Plotyn I neoplatończycy

PLOTYN I NEOPLATOŃCZYCY

• 
  Rys biograficzny: urodzony w roku 203 , w Likopolis (wpólczesny Egipt). W wieku 28 lat rozpocząl studia filozoficzne w Aleksandrii. Stal się wiernym słuchaczem Amoniusza Sakkasa. Pisać zaczal dopiero w wieku 50 lat. Po śmierci dziela Plotyna zebral Porfiriusz w sześć dziewiątek, czyli tzw. Ennead.
  

• 
  Rozwój formacji myślowej Plotyna: Jako początkujący filozof był zagorzałym wyznawcą Platona, a szczególnie poglądów myśliciela dotyczących duszy i sposobów jej oczyszczenia. Z czasem rozwinąl wlasną teorię bytu – odtąd mówi się o neoplatonizmie jako samodzielnym nurcie. Pod koniec życia skoncentrowal się na zagadnieniach etyczno – religijnych.
  

• 
  Poglądy:
  

1. 
   System emanacyjny:
   

- Na świecie istnieje tylko jeden byt dynamiczny i zarazem najdoskonalszy, który promieniując przybiera najróżniejsze postacie.

- o poziomie doskonałości innych bytów decyduje odległość w jakim się znajdują od bytu centralnego

2. 
   Absolut: jest doskonalszy od idei. Znajduje się poza światem i poza rozumem. Nie jest ani duchem, ani myślą, gdyż te posiadają swoje przeciwieństwa.
   

3. 
   Świat idealny, psychiczny, materialny: tak jak wcześniej zostalo powiedziane koncepcja budowy świata, autorstwa Plotyna opiera się na schemacie emanacyjnym w którego centrum ulokowany jest byt najdoskonalszy promieniujący na pozostale, mniej doskonale i stanowiące wcielenie najdoskonalszego wcielenie byty. Nazywano je hipostazami. Kierując się kryterium doskonałości można wyróżnić kolejne (w stosunku do centrum) światy. Świat ducha (idealny), dostępny dla ludzkiego poznania. Świat psychiczny obejmuje caly wszechświat. W nim zatopione są „psychiki” jednostkowe. Najmniej doskonaly jest świat materialny, który zawiera pewną wewnętrzną energię, która pozwala mu wprowadzić lad.
   

4. 
   Dusza ludzka: Jest tak jak świat zhierarchizowana. Dzieli się na część rozumową i popędliwą, które nieustannie toczą ze sobą walkę. Zazwyczaj zwyciężają popędy które ściągają rozum na dól. Istnieje jednak możliwość odrodzenia rozumu, wyrwania go spod władzy popędów. Należy na drodze ekstazy („zachwycenia”) lub wykonywania cnot „wyższych” oczyścić duszę.