleme yöntemleri hakkında bilinçli olması değil, aynı zamanda Türkçenin tarihi dönemleri hakkında artzamanlı bilgiye sahip olması da beklenir. Araştırmacı sadece standart dildeki ve ağızdaki biçimleri tanıdığı, ama gelişmenin yönü hakkında bilgi sahibi olmadığı zaman ağız varyantını, standardın değişmiş biçimi olarak görme eğiliminde olmaktadır ki bunun sonucunda işaret edilen hatalı açıklamalar ortaya çıkmaktadır. Ağızlarda standart yoluyla yenileşmelerin olabileceğini elbette göz ardı etmemek gerekir. Özellikle standart dilin etki kanallarının arttığı günümüzde, doğrudan ağızların etkisiyle ortaya çıkmış yeni biçimler görülebilir. Ancak bu, genele yayılan bir durum değildir. Standart varyantın etkisiyle ortaya çıkmış yeni biçimlerin açıklanması, hem ağız biçimi hem de standart biçim bilindiği için daha kolaydır. Örnek olarak şimdiki zamanı –iye biçiminde düz ünlülü olan bir ağızda –yor biçimine rastlanması, standart Türkçenin etkisini gösterir, ama –iye biçiminin standart dildekinin bozulmuş biçimi olduğunu göstermez (şimdiki zaman eklerinin kökeni hakkında bk. Johanson 2009). Benzer biçimde Alanya'nın doğusunda yer alan köylerde temel şimdiki zaman eki
konuşurlarda standart söyleyişe yakın biçimlerin görülmesi standart Türkçenin etkisiyledir (bk. Demir 1999). Ama ağızlardaki pek çok öğenin standart Türkçede doğrudan bir karşılığı yoktur. Standart dilde karşılığı olmayan öğeler “... gibi kullanılmaktadır” şeklinde standart biçime gönderme yapılarak açıklanır. Bu yapılırken açıklanan öğenin standart dildeki ile işlevce örtüşmeyebileceği veya standart dildekinin de iyi bilinmiyor olabileceği gerçeği de yine göz ardı edilir. Ağız özelliklerini standart dilden hareketle açıklamada yanlış olan nedir? Standart biçimler açıklamalarda neden kaynak olarak kullanılamaz? Bunun cevabı aslında son derece basittir. Standart varyant da diğer yerel varyantlar gibi bir ağza dayanmaktadır ve kronolojik olarak yerel ağızlarla aynı zaman diliminde var olmaktadır. Ağızlar, 20. yüzyılın ürünü olan İstanbul merkezli standart dille aynı dil sistemi içinde yer almakla birlikte ondan daha genç değil, onunla aynı yaştadırlar (bk. Demir 2010c). Standart varyantın yazı dili olarak diğer ağız bölgelerine yayılması daha önce başlamış olsa bile, bir konuşma dili olarak kabul görmesi ancak şehirleşme yanında iletişim ve ulaşım imkânlarının artmasıyla, son otuz yılda mümkün olmuştur. Standart dilin konuşma dili olarak yaygınlaşmasının en etkili aracı televizyondur. Ancak bütün etki kanallarına ve ağızları yok etme çabalarına rağmen, İstanbul Türkçesinin konuşma dili olarak pek çok ağız bölgesine girmediğini veya giremediğini söylemek de yanlış olmayacaktır. Nitekim pek çok bölgede baskın biçim olarak kullanılıyor ve gelecek kuşaklara hala aktarılıyor oluşları, ağızların yerel konuşma biçimleri olarak İstanbul Türkçesine günümüzde de belli bir üstünlüğü olduğunu açıkça göstermektedir.
YAZ SUMMER
2012 SAYI
NUMBER 4 7 Ağızlardaki yabancı kelimeler açıklanırken de karşılaştırma temelinde benzer sorunlar görülür. Yabancı kökenli sözcüklerin açıklanmasında kaynak dil > standart dil > ağız biçiminde bir gelişme var sayılır. Bu açıklama tarzı, geleneksel inceleme yöntemlerindeki alışkanlıklar nedeniyle Arapça ve Farsça sözcükler için daha da alışılmıştır. Ancak özellikle Arapça ve Farsça ile yakın komşuluğu olan ağızların bu dillerden kopyalanmış sözcükleri doğrudan kaynak dilden almış olma ihtimalleri çok daha yüksektir. En azından çoğu zaman gelişmenin gerçekten İstanbul Türkçesi üzerinden olduğunu gösteren bir belge bulunmaz. Sözcüklerin doğrudan kaynak dilden alınmaları durumunda da standart biçimden değil de kaynak dilin bir ağzından alınmış olmaları daha akla yakındır. Böylesi durumlarda yapılabilecek en iyi şey komşuluk ilişkisinde olunan kaynak dilin ağızlarındaki duruma bakmaktır. Ama ilgili ağızlar hakkındaki araştırmaların yetersizliği nedeniyle çoğu durumda asıl kaynağı bulma ihtimali düşüktür. Bu durumda da eşzamanlı bir incelemenin, sözcüğe araştırılan ağızda kullanıldığı biçimiyle bakmanın önceliği vardır. Yabancı kökenli sözcükleri İstanbul Türkçesi üzerinden getirme denemesinde, ağızlarda korunmuş asli biçimler, Türkçe sözcüklerde olduğu gibi, yanlış anlaşılmaktadır. Örnek olarak ağızda rastlanacak heviç sözcüğü havuç'dan getirilebilmektedir. Ancak gelişmenin böyle olduğunu gösteren bir belge yoktur. Ayrıca heviç sözcüğünde standart dildeki artdamaksılaşmanın izine rastlanmaz. Tersine orijinal biçimde ikinci hecede yer alan öndamak ünlüsünün gerileyici benzeşme ile kendinden önceki heceyi de öndamaksılaştırdığı görülür. Benzer biçimde düzleşme örneği olarak hamir/hamır < hamur biçiminde bir açıklama da, ağız biçimleri asıl biçime daha yakın olduğu için yanlıştır. Benzer sorunlar Batı dillerinden alınan sözcüklerde de görülür. Yabancı dillerden, örneğin Fransızcadan alınmış bir kelimenin asli biçimini ilgili ağzın tanıyıp tanımadığı, sözcüğün hangi kanalla ağza ulaştığı çoğu zaman belirsizdir. Türkçeyle doğrudan komşuluk ilişkisi bulunmayan dillerden alınanlar başta olmak üzere Batı dilleri kaynaklı sözcüklerin bir kısmının İstanbul Türkçesi üzerinden ağızlara ulaşma ihtimali yüksektir, ancak çoğu durumda gelişme aşamalarını gösterecek veriler yetersizdir. Buna karşılık Yunanca sözcüklerin İstanbul üzerinden değilde doğrudan kaynak dilden ağızlara ulaşma ihtimali daha yüksektir. Bu nedenle ağız araştımalarında yabancı sözcüklerle ilgili hüküm verilirken bu araştırmacıların ortaya çıkabilecek sorunların farkında olması ve değerlendirmesini ona göre yapması gerekir. Sonuç Bu yazıda ağız araştırmalarında yöntem konusunda bir bilinç oluşturmak için örnek ve açıklama dengesizliğine işaret edilerek akademik çalışmaların örnek yığınlarından değil, incelemeden ve incelemeyi ispat edecek örneklerden oluşması gerektiği konusu vurgulandı. Daha sonra günümüzdeki dil durumunu anlamanın aynı zamanda eski dönemlerdeki dil durumunu anlamak için vazgeçilmez olduğu konusuna işaret edildi. Çalışmanın önemli bir kısmı ise ağız araştırmalarında görülen dil ögelerinin kökenini açıklama konusundaki soruna odaklanıldı. Ağız araştırmalarının öncelikle eşzamanlı yapılması gereken incelemeler olduğu yazıda vurgulandı. Ayrıca yayınlarda sıkça görülen ağız özelliklerini standart dilden hareketle veya standart dildeki karşılıklarına gönderme ile açıklama denemesinden kaynaklanan sorunlara işaret edildi ve bu açıklama yolunun yanlışlığı gösterildi. Makaleyle ortaya konulmaya çalışılan en önemli sonuç, ağızların kendi içlerinde bir sistem olarak anlaşılmaya ve açıklanmaya çalışılması gerçeğidir. Yöntemle ilgili konuların daha da ayrıntılandırılması ve Türk dili incelemelerinin genelinde olduğu gibi ağız araştırmalarında da görülen yöntem zaaflarının giderilmesi için bir bilinç oluşturulması Türk dili araştırmalarının gelişmesi için vazgeçilmez bir husustur. YAZ SUMMER
2012 SAYI
NUMBER 4 8 KAYNAKLAR AKAR, Ali (2006), “Ağız Araştırmalarında Yöntem Sorunları”, Turkish Studies 1/2, s. 41- 53. DEMİR, Nurettin (1999), “Alanya Ağızlarında Şimdiki Zaman Ekinin Varyantları”, İlmi Araştırmalar 7, s. 57 -64. __________ (2007), “Ağız Araştırmalarında Yöntem Sorunu”, II. Kayseri ve Yöresi Kültür, Sanat ve Edebiyat Bilgi Şöleni, Bildiriler, Kayseri: Erciyes Üniversitesi Yayınları, s. 63-72. __________ (2009), “Ağız Dokümantasyonu Niçin Gereklidir?”, Türkiye Türkçesi Ağızları Çalıştayı Bildirileri, 25-30 Mart 2008, Ankara: TDK, s. 183-192. __________ (2010a), “Yerel Sözvarlığının Belgelenmesi: Ankara Örneği”, Türkiye’de ve Dünya’da Sözlük Yazımı ve Araştırmaları Uluslar Arası Sempozyumu Bildirileri, İstanbul: Kubbealtı, s. 416–424. __________ (2010b), “Yabancı Kelimeler ve Yazım Sorunları, Tarihi Dönemler ve Günümüzdeki Durum Hakkında Gözlemler”, Türk Dil Kurumu 75. Dil Bayramı, Ankara: TDK, s. 218-228. __________ (2010c), “1923-1938 Arasında Türk Dili”. Cumhuriyet Dönemi Türk Kültürü, Atatürk Dönemi. 1920-1938. Ed. Osman Horata vd. Cilt 2. Ankara: AKM: 871-896. __________ (2011), “Ağızlar Nerelerde Kullanılır?” 38. ICANAS, 10-15 Eylül 2007- Ankara/Türkiye. Bildiriler: Dil Bilimi, Dil Bilgisi, Dil Eğitimi, Ankara: AKDTYK, s. 2204-2211. __________ (2012), Ankara Örneğinde Ağızların Belgelenmesi, TDK, Ankara, [baskıda] GÜLSEVİN, Gürer (2010), Yaşayan ve Tarihî Türkiye Türkçesi Ağızları, İstanbul: Özel Kitaplar. ÖÇALAN, Muharrem (2006), "Ağız Araştırmalarında Bilişim Teknolojilerinin Kullanılması ve Ağız Tezleri İçin Yenilik Önerileri", Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler
JOHANSON, Lars (2009), “Türk Dillerinde Odaksıl Şimdiki Zaman İşaretleyicisi ve Kıbrıs Türkçesinde Eksikliği”, Bilig 49, s. 93-100. Yüklə 97,67 Kb. Dostları ilə paylaş:
|