Təbiət elmləri namizədi Eldar ilə gənc aktrisa Durna altı ay idi ki, evlənmişdilər, müharibə
Yüklə 56,65 Kb. Pdf görüntüsü
|
| DURNA
Təbiət elmləri namizədi Eldar ilə gənc aktrisa Durna altı ay idi ki, evlənmişdilər, müharibə başlandı. Eldar ehtiyatda olan hərbçi kimi cəbhəyə getməli oldu. Ayrıldıqları zaman o, sevgilisinin quzey yerlərdə bitən çiçəklər kimi zərif, solğun üzünə, açıq- xurmayı iri gözlərinə sürəkli bir nəzər salaraq: - Mən sənə nə deyə bilərəm Durna, - dedi. - Hər şeyi gələcək göstərər. Bu sözlərlə o nə demək istəmişdi? Özünün salamat qayıdıb-qayıtmayacağınımı nəzərdə tutmuşdu? Yoxsa, qoyub getdiyi sevgüisinin etibarınamı işarə etmişdi? Bu sonuncu fıkir Durnanın zehnini daha çox məşğul edirdi. Lakin bu işarə nə üçün idi? Bu dünyada onun Eldardan əziz, Eldardan yaxın kimi vardı ki? Durna onu sevirdi. Bu sevgi yaşıl otlar arası ilə yavaş-yavaş axan, nəcib duyğular təlqin edən bulaqlara bənzəyirdi. Durnanın yetimlik, yalqızlıq iztirabları ilə pərvəriş tapmış qəlbi bu sakit, sadə sevginin bəxş etdiyi, mehribanlıqla bəxtiyar idi. Eldarın gözəl, qonur gözlərinin məxmər kimi yumşaq, mülayim baxışları altında o özünü ata- anasının himayəsinə sığınmış bir uşaq kimi məsud hiss edirdi. Buna görədir ki, Eldar cəbhəyə gedəndən sonra Durnanı ağır bir yalqızlıq duyğusu bürüdü. Oğlu kimi ucaboylu, enlikürək, təmkinli qaynanasının böyük səbrlə ona ürək-dirək verməsinə baxmayaraq, Durna qərarsız oldu. Bütün ümidini, sevincini Eldarın məktublarına bağladı. Bu məktublarda onun təsəvvür etdiyi müharibə dəhşətləri hiss olunmurdu. Eldar gənc həyat yoldaşını güldürməyə çalışaraq, cürbəcür məzəli hadisələr təsvir edirdi. Lakin bu arxayınlıq Durnanın ürəyini sakit edə bümirdi. O, qəzetlərdə oxuduğu xəbərlərdən müharibənin dəhşətini duyur və bu hiss onun əsəblərini getdikcə gərginləşdirirdi. Birdən məktubların arası kəsildi. Bu, Durna üçün amansız bir hal oldu. O, özünü qarlı çöllərdə azmış və heç bir yerə çıxmağa imkanı olmayan adamlar kimi ümidsiz və tək hiss etdi. Soyuq qış günləri qurd kimi sürünərək keçirdi. İş vaxtı qurtarar-qurtarmaz, Durna zəif bir ümid, bir qorxu ilə evə tələsirdi. Qaynanasının özünü ürəkli göstərməsinə baxmayaraq, tutqun simasından yenə də məktub olmadığını anlayır, qəlbinə müdhiş əzablar hakim kəsilirdi. Sonra qaynana ilə gəlin, bir-biriləri ilə danışmaqdan qorxurlarmış kimi, səssizcə nahara başlayırdılar. Nahar könülsüz və məcburi bir hal almışdı. Bəzən ana, bir söz olsun deyə, oradan-buradan danışar, Durnanın işindən soruşardı, iakin heç biri ürəklərini məngənə kimi sıxan əsl məsələdən söz açmağa cəsarət ctməzdi. Sanki hər biri ürəyindəki bu ağır dərdin sezilməsindən qorxardı. Nahardan sonra Durna yavaşca qalxıb öz otağına keçər, həmişəki kimi ahəstə, qayğısız yağan qara baxaraq, kədərli xəyallara dalardı. Qış axşamının qaranlığı Yer üzünü bürüyən zaman Durna o biri otaqdan zəif pıçıltılar eşidər və qalxıb qapıya yanaşardı. Qaynanası əllərini göyə qaldırıb dua edərdi. Qaynanasının yuxarıda, haradasa, bir nöqtəyə zillənmiş gözlərindəki inam və əzəmət Durnanın qəlbində ani bir yüngüllük işığı doğurardı. Qaynanası öz xeyir-dualarını qurtarandan sonra, aydın, sakit və mehriban bir sima ilə onun yanına gələr, divar sobasının qabağında oturaraq ötən günlərdən, özünün cavanlıq vaxtlarından söhbət edərdi. Belə vaxtlarda o, hər şeyi unutmuş, yalnız öz gənclik xatirələrinə dalmış xoşbəxt qocalar kimi görünərdi. Lakin Durna bütün bunların ancaq onu əyləndirmək üçün olduğunu bilir və bu, ona əzab verirdi. O, əlli beş illik ömrün silinməz izlər buraxıb getdiyi bu nurani simanın arxasında qaranlıq, durğun bir göl kimi dayanmış ana iztirablarını görürdü. O, için-için yandığını aydınca hiss etdiyi bu qadında olan dağ kimi ağır səbrə heyrət edirdi. Bəzən çox narahat olduğu zamanlarda, ana, əllərini qoynunda çarpazlayaraq böyük inamla: - Səbr elə, qızım, darıxma, Allah kərimdir, - deyə, təsəlli verərdi. Lakin Durna darıxmaya bilmirdi. Onsuz da zəif olan vücudu getdikcə arıqlayır, əsəbi və yorğun olurdu. Cəbhələrdən eşitdiyi hər bir xəbər onda narahatlıq, təlaş doğururdu. Onun bu vəziyyəti ananı getdikcə daha çox təşvışə salırdı. Ana hər dəfə onu görəndə vicdan əzabı çəkirdi. Bu, qəribə bir hiss idi. Elə bil ki, oğlundan məktub gəiməməsində, Durnanın iztirablarında o özü təqsirkarmış... Ancaq ana qəlbinin oğul dağı ilə yanması ona o qədər təbii göründü ki, bu dərdə başqa birinin şərik olmasını misilsiz bir alicənablıq, fədakarlıq kimi qəbul edirdi. Buna görədir ki, bir dəfə bədəninin bir parçası bıçaqla kəsildiyi halda «uf» deməyən adamlar kimi, ürəyindəki ağrıları gizləyərək: - Qızım, Durna, - dedi, - səkkiz aydır ki, Eldardan məktub gəlmir. Dilim-ağzım qurusun, görünür ki, başında bir iş var... Yoxsa, hər nə cür olsaydı, bizə bir xəbər yetirərdi. Qızım, görürəm sən də çox əziyyət çəkirsən. Mənə baxma... Mən anayam. Əgər, Allah eləməmiş, Eldardan bir soraq tutmamış ölsəm, qəbirdə sümüklərim də od tutub yanar. Ancaq sən cavansan, qızım... Nə bilim... deyirəm bəlkə... Ana özünü itirdi. Cümləsini necə qurtaracağını bilmədi... Lakin Durna onu anladı... O, bütün vücudu ilə sarsılaraq, qeyrt-şüuri bir vahimə ilə ayağa qalxdı: - Nə danışırsan, ana? - dedi. Sonra, nədənsə qorxurmuş kimi, əllərini sinəsinə sıxdı: - Mən... mən... yox... Məni bu evdən ancaq ölüm çıxara bilər.
Qış ağır, üzücü bir yuxu kimi keçib getdi. Bahar gəldi. Kinostudiya yeni bir fılmin ayrı-ayrı hissələrini çəkmək üçün dağlara ekspedisiyaya hazırlaşırdı. Ekspedisiyada Durna da iştirak etməli idi. Lakin o, belə bir vəziyyətdə ananı tək qoyub gedə bilməyəcəyini qəti qərarla direktora bildirdi. Bunu bildikdə ana özü işə qarışdı: - Get, qızım, - dedi, - vəzifədir, yerinə yetirmək lazımdır. Durnaya müharibədə iki gözündən kor qalrmş bir qəhrəmanm nişanlısı rolu tapşırılmışdı. Öz xarici gözəlliyini itirmiş sevgilisini əvvəlki məhəbbətlə sevən bir qızın nəcib duyğularını, səhnədə də olsa, göstərmək, yaşamaq arzusu Durnanın bütün qışı acı iztirablar, dərin ümidsizliklər içində uyuşub qalmış qəlbində bir canlanma, bir maraq oyatdı və o getməyə razılıq verdi.
Ekspedisiya «Dəvə boynu» adlanan dağlarda düşərgə salmışdı. Bu yerlərin gözəlliyi iyirmi illik ömründə şəhərdən başqa bir yer görməmiş Durnanı heyrətə gətirmişdi. Dağlardan üzüaşağı, yenicə yarpaqlamış qalın meşə uzanırdı. Meşənin sol tərəfı «Altın taxta» adlanan və başdan-başa ağ, çəhrayı çiçəklərlə, qırmızı lalələrlə örtülmüş geniş bir düzənlik idi. Səhər, günəş qalxan zaman, təmiz, parlaq şüaların altında lalələrin rəngi açıq-qırmızıya çalır və Durnaya elə gəlirdi ki, bütün Altın taxta öz gözqamaşdıran gözəlliyi ilə bəxtiyar bir gəlin kimi gülümsəyir. Durna nazik yaz paltosunu çiyninə salaraq, meşəyə gedir, yabanı alma, armud çiçəklərinin ətrini sinə dolusu udur, təzəcə açılmış yarpaqlar arasında fəğan qoparan sığırçınlara qulaq asır, qüdrətin bu sehrli gözəlliyinə heyran olurdu. Sonra adi iş günü başlayır, fılmin hissələri, bəzən qıjıltı ilə qayalardan tökülən şəlalə yanında, bəzən hər tərəfı qoca palıd ağacları ilə əhatə olunmuş sıldırım keçidlərdə çəkilirdi. Təbiətin qüdrətli hökmü altında Durnanın qəlbindəki yara yavaş-yavaş sağalır, ürəyindən daş kimi asılan dərdi yüngülləşirdi. Onun tutqun, pərişan ruhunda indi, nə isə, işıqlı hisslər doğurdu. Gənc qadının uyuşmuş əsəbləri sanki canlanaraq, təbiətin çoxdan bəri unudulmuş gözəlliklərini, sevincini yenidən dərk etməyə başlayırdı. Könlündə getdikcə daha aydın hiss etdiyi bu yenilik, bu yüngüllük Durnanı təşvişə salırdı. O, bütün nəşəsinin, sevincinin Eldarla getdiyinə o qədər dərindən inanmışdı ki, indi ruhunda baş qaldıran bu dəyişikliyə təəccüb edirdi. Bu ona bir günah, bir qəbahət kimi gəlirdi. O, əbədi olaraq, öz dərdinin əzablarında yanmaq istəyirdi. Lakin bütün bunlara baxmayaraq, Durna yavaş- yavaş canlanır, gözlərində parıltı, yanaqlarında allıq zahir olurdu. Filmin baş qəhrəmanı, yəni, Durnanın ekrandakı sevgilisi rolunu Bakı teatrlarının birindən dəvət olunmuş Soltan adlı aktyor ifa edirdi. Bu, macəralarla dolu, fırtmalı gənclik həyatı keçirmiş otuz dörd-otuz beş yaşlarında, ortaboylu, sağlam, gözəl bir kişi idi. Gur qara, qıvrım saçları zərif dərili, enli, ağ alnı üzərində qıvrılır, alaya çalan, açıq rəngli gözləri daim parlaq bir atəşlə yanır, kiçik, yaraşıqlı dodaqları üzərindən incə bığları ona cəsur, xudpəsənd bir görkəm verirdi. Adamlarla, xüsusən qadınlarla danışdığı zamanlar düz və kəsmə burnunun pərləri qəribə bir tərzdə qalxıb-enirdi. Danışığında, hərəkətlərində qəti, cəsarətli, sərbəst və çox görüb-götürmüş adamlara məxsus bir təbiilik vardı. Onun bu filmdə iştirakı ekspedisiya üzvləri arasında mühüm hadisə hesab olunurdu. Hətta, gənc aktrisalardan Durnaya həsəd aparanlar da vardı. Onun Durnaya münasibəti çox incə və hörmətkaranə idi. Bu, mərhəmətfi bir təbibin öz xəstəsi ilə olan mülayim və yumşaq rəftarına bənzəyirdi. O, Durna üçün çətinlik törədəcək heç bir hərəkətə yol vermir, hətta, rejissorun bəzən haqlı iradlarına qarşı onu nəzakətlə müdafiə edir, qızın keçirdiyi və ya keçirmış olduğu iztirabların nədən ibarət olduğunu bilməsə də, bunu hiss edirmiş kimi görünürdü. Durna ilə danışdığı zaman səsi incə bir musiqi kimi axır, burun pərləri daha az tərpənir və adəti xilafına olaraq, baxışlarındakı hakim itilik mehriban bir hal alırdı. Onun belə münasibəti, gənc qadında özünə qarşı hörmət, təşəkkürə bənzər bir hiss doğururdu. Soltan, şikəst olmuş və bunun üçün də sevgilisindən uzaq qaçmağa çalışan bir qəhrəmanın faciəsini o qədər məharətlə ifa edirdi ki, Durna belə dəqiqələrdə onun yaşadığı duyğuların nəcibliyinə, hərəkətlərinin ülviyyətinə heyran olurdu. Filmin çəkilişində elə məqamlar gəlirdi ki, Durna öz sevgilisinin -Soltanın boynunu qucaqlamalı, saçlarını oxşamalı olurdu... və o, tərəddüd etmədən, qəlbinə heç bir günahkar hiss gəlmədən bütün bu hərəkətləri layiqincə yerinə yetirirdi. Əgər, bu dəqiqələrdə Soltanın qəlbində ona qarşı başqa bir duyğunun, məsələn, odlu bir ehtirasın təlatümə gəldiyini desəydilər, heç şübhəsiz ki, Durna inanmaz, hətta, təəccüb edərdi... Lakin, görünür ki, burada təəccüb ediləcək bir hal da yoxmuş... Bir dəfə axşamçağı Durna təkbaşına gəzməyə çıxmışdı. (Bu, filmin artıq çəkilib qurtarmaq üzrə olan zamanlarında idi.) Günəş qüruba enirdi. Meşəni dağlardan qopan sərin axşam yeli zaman- zaman dalğalandırırdı. İndi Altın taxta səhərki kimi gülümsəmirdi, tutqun və qayğıh görünürdü. Lalələrin ahəstə yellənişində pərişan bir hal vardı... Otlayıb doymuş bir qulun başım dik tutaraq, uzaqlara baxırdı... Qayahqlarda bəzən kəklik səslənir... sonra her şey yenə də kədərli sükuta dalırdı. Kəklikotuların ətri havanı bürümüşdü. Bəzi otlar var ki, onların ətri nə qədər gözəl olsa da, yenə könülaçıcı olmur... Kəklikotu da belələrindəndir. İnsan qoxladıqca, özündə uzaq və qəmgin xatirələrin təsirinə bənzər bir şey hiss edir. Durna, qarşısında sakitcə dayanmış quluna baxır, «ehtimal ki, heç bir qayğısı yoxdur» deyə fıkirləşirdi. Birdən haradasa at kişnədi. Qulun dərhal qulaqlarını şəklədi. Cavab olaraq, özü də kişnədi. Sonra oynaqlaya-oynaqlaya qaçıb, balaca təpənin ardında gözdən itdi. «Yəqin ki, anası çağırdı» deyə Durna xəyala daldı. Keçmiş günlər, uşaqlıq çağları yadına düşdü. O da beləcə dərdsiz-qəmsiz bir uşaq idi. Nə yar vardı, nə hicran. O da bu balaca qulun kimi anasının səsini eşidəndə, qaçıb dizlərinə qapanardı... Bir istəyi olanda, dodaqlarını büzərək, ona söylərdi. Anası da şirin-şirin gülümsəyərək, onun uşaq arzularını yerinə yetirərdi. Lakin o böyüdü və bu arzular da dəyişdi... Ana isə, uzaqlarda qaldı. Ah, o heç böyüməsəydi... Uşaqlığın o məsum sevincləri ilə anasının qolları arasında gözlərini əbədi olaraq qapasaydı... Bayaqdan bəri Durnanı boğan göz yaşları birdən-birə qabağı açılmış bulaq kimi axmağa başladı. Əlləri ilə üzünü qapayaraq, için-için hönkürdü. Çiyinləri tez-tez qalxıb-enir, əsəbi bütün vücudunu sarsıdırdı. Birdən lap yaxınlığında bir səs eşitdi: - Sizə nə olub, Durna xanım? Əllərini üzündən çəkərək, Soltanı qarşısında gördü. Onun bu nagahani zühuru Durnada təəccüb və ya çəkingənlik doğurmadı. O, əlləri ilə üzünü qapayaraq, cavab vermədi. Soltan onun yanında diz çökərək, əlini yavaşca çiyninə qoyub, təkrar soruşdu: - Siz Allah, axı, nə olub? Lakin Durna cavab vermir, çiyinləri daha da tez-tez qalxıb-enirdi. Bu zaman Soltan yerə oturaraq, o biri əlini də yavaşca onun əlləri üzərinə qoydu, yavaş və riqqətli səslə soruşdu: -
Nə üçün dərdinizi məndən gizlədirsiniz, Durna? Durnanın başı qeyri-iradi bir hərəkətlə onun çiyninə düşdü. Soltan onun əlini üzündən götürərək, öz əlində saxladı və qəti hərəkətlə qızın islaq, qapalı gözlərindən öpdü. Lakin Durna göz qapaqlarını qaldırmadı. O indi özünü mehriban bir insan ünsiyyətinə sığınmış kimi hiss edirdi. Bu, incimiş, əzab çəkmiş gənc bir qəlbin təsəlli tapdığı ülvi bir hiss idi. Lakin, getdikcə, oğlanın təmasından, qızın uzun və müztərib gərginlik keçirmiş əsəblərinə bihuşedici nə isə axaraq, bütün vücudunu məst edirdi. Birdən o, dodaqlarında sürəkli, odlu öpüş hiss etdi və gözlərini dəhşətlə açaraq, onu iki qolları arasına almış kişiyə baxdı. Eyni anda Soltan qaba bir ehtirasla düz onun gözlərinin içinə baxdı. Onun baxışlarında indi elə yırtıcı, elə vəhşi və eyni zamanda, elə cazibəli bir ifadə vardı ki, gənc qadın bütün vücudu ilə titrəyərək qalxmaq istədi. Lakin oğlanın ikinci busəsi ilə onun müqaviməti zəiflədi və o, halsız yarımbayğınlıq içində gözlərini qapadı...
Həmin günün səhəri Durna xəstələndiyini və heç vəchlə qala bilməyəcəyini direktora bildirərək, şəhərə qayıtdı. Qaynanası onu görərkən sevindi, dodaqlarını bir-birinə sıxaraq, dərdli-dərdli gülümsədi. -Xoş gəldin, ay qızım, sənsiz lap qərardan kəsilmişdim. Durnaya elə gəldi ki, bu bir ayın içində qaynanası on il qədər qocalmışdır. Qaynanası başqa daha heç bir söz demədi. Bu o demək idi ki, yenə də məktub yoxdur. Durna bütün gəlinlik müddətində, ilk dəfə olaraq, qaynanasının üzünə şax baxa bilmədi. Paltarını dəyişmək üçün öz otağına keçərkən, onu müdhiş bir qorxu bürüdü. Öz nişanlısı ilə qanuni ər-arvad kimi birinci dəfə görüşmüş olduğu bu otağa o, indi yad adamın ağuşundan çıxaraq gəlirdi. Ona elə gəldi ki, otağın hər küncündən onun üzünə bir cüt göz zillənib və bu gözlər onun yanaqlarına, dodaqlarına yapışan o yad öpüşləri gorür... O, bədənində bir üşütmə duyaraq, başını qaldırıb, Eldarın divardakı böyük əksinə baxdı. Eldar qəribə bir ifadə ilə gülümsəyirdi. Onun ağıllı baxışları qarşısında Durna titrəyirdi. Sanki Eldar, vaxtilə həyat yoldaşı olmuş, əhd-peyman etmiş, lakin ərinin ayrılığından hələ on ay keçməmiş yad qollar arasında bayğın dəqiqələr keçirmiş bu qadına acıyırdı. Durna onun sözlərini xatırladı: «Hər şeyi gələcək göstərər...» Və utanırmış kimi əlləri ilə üzünü örtərək, çarpayıya yıxıldı. Bütün günü başını qaldırıb ananın üzünə baxmağa cəsarət etmədi. Qaynanası onun xəstə olduğunu güman edərək: - Həkim çağınmmı, qızım? - dedi. Durna vahimə ilə əllərini tovlayaraq: - Yox, ana, lazım deyil, - dedi. Və o gecə dəhşətli bir yuxu gördü. Gördü ki, Eidar Altın taxtanın lalələri arasında qızıl qanlar içində uzanmışdır... Durna, onun üzərinə əyilərək, qapalı gözlərindən öpmək istəyir... Lakin, nə qədər çalışırsa, müvəffəq ola bilmir... Elə bil ki, nəsə, naməlum bir qüvvə, görünməz bir əl onu tutub saxlayır. Eldar göz qapaqlarını qaldırır və onu görərək gülümsəyir. Ah, bu təbəssüm... Durna bütün vücudu ilə titrəyir və qışqırır. - Eldar, əzizim, mənəm, mən!.. Lakin, Eldar cavab verməyərək, hey gülümsəyir. Durna ağlamaq istəyir... Lakin gözlərindən yaş çıxmır... Səsi qəribə, boğuq bir xırıltıya çevrilir. Kimsə onu tərpədir... Durna diksinərək, gözlərini açdı və əlində su, onun üzərinə əyilmiş qaynanasının sakit, mehriban üzünü gördü. Qaynanası zəifcə gülümsəyərək dedi: - Deyəsən, yuxu görürdün, qızım... al, su iç... Durna key bir qorxu ilə qaynanasının gözlərinə baxdı və ona elə gəldi ki, bu gözlərlə onun oğlunun gözləri arasındakı oxşayışı birinci dəfədir ki, görür... O, bu gözlərdən öpmək arzusu ilə qaynanasının boynuna sarıldı... Lakin, qaynanasının baxışlarındakı o ülvi nur gərıc qadını dondurdu. O, öz günahkar dodaqlarını bu müqəddəs gozlərə toxundurmağa cəsarət etmədi... Qolları boşalıb yanına düşdü... - Su iç, qıznn, - qaynanası hiss ediləcək bir həyəcanla təkrar etdi. Durna titrək əlləri ilə stəkanı alıb başına çəkdi. Soyuq su onun əsəblərində bir canlanma əmələ gətirdi. Gülümsəməyə çalışaraq: - Niyə narahat olursan... Get yat, - dedi. Ananın gözləri yaşardı və o, bunu gəlininə göstərməmək üçün çevrilib otaqdan çıxdı. Durna ayağa qalxdı. Qıçları titrəyir, gicgahları od tutub yanırdi... O, çarpayının kənarından yapışaraq, bir-iki addım atdı. Sonra dayanıb, Eldarın gecə çırağının zəif ziyası ilə işıqlanmış şəklinə baxdı və titrəyərək döşəməyə yıxıldı. Durna gözlərini açdığı zaman başı üzərində ağ xalatlı gənc bir qız gördü. O, çarpayıya və qıza təəccüblə baxaraq, zəif, taqətsiz halda: - Bu nədir, bacı, mən xəstəyəm? - dedi. Qız diksinərək başını qaldırdı və: - Bəli, çox xəstəydiniz, - dedi. - Sonra qalxıb o biri otağa yüyürdü. Bir dəqiqə çəkmədi ki, qaynanası ilə geri qayıtdı. Qaynanası onun alnından öpərək: - Şükür Allaha, qızım... Axır ki, ayıldın. Mən bilirdim kı, ayılacaqsan. Ürəyim sakit idi. Bala... o məni heç vaxt aldatmayıb; həkimlər məni qorxudurlar ki, ay nə bilim, beyin sətəlcəmidir, filandır... Ancaq mən hiss edirdim ki, ayılacaqsan. Sonra qaynanası nəsə şad şey söyləmək istədi və birdən nə düşündüsə, susdu... Getdikcə sağalması Durnanı sevindirə bilmirdi. Çirkin bir ləkə kimi qəlbinə yapışmış o günahkar xatirə ona cəhənnəm əzabı verirdi. Bir gün, qaynanası əlində kağız, onun çarpayısına yaxınlaşaraq:
verirəm. Duma bir anda yerindən qalxaraq məktubu qapdı. Dərhal imzasına baxdı və Eldarın adını gordükdə, xəfifcə içini çəkərək, məktubu ürəyinə sıxdı. Qaynanası bəxtiyar bir təbəssümlə: - Düşmənin arxasındaynıış, qızım, - dedi, - ona görə kağız yaza bilmirmiş. Durna hələ də bu məktubu sinəsində tutmuşdu. «Görəsən, Eldar onu bağışlayacaqmı?» 1941
Yüklə 56,65 Kb. Dostları ilə paylaş:
|