Odkrywajacy radosc I pokoj prawdziwego Chrzescijanstwa Duncan Heaster

YAHWEH ELOHIM

co znaczy

TEN, KTÓRY OBJAWIONY ZOSTANIE W ZGROMADZENIU POTĘŻNYM,

dlatego też celem Boga jest objawienie swego charakteru i swej istoty w wielkiej grupie ludzi. Będąc posłusznym Jego słowu, możemy w sobie rozwinąć niektóre cechy charakterystyczne Boga. Tak więc w bardzo ograniczonym sensie Bóg objawia Siebie Samego w oddanych mu wiernych w tym życiu. Lecz imię Boga jest także proroctwem czasu, który nadejdzie, gdy ziemia zostanie zapełniona ludźmi podobnymi do niego, zarówno z charakteru jak i z natury (por 2P 1:4). Jeżeli chcemy stać się częścią Bożego planu i stać się Mu podobnymi, aby już więcej nie umrzeć, a żyć na wieki w doskonałości moralnej, musimy połączyć się z Jego Imieniem. Prowadzi do tego przyjęcie chrztu w imię - tzw. Jahweh Elohim (Mt 28:19). Czyni nas to również dziedzicami ("nasieniem") Abrahama (Ga 3:27-29), którym obiecano wieczne posiadanie ziemi (Wj 17:8; Rz 4:13) i grupą "potężnych" ("Elohim"), w której proroctwo imienia Boga wypełni się. Zajmujemy się tym szczegółowo w rozważaniach 3.

1.4 Aniołowie

Wszystko, o czym do tej pory mówiliśmy, sumuje się, gdy zaczynamy rozważać o aniołach:

-Fizyczne istoty osobowe.

-Mają imię Boga.

-Są pośrednikiem, za pomocą którego Duch Boży działa, aby wypełniła się Jego wola.

-Są zgodne z Jego charakterem i celem.

-Dlatego też objawiają Go.

Wspomnieliśmy w rozdziale 1.3, że jedno z hebrajskich słów tłumaczonych jako "Bóg" jest "Elohim", które w gruncie rzeczy znaczy "potężni". Podstawą nauki Biblii jest istnienie tylko jednego Boga, (Pwt 6:4; Iz 45:5; 1 Kor 8:4; Ef 4:6) a "ci potężni", którzy noszą imię Boga, mogą być również nazwani "Bogiem", z powodu ich bliskiego z Nim związku. Istoty te, to aniołowie.

Opis stworzenia świata w Księdze Rodzaju (Rdz 1) ukazuje, że Bóg wydał polecenia dotyczące tworzenia "i stawało się". To właśnie aniołowie przenosili polecenia Boga:

"Jego aniołowie, pełni mocy bohaterowie wykonujący Jego rozkazy, by słuchać głosu Jego słowa" (Ps 103:20).

Dlatego też uzasadnione jest mniemanie, że kiedy czytamy o Bogu stwarzającym świat, dzieło to zostało faktycznie wykonane przez aniołów. Możemy o tym również przeczytać w księdze Joba (38:4-7). Teraz należało by podsumować dzieje stworzenia wg Księgi Rodzaju rozdz. 1:

Pierwszy dzień: "Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość ! i stała się światłość" (w3)

Drugi dzień: "A potem Bóg rzekł: << Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody (na ziemi) od drugich (w chmurach) ! >> ... tak się stało" (w6,7)

Trzeci dzień: "A potem Bóg rzekł: << Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce (utworzą morza i oceany) ... i niech się ukaże powierzchnia sucha ! >>... i tak się stało" (w9).

Czwarty dzień: "A potem Bóg rzekł: << Niechaj powstaną ciała niebieskie świecące na sklepieniu nieba >> ... I stało się tak" (w14,15)

Piąty dzień: "Potem Bóg rzekł: << Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo niechaj lata nad ziemią ... >> Tak stworzył Bóg wielkie potwory morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe" (w20,21) tzn. "tak się stało".

Szósty dzień: "Potem Bóg rzekł: << Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju ... bydło, zwierzęta naziemne… I widział Bóg, że były dobre >>" (Rdz 1:26)

Człowiek został stworzony w szóstym dniu. A wreszcie rzekł Bóg <> (Rdz 1:26).

Komentowaliśmy już ten werset w rozdziale 1.2. Teraz zwróćmy uwagę na to, że "Bóg" tutaj nie zwraca się do siebie samego - "uczyńmy człowieka" dowodzi, że Bóg zwraca się do więcej niż jednej osoby. Hebrajskim słowem przetłumaczonym jako "Bóg" jest tutaj -"Elohim", co znaczy "potężni", a odnosi się do aniołów. Fakt, że aniołowie stworzyli nas na własne podobieństwo znaczy, że mają taką samą formę cielesną, jak my. Są to więc realne, rzeczywiste istoty cielesne, dzielące naturę Boga.

"Natura", w tym sensie odnosi się do tego, czym ktoś jest z powodu swej fizycznej budowy, charakteru i celu. W Biblii mamy dwie "natury"; w ścisłym tego słowa znaczeniu nie ma możliwości, aby posiadać obydwie te natury jednocześnie.

Natura Boga ("Boska natura")

Nie może grzeszyć. (doskonała), (Rz 9:14; 6:23 por Ps 90:2; Mt 5:48; Jk 1:13).

Nie może umrzeć (1Tm 6:16).

Pełna siły i energii (Iz 40:28).

Jest to natura Boga i aniołów, która została przekazana Jezusowi po zmartwychwstaniu (Dz 13:34; Ap 1:18; Hbr 1:3). Jest to natura, którą nam obiecano (Łk 20:25,36; 2 P 1:4; Iz 40:28 por 31).

Ludzka natura

Kuszona do grzechu (Jk 1:13 - 15) przez zepsuty przyrodzony umysł (Jr 17:9; Mk 7:21 - 23). Śmiertelna (Rz 5:12, 17; 1Kor 15:22).

O ograniczonej sile, zarówno fizycznej (Iz 40:30 ) jak i umysłowej (Jr 10:23).

Jest to natura, którą wszyscy ludzie dobrzy i źli obecnie posiadają. Końcem tej natury jest śmierć (Rz 6:23). Była to natura Jezusa, którą posiadał podczas swego śmiertelnego życia (Hbr 2:14-18; Rz 8:3; J 2:25; Mk 10:18).

Niestety, słowo natura nie jest jasna. Można je użyć w zdaniu jak np. "Jan ma wielkoduszną naturę tzn. że skąpstwo nie leży w jego naturze; ale może np. być dumny ze swojego samochodu, co jest jak sądzę cechą ludzkiej natury." Nie będziemy używać słowa "natura" w tym właśnie sensie w tych i dalszych rozważaniach.

Aniołowie mają naturę Boga, nie grzeszą i co z tego wynika, nie mogą umrzeć, ponieważ grzech jest przyczyną śmierci (Rz 6:23). Muszą mieć więc one dosłownie fizyczną formę. Dlatego też, gdy aniołowie pojawiali się na ziemi, wyglądali jak zwykli ludzie.

-Aniołowie przyszli do Abrahama przynosząc mu słowo Boga; opisywani są jako "trzy" osoby, które Abraham początkowo traktował jak ludzi, gdyż tak wyglądali. "Przyniosę trochę wody, wy zaś raczcie obmyć sobie nogi, a potem odpocznijcie pod drzewami" (Rdz 18:24).

-Dwaj aniołowie poszli do Lota w mieście Sodoma. Ponownie uważano ich za ludzi, zarówno myślał tak Lot jak i mieszkańcy Sodomy. "Dwaj aniołowie przybyli do Sodomy", których Lot zaprosił, aby spędzili z nim noc, ale mężczyźni z Sodomy przyszli do domu Lota grożąc i pytając: "Gdzie tu są ci ludzie, którzy przyszli do ciebie tego wieczora? "Lot błagał: "Nie dopuszczajcie się tego występku ". Natchniony zapis również określa ich jako "ludzi": "wtedy ci dwaj mężowie (aniołowie), wysunąwszy ręce" uratowali Lota; "a potem ci dwaj mężowie rzekli ... Jahwe posłał nas, aby ... zniszczyć" Sodomę (Rdz 19:1, 5, 8, 10, 12, 13).

-Komentarz w Nowym Testamencie dotyczący tych wydarzeń potwierdza, że aniołowie mają postać człowieka "Nie zapominajmy też gościnności, gdyż przez nią niektórzy, nie wiedząc aniołom dali gościnę" (Hbr 13:2).

-Jakub zmagał się całą noc z obcym człowiekiem (Rdz 32:24), który jak się później dowiadujemy był aniołem (Oz 12:4).

-Dwóch ludzi odzianych w lśniące białe szaty obecnych było w czasie zmartwychwstania (Łk 24:4) i wniebowstąpienia (Dz 1:10) Jezusa. Byli to aniołowie.

-Należy rozważyć znaczenie "miara, którą ma anioł jest miarą człowieka" (Ap 21:17).

Aniołowie nie grzeszą

Aniołowie mając naturę Boga, nie mogą umrzeć. Ponieważ grzech powoduje śmierć, wynika z tego, że nie mogą grzeszyć. Greckie i hebrajskie słowo przetłumaczone jako "anioł" znaczy "posłaniec". Aniołowie są posłańcami lub sługami Boga, posłusznymi Mu. Dlatego też niemożliwe jest myślenie o nich jako istotach grzesznych. Greckie słowo "Aggelos", które przetłumaczono jako aniołowie, tłumaczono także jako "posłaniec", gdy mówiono o ludziach np. Jan Chrzciciel (Mt 11:10) i jego posłańcy (Łk 7:24); posłańcy Jezusa (Łk 9:52) i wysłannicy do Jerycho (Jk 2:25). Oczywiste jest, że "aniołowie" w sensie ludzkich wysłanników mogą grzeszyć.

Następujące fragmenty udowadniają, że wszyscy aniołowie (a nie tylko ich część!) są z natury posłuszni Bogu i w związku z tym nie mogą grzeszyć:

"Jahwe w niebie tron swój ustawił, a swoim panowaniem obejmuje wszechświat, (tj. nie może być buntu przeciwko Bogu w niebie). Błogosławcie Jahwe, wszyscy Jego aniołowie, pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy, . Błogosławcie Jahwe, wszystkie Jego zastępy, słudzy Jego pełniący Jego wolę" (Ps 103:19; 21).

"Chwalcie Go wszyscy Jego aniołowie, ... Jego zastępy" (Ps 148:2).

"Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług posłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie" (Hbr 1:13,14). Powtórzenie słowa "wszyscy" wykazuje, że aniołowie nie są podzieleni na 2 grupy: dobrych i grzeszników. Dla prawidłowego pojmowania natury aniołów ważny jest fakt, że nagrodą wiernych jest dzielenie ich natury: "Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziałów w świecie ... ani się żenić nie będą ... Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom" (Łk 20:35,36). Istotne jest zrozumienie tego. Gdyby aniołowie mogli grzeszyć, wówczas ci, którzy warci będą nagrody w czasie powrotu Chrystusa też będą mogli nadal grzeszyć. Ponieważ grzech jest przyczyną śmierci (Rz 6:23) nie będą oni w związku z tym mieli wiecznego życia. Jeżeli istnieje możliwość grzeszenia, to też jest możliwość, że możemy umrzeć. Pogląd, że aniołowie mogą grzeszyć powoduje, że obietnica Boga mówiąca o życiu wiecznym, przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie, ponieważ nagrodą dla nas ma być odziedziczenie natury aniołów. Jeżeli aniołowie mogliby grzeszyć, Bóg byłby wówczas bezsilny, aby sprawiedliwie działać w naszym życiu i w sprawach tego świata, gdyż jak wiemy, oznajmił On, że działa przez Swoich aniołów (Ps 103:19; 21). Są one "duchem" pochodzącym od Boga w sensie, że osiąga On wszystko przez Swego ducha / moc działając poprzez aniołów (Ps 104:4). Niemożliwe więc jest, aby były Mu one nieposłuszne. Chrześcijanie powinni się codziennie modlić o nadejście Królestwa Bożego na ziemię, aby Jego wola została wypełniona tutaj tak, jak teraz jest wypełniana w niebie (Mt 6:10). Jeżeli aniołowie Boga muszą walczyć z grzesznymi aniołami, oznacza to, że Jego wola nie może być tam całkowicie wykonywana i że tak samo będzie w przyszłym Królestwie Bożym. Spędzenie życia w świecie wiecznych walk pomiędzy grzechem a posłuszeństwem nie jest zbyt zachęcające.

Aniołowie i wierzący

Istnieją prawdy, by wierzyć, że każdy prawdziwie wierzący ma aniołów - może jednego specjalnego, który pomaga mu w życiu.

- "Anioł Jahwe zakłada obóz warowny wokół bojących się Jego i niesie im ocalenie", (Ps 34:7)

- "…Jednego z tych małych, którzy wierzą we mnie (tzn. słabi uczniowie) - (Za 13:7 por Mt 26:31)… Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mego" (Mt 18:6, 15)

- Chrześcijanie wierzyli, że Piotr miał Anioła Stróża (Dz 12:14, 15)

- Lud Izraela przeszedł przez Morze Czerwone i prowadzony był przez anioła przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Przejście przez Morze Czerwone jest odpowiednikiem naszego chrztu w wodzie (1 Kor 10:1) i dlatego nie bez podstaw jest przyjęcie, że my również prowadzeni jesteśmy i wspierani przez anioła, gdy idziemy przez pustynię życia do obiecanej ziemi Królestwa Bożego.

Jeżeli aniołowie mogą być źli w sensie, że są grzeszni, wówczas obietnica mówiąca o opiece anioła i jego wpływie na nasze życie staje się przekleństwem a nie błogosławieństwem.

Jak widzimy aniołowie są istotami, które:

- mają wieczną naturę Boga i jego cielesny wygląd,

- nie mogą grzeszyć,

- zawsze wykonują rozkazy Boga,

- są pośrednikami przez które duch/moc Boga mówi i działa (Ps 104:4).

Ale…?

Wiele "chrześcijańskich" kościołów uznaje, że aniołowie mogą grzeszyć i że istnieją grzeszni aniołowie, którzy są odpowiedzialni za grzech i problemy na ziemi. Przedyskutujmy to błędne pojmowanie w naszych dalszych rozważaniach. Obecnie zaznaczymy:

- Możliwe jest, iż miało miejsce stwarzanie, które poprzedzało nasze, to znaczy stwarzanie opisane w Księdze Rodzaju w rozdziale 1. Możliwe jest również, że obecni aniołowie posiedli świadomość "dobra i zła" (Rdz 3:5) dlatego, że byli w podobnej sytuacji do tej, w jakiej my jesteśmy obecnie w tym życiu. Nie można przyjąć, że niektóre z tych istot, które wtedy żyły nie grzeszyły. Jednakże wszystko to są spekulacje wymyślone przez ludzi. Biblia informuje nas o tym, co musimy wiedzieć o obecnej sytuacji tzn. o tym, że nie ma grzesznych aniołów i wszyscy aniołowie są posłuszni Bogu.

- Nie mogą znajdować się grzeszne istoty w niebie, ponieważ czytamy o Bogu: "Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły" (Ha 1:13). Podobne wyjaśnienie znajdujemy w Psalmie 5:4, 5: "złego nie przyjmiesz do siebie w gościnę, nieprawi nie ostoją się przed Tobą" w niebiańskim mieszkaniu Boga. Głoszenie, że miał miejsce bunt przeciwko Bogu w niebie, wywołany przez grzesznych aniołów, zaprzecza wyżej cytowanym fragmentom.

- Greckie słowo przetłumaczone jako: "anioł", oznacza posłannika i również jak to zostało pokazane, może się odnosić do ludzi. Jest oczywiste, że tacy ludzcy posłannicy mogą grzeszyć.

- Jednym z powszechnych wierzeń u pogan jest przyjęcie, że istnieje zło, grzeszna istota, którą można winić za wszelkie niepowodzenia w życiu. W ten sam sposób w jaki pogańskie wyobrażenia weszły do tego, co się uważa za chrześcijańskość, tak i te zapatrywania również mają miejsce.

- W Biblii istnieje niewiele fragmentów, które mogą być błędnie uznane za dowód na istnienie grzesznych aniołów. Rozważa się je w książce "In Search of Satan", którą można otrzymać od wydawcy. Fragmenty takie nie mogą zaprzeczyć wartości nauk Biblii.
Dygresja 1 : "Bóg jest Duchem" (J 4:24)

W rozważaniach nr 2 dokładnie określimy czym jest Duch Boży. Możemy tutaj podsumować tok rozumowania przedstawiony tam twierdzeniem, że Duch Boży jest Jego mocą czy tchnieniem, za pomocą którego Jego istotna jaźń, Jego istota i charakter objawione są człowiekowi przez działanie, które ten Duch osiąga. Tak więc "Bóg jest Duchem" i tak należy prawidłowo przetłumaczyć werset J 4:24 (zob. R. S. V. , N. I. V.), ponieważ Duch Jego odzwierciedla Jego osobowość.

Boga przedstawia się pod różnymi postaciami np:

"Bóg jest ogniem pochłaniającym" (Hbr 12:29)

"Bóg jest światłością" (1J 1:5)

"Bóg jest miłością" (1J 4:8)

"Bogiem było słowo" (greckie "logos" - plan, cel, myśl) (J 1:1)

Tak więc "Bóg jest" jest Jego cechami charakterystycznymi. Bezpodstawne jest utrzymywanie , że "Bóg" jest abstrakcyjną miłością tylko dlatego, że czytamy iż "Bóg jest miłością". Możemy nazwać kogoś "samą uprzejmością", ale nie oznacza to, że nie posiada on fizycznej postaci; to właśnie ich fizyczna postać objawia się przez uprzejmość w stosunku do nas.

Ponieważ Duch jest mocą Boga, często czytamy, że Bóg wysyła lub kieruje swojego Ducha, aby osiągnąć coś, co jest zgodne z jego wolą i charakterem. Opisany jest również jako tworzący Ducha (Am 4:13). Twierdzenie, że Bóg jest swoim Duchem w sensie dosłownym jest tautologią - zaprzecza istnieniu Boga.

Przykłady Boga kierującego swego Ducha są liczne. Wykazują rozdzielność pomiędzy Bogiem a jego Duchem:

"Gdzież Ten Bóg, który tchnął w jego wnętrze swego Świętego Ducha" (Iz 63:11).

"Położę (Bóg) ducha mojego na Nim. (Jezusie)" (Mt 12:18).

"Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą." (Łk 11:13).

"Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba." (J 1:32).

"Wyleję (Bóg) w owych dniach Ducha mego" (Dz 2:17).

Częste odwoływanie się do "Ducha Boga" powinno być dostatecznym dowodem na to, że Duch nie jest Bogiem w osobie. Rozróżnienie pomiędzy Bogiem a jego Duchem sprawia trudność tym, którzy wierzą, że Bóg jest "trójcą", w której Bóg - Ojciec równy jest Jezusowi i Duchowi Świętemu. Jeśli by to była prawda i jeżeli Bóg nie jest osobą, to wynika z tego, że Jezus nie był i nie jest istotą w dosłownym tego słowa znaczeniu.

Ważne jest również to, że idea nieosobowego Boga sprowadza modlitwę do nonsensu, gdyż w tym wypadku modlitwa jest dialogiem pomiędzy naszą świadomością a konceptem Boga w naszym umyśle. Stale nam się przypomina, że modlimy się do Boga, który ma Swoje fizyczne miejsce w niebie (Koh 5:2; Mt 6:9; 5:16; 1Krl 8:30) oraz, że Jezus obecnie znajduje się tam po prawicy Boga, aby przekazywać nasze modlitwy (1P 3:21; Hbr 9:24). Jeżeli Bóg nie jest osobą, fragmenty takie zostają pozbawione znaczenia. Ale gdy rozumiemy, że Bóg jest realnym kochającym Ojcem , modlitwa do Niego też staje się realną, rzeczywistą, faktyczną rozmową z inną istotą, która jak wierzymy, jest w stanie na nią chętnie odpowiedzieć.
Dygresja 2: Używanie imienia

Jak się przekonaliśmy imię Boga i Jego Syna Jezusa mają głębokie znaczenie. Gdy mówimy o "Bogu", dotykamy każdego aspektu Jego wspaniałego celu miłości i prawdy. Tak więc używanie imienia Boga nadaramnie do wyrażania rozdrażnienia, jest obrazą Stwórcy przez człowieka. Dlatego każdy, kto chce zadość uczynić Bogu i oddać Mu cześć, dokłada wszelkich starań, aby nie szafować imieniem Boga. W wielu społeczeństwach takie bluźnierstwo stało się elementem współczesnego języka. Zerwanie z takim nawykiem językowym nie jest łatwe, modlitwa płynąca z serca z prośbą o pomoc Bożą z pewnością nie ujdzie Jego uwadze. Tym, na których mamy wpływ np. dzieci, należy przypominać, że bluźnierstwo takie jest bardzo ważne, "bo nie dozwoli Jahwe, by pozostał bezkarny ten, kto bierze Jego imię do czczych rzeczy" (Pwt 5:11).

Z drugiej strony są ludzie, którzy uważają, że jeżeli stale nie używamy hebrajskich słów Jahwe czy Jehovah (różne sposoby wymawiania tego samego słowa), to jest to poważny błąd. Przewodzą w tym świadkowie Jehowy i towarzystwo "Strażnica", którzy utrzymują, że jeśli chrześcijanin nie nazywa siebie świadkiem Jehowy to nie ma między nim a Bogiem związku.

W ten sposób tacy ludzie używają wspaniałego i świętego imienia Boga do rozpalenia pewnego rodzaju duchowego elitaryzmu, a przy tym potępiają innych ludzi za używanie lub wymawianie jednego słowa. Nie znaczy to tutaj, że użycie imienia Boga jest czymś niestosownym. Bardzo odpowiednie jest używanie go w naszych modlitwach, które odmawiamy, gdy już zostaliśmy prawidłowo ochrzczeni w to imię. Jednakże Nowy Testament, nie mówi nigdzie, że Bóg dał takie polecenie, że jest to konieczne. Jeżeli chodzi o Nowy Testament to został on spisany po grecku, gdzie używane jest tylko jedno słowo na oznaczenie Boga - "Theos", co znaczy "wielki". Nie ma tu rozróżnienia pomiędzy "Bogiem" a Yahwe ani też nie ma specjalnego polecenia dotyczącego nazwy wiernych jako społeczności. Piotr mówi o wiernym jako "chrześcijaninie" a nie "człowieku Jehowy" czy coś temu podobnym (1P 4:16). Zbyt duży nacisk na używanie nazwy Jehowa prowadzi do obniżenia wartości dzieła i znaczenia Pana Jezusa, w podobny sposób wielu ewangelicznych chrześcijan kładzie nacisk na imię i miejsce Jezusa, a pomniejsza potężne miejsce Boga.

Inne nazwy, którymi wezwane wczesne społeczności chrześcijańskie określały się, nie zawierają nazwy "Jehowa"

"Społeczność Izraela" (Ef 2:12) - "Kościół pierworodnych" (Hbr 12:23)

"Kościół Boga" (Dz 20:28)

"Kościół Boga żywego, filarem i podporą prawdy." (1Tm 3:15)

"W domu Bożym" (1Tm 3:15).
Dygresja 3: Objawienie Boga

Nie będzie łatwo zrozumieć tutaj prezentowanego materiału czytając go po raz pierwszy, lecz ważność tematu staje się wyraźniejsza w dalszych naszych rozważaniach. - Jednak zajmujemy się tym tutaj, abyście w pełni mogli rozważyć podstawowe objawienie Biblii dotyczące samego Boga.

Imię Boga może być noszone przez kogokolwiek, kogo On wybiera, aby "przejawić" czy objawić siebie, Tak więc ludzie, aniołowie czy Jezus, noszą imię Boga. Jest to zasada, która otwiera nam Biblię. Zwłaszcza syn może nosić imię ojca. Wykazuje on pewne podobieństwa do swojego ojca, może mieć to samo imię - ale nie jest on tą samą osobą, co jego ojciec. W ten sam sposób przedstawiciel firmy może działać w imieniu firmy; może zatelefonować do kogoś w sprawach służbowych mówiąc: "Halo, mówi Unilever", jeśli dla nich pracuje. Nie jest on panem Unileverem, ale używa ich nazwy, bo ich reprezentuje . Tak też było z Jezusem.
Aniołowie noszący imię Boga

W Księdze Wyjścia 23:21 czytamy, że Bóg powiedział ludziom Izraela, iż anioł pójdzie przed nimi. Powiedział im: "imię moje jest w nim." Imię Boga to "Yahweh". Tak więc anioł miał na imię Yahweh i można go było określić jako Yahweh czyli PAN, jak słowo YAHWEH tłumaczone jest w Biblii N.I.V oraz A.V. . W Księdze Wyjścia 33:20 dowiadujemy się, że nikt nie może ujrzeć twarzy Boga i pozostać żywym. Jednakże w Księdze Wyjścia 33:11 czytamy, że "Jahwe" rozmawiał z Mojżeszem "twarzą w twarz jak się rozmawia z przyjacielem" - to znaczy w luźny przyjemny sposób. To nie mógł być PAN, Yahweh Sam osobiście, który rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, ponieważ żaden człowiek nie może zobaczyć Boga. Był to anioł, który nosił imię Boga. Czytamy więc o PANU, rozmawiającym twarzą w twarz z Mojżeszem, a faktycznie był to anioł.

Istnieje wiele innych przykładów słowa Bóg czy PAN odnoszących się do aniołów w przeciwieństwie do Boga. Wyraźny przykład tego znajduje się w Księdze Rodzaju 1:26 "A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na nasz obraz, podobnego Nam".

Ludzie noszący imię Boga

Jeden z fragmentów Biblii, który najlepiej prezentuje ten problem znajduje się w Ewangelii wg św. Jana 10:34-36. Żydzi tutaj popełnili taki błąd, jaki wielu chrześcijan popełnia dzisiaj. Uważali, że Jezus twierdził, że sam jest Bogiem. Jezus poprawiał ich mówiąc: "Czyż nie napisano w waszym Prawie: Ja rzekłem : Bogami jesteście? Jeżeli [Pismo] nazywa bogami tych … to jakże wy o tym (mnie) … bluźnisz, dlatego że powiedziałem : Jestem Synem Bożym?" Jezus faktycznie mówi "Wtedy [Pismo] nazywa bogami tych … " -"Ja tylko mówię ci jestem Synem Boga. Skąd ta irytacja?" Jezus cytował z Ps 82, gdzie sędziowie Izraela nazywali siebie Bogami.

Jak mówiliśmy pełne imię Boga po hebrajsku to "Yahweh Elohim", co znaczy "ten, który objawiony zostanie w zgromadzeniu potężnym". Prawdziwie wierzący są tym zgromadzeniem potężnym w ograniczonym sensie w tym życiu, a w pełnym sensie w Królestwie. Widzimy to, gdy porównamy Księgę Izajasza 64:4 i pierwszy List do Koryntian 2:9 "i o których z dawna nie słyszano. Ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiś bóg poza Tobą działał tyle dla tego, co w nim pokłada ufność." Paweł cytuje to w 1 Liście do Koryntian 2:9,10. "… jak zostało napisane, to czego ani oko nie widziało , ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha." Fragment w Księdze Izajasza 64 mówi, że nikt z wyjątkiem Boga nie może zrozumieć tego, co On przygotował dla swoich wiernych; jednakże w pierwszym Liście do Koryntian 2:10 czytamy, że zostało to nam objawione; tak więc w pewnym sensie jesteśmy "Bogiem" : nie samym Bogiem w Jego Osobie, ale objawieniem Boga w wyniku przyjęcia chrztu w Jego Imię i poznania prawdy.

Jezus i imię Boga.

Nie zaskakuje więc nas, że Jezus jako Syn Boży i jego najdoskonalsze objawienie powinien nosić imię Boga. Mógł więc powiedzieć "Przyszedłem w imieniu Ojca mego" (J 5:43). Ponieważ był posłuszny, Jezus wniebowstąpił i Bóg "darował Mu imię ponad wszelkie imię" - imię Jahwe, Samego Boga (Flp 2:9). Dlatego też czytamy w Apokalipsie św. Jana 3:12 jak Jezus mówi "I na nim (wierzącym) Imię Boga mojego napiszę … i moje nowe imię." W dzień sądu Jezus da nam imię Boga. Wówczas to w pełni będziemy nosić imię Boga. Nazywa on to imię "moje nowe imię". Pamiętajmy, że Jezus przekazał Księgę Objawienia kilka lat po wniebowstąpieniu, otrzymawszy imię Boga, jak to wyjaśniano w Liście do Filipian 2:9. Może więc nazywać imię Boga "moim nowym imieniem".

Jest to imię, które niedawno otrzymał. Teraz możemy prawidłowo zrozumieć werset 6 w 9 rozdziale Księgi Izajasza, gdzie rozważając osobę Jezusa, dowiadujemy się "Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju…" Jest to proroctwo, które mówi, że Jezus będzie nosił wszystkie imiona Boga, że będzie całkowitym objawieniem nam Boga. W tym właśnie sensie nazwany został "Emmanuel - co znaczy Bóg jest z nami", chociaż on sam osobiście nie był Bogiem.