Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
| 38 üsulu, yaradıcılıq üslubu vardı. Onların hamısı sənə yanaşma üsulu axtarır, çox vaxt dərində gizlənmiş bu və ya digər yaradı- cılıq xüsusiyyətlərini inkişaf etdirirlər. Bu, dərin, intim proses- dir. Səninlə bütün pedaqoqlar işləyəndə, hansı biri iləsə birdən, çox vaxt gözlənilmədən özünü kəşf edirsən. Bu ustadlardan hansısa sənin istedadını aça biləcək sehrli açarı mütləq tapacaq, aşkar edəcək. Elə bu da əsas prinsipdir – hamıdan, ən müxtə- lif şəxsiyyətlərdən öyrənmək. Və bu şəxsiyyətlərdən hər biri öz izini qoyurdu. Onlar yalnız bizim qəlbimizdə iz qoymurdular, bizi, zövqlərimizi, adətlərimizi, bağlılıqlarımızı formalaşdırır- dılar. Həmişə bilirdim ki, məhz oraya, yalnız Şukin adına məktə- bə getmək istəyirəm. O vaxtlar Yuri Vasilyeviç Katin-Yartsev haqqında əfsanələr dolaşırdı. O, kursun bədii rəhbəri idi. Amma əminəm ki, çoxları onu “Buratino” filmindən, oynadığı Cüzep- pe rolundan xatırlayırlar. “Buratino”nu görənlər balacaboy, iri mavi gözlü, xeyirxah və müdrik sehrbazı yadda saxlayıblar. Mənə o, həmişə uşağı xatırladırdı, uşaq kimi oyun oynamağı sevirdi. Asanlıqla qəzəblənir, asanlıqla sakitləşirdi. Sanki onun özü hansısa sehrli nağıldan gəlmişdi. Yuri Vasilyeviç gözəl pedaqoq idi. Onun haqqında indiyə kimi köks ötürərək əfsanəvi müəllim kimi danışırlar. O zamanlar indiki mükafatlar, cürbəcür titullar olsaydı, Yuri Vasilyeviç həm“Qremmi”, həm “Teffi”, həm də bütün “Oskar”- ları, ağlasığar və ağlasığmaz mükafatların hamısını alardı. Həmin il o, demək olar ki, bütün Moskvaya səs salan ulduz- lar kursunu yola salmışdı. Natalya Qundareva, Natalya Varley, Yuri Boqatıryov, Vyaçeslav Vasilyeviç Tixonov və Nonna Vik- torovna Mordyukovanın oğlu, Nataşa Varleyin ərə getdiyi Vla- dimir Tixonov Katin-Yartsevin kursunu bitirmişdilər. Konstan- tin Raykin də bu kursda oxumuşdu. Daha sonra Yuri Vasilyeviç yeni tələbələr topladı. Həmin kursda mən də var idim. Niyyətimi anlayanların hamısı – “Hara soxulursan? Şukin adına məktəb sülalə ali məktəbidir! Oraya ancaq aktyor, rejissor uşaqlarını qəbul edirlər. Məgər başa düşmürsən?” – deyirdilər. Amma mən o vaxt möhkəm əmin idim ki, nə Moskva Aka- demik Bədaye Teatrına, nə Şepkin adına məktəbə, nə də Ümu- 39 mittifaq Dövlət Kinematoqrafiya İnstitutuna girəcəyəm. Mən heç yerdə özümü sınamaq istəmirdim. Bilirdim ki, bu “sülalə” ali məktəbində, sıxışdırılan Buratinolardan canlı qız və oğlan- lar düzəldən, istedadlar yaradan adamın kursunda oxumaq istəyirəm. O, ətrafında istedadlı övladlar yetişdirən gözəl ata idi. Hamıdan gizli sənədlərimi tibb institutundan götürüb, Şukin adına məktəbə verdim. Əmin idim ki, Katin-Yartsevin kursuna düşəcəm. Öz niyyətim barəsində doğma insanım kimi sevdiyim dayəmdən başqa heç kimə demədim. “Heç kimi həyəcanlandır- ma, sənədlərimi tibb institutundan götürmüşəm və teatr institu- tuna daxil olacağam. Mən oraya daxil olduqdan sonra, hamıya elan edərik”. Dayəm sakit-sakit soruşur: “Girməyinə girərsən, bəs anan nə edəcək?” Amma məni o vaxt əlbəttə, daha çox özüm- lə bağlı məsələlər maraqlandırırdı. Axı, bu elə bir sınaqdır ki... Şukin adına məktəbdə bir yerə üç yüz nəfər iddiaçı idi. Qəbul turlarından əvvəl – onların sayı üç idi – seçim müsabiqəsindən keçmək lazım gəlirdi. Bu müsabiqədə sənədləri qəbul etməzdən əvvəl hamını yoxlayırdılar. Seçim müsabiqəsində çıxış etdikdən sonra, mənə sənədlərimi birbaşa üçüncü tura verməyimi tap- şırdılar. Görünür, Yuri Vasilyeviç tələbələrinə özü baxırmış. O, “Buratino”nun çəkilişlərinə gedirdi, xoşuna gələnləri itirməmək üçün dərhal üçüncü tura göndərirdi. Çünki on gündən sonra qa- yıdacaqdı. Məni dərhal, birinci və ikinci turları adlamaqla seçməklərin- dən o qədər də xoşbəxt deyildim. Axı, digər abituriyentlər dö- yüşlərdə bərkiyir, rəqiblərinə nəzər yetirir, öz proqramlarını for- malaşdırırdılar. Burada isə dərhal – sənədlərini ver! Bəs sonra nə olacaq? Gəzirsən, girinc olursan, başqalarına baxırsan, qəbul komissiyasının vəhşiliyi haqqında qorxulu əhvalatlar eşidirsən. Mən o vaxt hələ bilmirdim ki, Yuri Vasilyeviç üçüncü tura ancaq o adamları buraxıbmış ki, onları öz kursunda görmək istəyir. Ça- lışırdı ki, onlar yaradıcılıq döyüşlərində təsadüfən ələnməsinlər, itməsinlər. O vaxt aktyor olmaq cəzbedici və şərəfli idi. Gözəllik müsa- biqələri yox idi və heç kim model ola bilməzdi. Heç model anla- yışı da mövcud deyildi. Bu peşə “maneken”, paltar üçün asılqan adlanırdı. Ümumi rəyə görə, bu peşə nüfuzlu deyildi və axmaq- 40 lar üçün idi. Buna görə də hamı aktrisalığı seçirdi. Həm şöhrətli, həm də hörmətli peşə olduğundan, teatr institutlarında ağlasığ- maz müsabiqə olurdu. Yaradıcılıq müsabiqəsindən sonra ümumtəhsil imtahanları vermək lazım idi: tarixdən, rus dili və ədəbiyyatdan, inşadan, sonra isə attestatların müsabiqəsi. Gərgin imtahanlar, gərgin seçim. Kursa yalnız iyirmi altı nəfərin götürülməsi nəzərdə tu- tulmuşdu! Tələbə olmaq istəyən əlli altı nəfərdən iyirmi altısını seçmək müəllimlərimiz üçün necə də çətin idi! Məhz buna görə də bütün imtahanlardan sonra kollokvium keçirmək qərara alındı. Biz bu sözü başa düşmürdük, nə demək olduğunu da anlamırdıq. Ancaq bir şeyi bilirdik: bu nə isə çox vacibdir və orada hər birimizin taleyi həll olunur. Müsahibədə institutun bütün yaradıcı komissiyası iştirak edirdi. Bu yetkin və ağıllı insanlar sənin ən müxtəlif vəziyyət- lərdə özünü necə aparmağını, nə vaxt mətni unutduğunu, ola bilsin hər şeyi, hətta adını belə yaddan çıxardığını görməli idilər. Başa düşməli idilər ki, sənin fantaziyan nəyə qadirdir. Onlar diqqətlə bizə nəzər salır, fikrimizcə, ən axmaq suallar verirdilər. Bu təcrübəli adamlar bizim necə reaksiya verməyimizə, necə ya- şamağımıza baxırdılar, çünki onda biz hələ ifa edə bilmirdik. Biz onların qarşısında öz cavablarımızı, öz bilgimiz və məlumatsız- lığımızı yaşayırdıq. Hər şeydən və hər şey haqqında soruşurdular. “Yanmalı” idin ki, cavab verəsən, onlar isə izləyirdilər – biz necə yanırıq, işıqla- nırıq, ya işıqlanmırıq. Məsələn, hazırlaşmaq mümkün olmayan suallardan biri. Mənə siyasi sual verdilər! Mən o vaxt siyasi mühitdən çox uzaq idim və əlbəttə güman edə bilməzdim ki, onu daxildən belə yaxşı öyrənəcəyəm. Tale necə də şıltaqdır! Bax belə: içəri daxil olan kimi məndən soruşdular: - Qolda Meir kimdir? Bilmirdim. Ağlıma da gəlməzdi ki, bu, İsrailin baş naziridir. Mən ümumiyyətlə bilmirdim ki, o, qadındır. Mənə bu, “qolda- mer” kimi, bitişik söz kimi gəldi. Amma vaxtı uzatmaq, nəsə dü- şünmək üçün meydan oxuyurmuş kimi cavab verdim: - Necə yəni kimdir? – və sırf inandırmaq üçün təkrar etdim. – Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|