Molibden Hüdai pek harran Üniversitesi, Veteriner Fakültesi, Fizyoloji Anabilim Dalı, Şanliurfa. ÖZet
Yüklə 98,81 Kb. Pdf görüntüsü
|
| YYÜ. Vet. Fak. Derg. 2003,14 (1):73-76
73 Molibden
Hüdai PEK Harran Üniversitesi, Veteriner Fakültesi, Fizyoloji Anabilim Dalı, ŞANLIURFA. ÖZET Molibden nispeten düşük toksisiteli esansiyel bir iz elementtir. Xanthine oxidase, aldehyde oxidase, sulfite oxidase molibden içeren enzimlerden olup karbon, hidrojen ve azot siklusundaki temel metabolik reaksiyonları katalize ederler. Xanthine oxidase ve aldehyde oxidase hücrelerdeki elektron transfer zincirine dahil olurlar. Sülfit oksidaz da sülfiti idrarla atılabilmesi için sülfata okside eder.Sadece molibden yetersizliğine bağlı olarak insan ve hayvanlarda hiçbir klinik semptom gözlenmezken, molibden fazlalığında (molibdenosis) sekonder bakır yetersizliği görülmektedir. Bakır yetersizliğinin en önemli belirtileri ise; anemi, ishal, kemik, üreme, sinir ve kalp damar bozuklukları, büyümede azalma, yün, tırnak ve saçlarda renk ile keratinizasyondaki bozukluklardır. Bu derlemede molibden hakkında bilgi verilmeye çalışılmıştır. Anahtar Kelimeler: molibden, molibden toksikasyonu, bakır yetersizliği, tiyomolibdat.
SUMMARY Molybdenum is an essential element with relatively low toxicity. Enzymes containing molybdenum is xanthine oxidase, aldehyde oxidase sulfite oxidase and catalyze basic metabolic reactions in carbon, sulfur, and nitrogen cycles. Xanthine oxidase and aldehyde oxidase are involved in the electron transport chain in the cells, involving cytochrome C. Sulfite oxidase oxidises sulfite to sulfate for final excretion in the urine.While no clinical syndrome in man or in domestic farm animals is directly attributable to an uncomplicated molybdenum deficiency under naturel conditions, molybdenosis is a form molybdenum toxicity that producer secondary copper deficiency. The main manifestation of copper deficiency includes anemia, diarrhea, bone disorders, reproductive failure, nerve disordes, cardiovasculer disorders, depressed growth, achromatricia and ceratinisation failure in hair, fur and wool. In this rewiev information about molybdenum is presented. Key Words: molybdenum, molybdenosis, copper deficiency, thiomolybdate. G R Ş
Canlılarda yaşamın devamı, büyüme, üreme, verim vb. özelliklerinin yapılabilmesi için karbonhidrat, protein, lipid, vitaminler yanında inorganik maddelerin özellikle de iz elementlerin rasyonda dengeli ve yeterli miktarda alınması gereklidir. Molibden (Mo) yetersizliği ile ilgili anormal durumlar belirtilmezken fazlalığına bağlı
olarak bakır
(Cu) yetersizliğine neden olabileceği ve bunun sonucunda; anemi, diyare, büyümede gecikme, yem tüketimi ve yemden yararlanmada azalma, yapağı ve kıl kalitesinde azalma, kıllarda depigmentasyon, yün elastikiyetinin ve kıvrımlarının kaybolması, kemiklerde deformiteler (osteoblastik aktivitede bozulma, osteoporozis, kolay kırılma vb), kardiyovasküler bozukluklar (aorta ve büyük damarlarda ruptur, miyokard dejenerasyonu, kalp hipertrofisi vb.), keratinizasyonda bozukluklar, medulla spinaliste demiyelinizasyon ve yağ asidi metabolizmasında aksaklıklar nedeniyle önemli ekonomik kayıplara yol açabileceği değişik bir çok araştırıcılar tarafından kaydedilmektedir (4,6,7,10,18,20,26,27).
nsan ve hayvanlar için esansiyel bir iz element olan Mo 1782 yılında keşfedilmesine rağmen biyolojik özellikleri 1938 yılında incelenmeye başlanmıştır. ngiltere’de belli bölgelerde samanın fazla miktarda alınmasıyla ortaya çıkan zayıflatıcı bir hastalık olarak bilinen “scouring” hastalığı ile başlamış ve bakır sülfatın yüksek olduğu dağlarda Cu ile Mo arasındaki etkileşimden dolayı bakır zehirlenmesine karşı koruduğu ve tedavi ettiği düşüncesiyle popüleritesi daha da artmıştır. Önce Cu ile Mo arasında daha sonrada Cu-Mo-S (sülfat) arasında etkileşim olduğu belirtilmiştir (19).
Mo, atomik ağırlığı 95.94, koyu gri siyah renkte yanıcı özellikte bir tozdur. Peryodik cetvelin VI B serisinde yer almakta olup 5 farklı oksidasyon durumu (2-6) vardır, ancak bunların iki tanesi (Mo IV ve Mo VI) dominanttır. Çözünebilen molibden bileşikleri; amonyum molibdat, amonyum paramolibdat, kalsiyum molibdat, metalik molibdat ve molibden trioksittir. Çözünmeyen bileşikleri ise; molibden dioksit ve molibden disülfittir (3). Yeryüzündeki Mo nin ortalama bulunuş oranı 1 ppm olmakla birlikte, bazı kaya türlerinde 0-3000
ppm arasında bulunabilmektedir. Bitkilerdeki Mo içeriği; büyük oranda toprağın Mo içeriği ve pH’sı ile mevsimsel farklılıklara göre değişmektedir. Mo içeriği yüksek olan topraklarda büyüyen bitkilerde kuru madde 0.5-100 ppm arasında Mo bulunabilmektedir (19). Ruminantlarda serum molibden seviyesinin genelde 0.01-0.3 µ / dl arasında olduğu bildirilmektedir (3, 12). Mo kan seviyesi, rasyondaki Mo alınımına bağlı olarak hızlı bir ş ekilde değiştiği, örneğin rasyondaki miktarı 4.5 ppm olan bir koyunda Mo kan seviyesi 1-5 mikrogram/dl den 160-280 mikrogram/dl ye yükselebildiği kaydedilmektedir. Mo alınımı ile diğer dokularda ve sütte de Mo seviyesinin yine hızlı bir ş ekilde yükselme gösterdiği belirtilmektedir. 1-5 ppm gibi normal sınırlarda almakla sütte Mo atılımı olmamaktadır (20). Biyolojik Fonksiyonu Mo
nin biyolojik fonksiyonları genelde
Cu metabolizması ile ilişkilidir (1,9,17). Bakır ile ilişkili olamayan fonksiyonlarının en önemlileri şunlardır; xanthine oksidaz, aldehid oksidaz ve sülfid oksidaz enzimlerinin yapısına (3,5), ayrıca, sitokrom C ile xanthin oksidaz reaksiyonuna ve aldehid okisadaz ile sitokrom C nin indirgenme reaksiyonuna katıldığı kaydedilmektedir. Sülfit
YYÜ. Vet. Fak. Derg. 2003,14 (1):73-76
74 oksidaz da sülfitin sülfata dönüşümünü sağlamaktadır (19). Bunlardan başka; büyüme, hücresel solunum, pürin ve demir metabolizmasına da katıldığı belirtilmektedir (27).
Rasyonla alınan Mo çözünebilir formda ise hızlı bir ş ekilde emilebildiği için sodyum, amonyum ve yüksek Mo içeren bitkilerdeki bileşikler suda
eriyen formda
olduklarından özellikle sığırlar tarafından iyi absorbe edilebilmektedir (3). Oral yolla alınan molibden mide ve ince bağırsaklardan mekanizması açık olarak bilinmeyen bir yolla absorbe edilmekte, absorbsiyon özellikle bakır, sülfat, vitamin C, vitamin E, çinko, demir tungsten ve proteinlerce etkilenmektedir (20). Sülfatın antagonistik etkisi nedeniyle sülfitli Mo emilimi yavaş olup, hayvanın yaşı, türü ve rasyondaki Mo miktarına göre emilim değişebilmektedir (19). Mo emili rumen ve omasumda gerçekleşmez, ancak abomasum ve ince bağırsaklarda olur. nce bağırsakların da distal kısmında daha yüksek, orta kısmında orta düzeyde, proximal kısmında ise daha düşük olmaktadır (20). Mo en çok kemik ve karaciğerde bulunmakla birlikte tüm vücut doku ve sıvılarında az miktarda bulunur ve vücutta depolanması da azdır. Dokulardaki Mo seviyesi rasyondaki protein, demir (Fe), çinko (Zn), kurşun (Pb), askorbik asit ve alfa tokoferol tarafından etkilenmektedir (22). Mo hızlı bir şekilde emildiği gibi hızlı bir şekilde, özellikle de idrar ve safra aracılığı ile atılabilmektedir (3,12). Ruminantlar tarafından Mo’ in atılımı hem rasyondaki hem de gastro intestinal sistemdeki dozu ile ilişkilidir (20). Genelde rasyonla alınan Mo’ in % 90-95’ i feçes ile, %2-4’ü idrar ile atılmaktadır. Rasyondaki Mo içeriği yüksek olduğu zaman ise fecesle atılımı biraz azalırken (%60-80) idrar ile atılımı ise biraz artmaktadır (13,20). Ayrıca koyun ve sığırlarda sütle de atılabildiği kaydedilmektedir. Bununla birlikte atılım yolu, Mo’ in vücuda alım yoluyla da ilgilidir (19). Örneğin; Mo abamasuma direkt verilirse, idrarla atılan oran % 27-50’ ye çıkabildiği, V verildiğinde ise idrarla 10- 50, feçesle % 7-30 olabildiği belirtilmektedir (20).
Minumum Mo ihtiyacı büyüme, metabolik aktivite ve hayvan türüne göre değişmekte olup insanlarda Mo yetersizliğinin olabileceği belirtilirken, otlayan ruminantlarda kaydedilmemiştir (20). Mo ihtiyacı kesin olmasa da 2 ppm den daha az olduğu kaydedilmektedir (23). Cu ve S, Mo metabolizmasını değiştirdiği için Mo ihtiyacının kesin olarak belirlenmesini güçleştirmektedir. Kuzularda Mo 0.36 dan 2.36 ya yükseltildiğinde selüloz sindiriminde ve canlı ağırlık kazancında artış olduğu bildirilmekteyken, düşük Mo içeren otlaklar Cu birikimine neden olarak Cu zehirlenmesine yol açabilmektedir (20). Toksisitesi
Mo fazlalığı (10 µ g/g) genelde Cu yetersizliğine yol açtığı için Cu yetersizliği semptomlarının oluşmasına yol açmaktadır (3,6,12). Ruminanatlar Mo fazlalığından etkilenirken, ruminant olmayanlar fazla etkilenmemektedirler. Ruminantların toleransı buzağılarda 6.2 ppm kadar olduğu kaydedilmektedir. Molibdenosis proteinlerin ince bağırsaklardan emilimini düşürmek suretiyle protein kullanımını da azaltmaktadır (19). Mo rasyonda yüksek miktarlarda bulunsa bile, Cu ve S fazla ise antagonistik etkiden dolayı Mo’in fazlası ortadan kaldırılmaktadır (18). Bazı bölgelerde toprağın buna bağlı olarak bitki örtüsünün Mo içeriği fazla olduğu için bu bölgelerde beslenen hayvanlarda Cu depoları azalmakta ve Cu yetersizlik semptomlarının ortaya çıktığı kaydedilmektedir (18). Cu yetersizliğinin en belirgin semptomları; anorexia, anemi, kilo kaybı, yün ve kıllarda depigmentasyon, yapağı verimi ve kalitesinde azalma, çeşitli üreme bozuklukları, kemiklerde mukavemetin azalması, damarların elastikiyetini kaybetmesi ve bunun sonucunda damar yırtılması sonucu ani ölümlerin ş ekillenmesidir (3,13,18,25). Eğer hayvanın Cu deposu yeterli ise rasyonda 5-6 ppm Mo bulunsa bile molibdenozise yol açmazken, Cu deposu yetersiz ise 2 ppm ve daha az miktarı bile molinbdenozise neden olabilmektedir (20).
Tiyomolibdatlar, molibdenin experimental bir şelatı olup, ruminantlarda Cu, Mo ve S arasındaki etkileşimin aktif bileşikleri olarak bilinmektedir (3). Bunların etkili bir şekilde Cu emilimini aksatıp, dokulardan mobilize edilmesini sağladığı (17), uzun süre enjektabl veya diyette yüksek oranlarda verilmesinin sekonder Cu yetersizliğinin klinik belirtilerine yol açtığı kaydedilmektedir (1, 21). Tiyomolibdat sentezi Amonyum veya sodyum molibdat [Na 2 MoO
4 veya
(NH) 2 MoO 4 ] suda çözdürüldükten sonra H 2 S gazından geçirilerek aşağıdaki reaksiyonlarda da görüldüğü gibi in vitro olarak hazırlanabilir. MoO 4
+ H + +HS - ⇔ H 2 O + MoO 3 S = Monotiyomolibdat MoO 3
= + H
+ +HS
- ⇔ H 2 O + MoO 2 S 2 =
Ditiyomolibdat MoO 2 S 2 = + H + +HS
-
⇔ H
2 O + MoOS 3 =
Tritiyomolibdat MoOS
3 = + H + +HS
- ⇔ H 2 O + MoS 4 =
Tetratiyomolibdat Monotiyomolibdat çok dayanıksız bir bileşiktir, pH 7.5’te molibdatın sudaki çözeltisi içerisinden H 2 S gazı geçirilmek suretiyle ditiyomolibdat 5-10 dk, tritiyomolibdat 30 dk, buna karşın tetratiyomolibdat ise birkaç saat içinde oluşmaktadır (17). Rumende besinlerle alınan sülfatlardan oluşan H 2 S
meydana getirdikleri belirtilmektedir. Bu bileşikler, bakırla ş elatlar oluşturmak suretiyle bakırın emilmesine engel olmaktadırlar (15).
Mono, di
ve tritiyomolibdatlar incebağırsaklardan (24), tetra ve tritiyomolibdatların ise rumenden direkt olarak emilebildikleri bildirilmektedir (14). Tetratiyomolibdatın (TTM) oluşturulabilmesi için sülfid / molibden oranının çok yüksek olması gerektiği, çünkü bu oran düşük olursa mono, di ve tritiyomolibdatların teşekkül edeceği bildirilmektedir (1). TTM’nin oluşmasının, koyun ve ratlarda bakır yetersizliğinin ve semptomlarının oluşması için gerekli olduğu yine aynı araştırıcılar (1) tarafından kaydedilmektedir. Emilen tiyomolibdatlar bakırı bağlayarak biyovarlığını azaltmak suretiyle bakır yetersizliğine yol açmaktadırlar (15). Enjektabl olarak (intravenöz, intramuskuler, subkutan vs)
YYÜ. Vet. Fak. Derg. 2003,14 (1):73-76
75 verilen tiyomolibdatlar; karaciğer bakır rezervini azaltırken, plazma bakır içeriğini artırırlar ve bu bakırın büyük bir çoğunluğu trikarboksilikasitte (TCA) çözünmeyen bir formdadır. Bu formdaki bakır albümine bağlı bakırın bir göstergesidir ve biyolojik olarak işlevsiz olduğu için mevcut olmayan bakır olarak nitelendirilmektedir. Böyle bir bileşik kan hücreleri tarafından alınamamakta ve eritrositlerin hemolizine yol açmaktadır (2). Tiyomolibdatlar enjeksiyondan ya da rumen ve ince bağırsaklardan emildikten sonra plazmada Cu, albumin ve tiyomolibdatlar arasında bir etkileşim oluşmaktadır (7). Bunun sonucunda karaciğer rezervleri azalmaya plazma bakır miktarı ise artmaya başlamaktadır (2). Tiyomolibdatlar bir kısım proteinlerle reaksiyona girerek bakır şelatları oluşturabilmekte ve bu da bakırın normal dokular tarafından kullanılmasını engellemektedir. Bu molibdo-proteinler bakırın metallotiyoninden ayrılmasını da sağlayabilmektedirler (11). Gooneratne ve ark (8) tiyomolibdatların kana geçişinden sonra bakırın vücutta yeniden dağılımına yol açtığını; karaciğerdeki konsantrasyonu azalırken, kan, safra, dışkı, böbrek ve idrardaki içeriğinin arttığını bildirmektedirler. Tiyomolibdat (TM) uygulanmasından sonra karaciğerden plazmaya geçen bakırın ilk zamanlar daha yüksek miktardayken, ilerleyen zamanlarda yavaş yavaş düşme eğilimi gösterdiği, bunun sebebinin de karaciğerdeki bakır konsantrasyonu ile TM uygulamasına verilen plazma bakır cevabı arasındaki doğru orantı olduğunu, yani karaciğerin depo kompartımanlarından bakırın mobilizasyonu arttıkça bakır konsantrasyonu düşmekte ve dolayısıyla plazmaya geçişinin de azaldığı değişik araştırıcılar tarafından belirtilmektedir (2,11,14). Plazmadaki TM’nin eliminasyon yarı ömrünün karaciğer depolarındaki bakır miktarına göre değiştiği belirtilmekle birlikte Bothe ve ark (2) koyunlarda TTM’nin yarı ömrünü 6 saat 36 dakika bulurken, Gooneratne ve ark (9) koyunlarda 12-14.4 saat ve Mason (17) bakır depolanmış koyunlarda ditiyomolibdatın yarı ömrünü
12 saat,
tritiyomolibdatın 35 saat, tetratiyomolibdatın ise 35-40 saat olarak hesaplamışlardır. Ayrıca Mason (17), Howel ve Kumaratilake (11), albümine bağlı tiyomolibdatların daha stabil olduğunu belirtmektedirler. Howel ve Kumaratilake (11) bakır verilmiş koyunlarda, tiyomolibdat enjeksiyonundan veya
Mo ve
SO 4
uygulamasından sonra plazma bakır seviyesinin artışına bağlı olarak idrarda bakırın ekskresyonunun yükseldiğini, bir miktar bakırın tubul epitel hücreleri tarafından alındığını ve bunun sonunda da böbrek bakır içeriğinin arttığını belirtmektedirler. Karaciğerden mobilize edilen Cu ve Cu-Mo kompleksinin sadece böbrek, idrar ve safrada görülmediği, beyin ve dalakta da saptandığı kaydedilmektedir (16). Sonuç: molibdenin yetersizliği çok nadiren görüldüğü için önem arz etmezken fazlalığı; özellikle bakır ve sülfatla etkileşimi sonucu sekunder bakır yetersizliğine yol açmakta, dolayısıyla bakır yetersizliği semptomlarına bağlı olarak önemli ekonomik ve sağlık problemlerine yol açmaktadır. Bu nedenle söz konusu minerallerin (Cu, Mo, S) rasyonda dengeli ve yeterli miktarlarda bulundurulması gerektiği sonucuna varılmıştır.
KAYNAKLAR 1.Allen JD and Gawthorne JM., (1987): nvolvement of the solid phase of rumen digesta in the interaction between copper, molybden and sulphur in sheep,
Pharmacokinetics of Ammonium Tetrathiomolybdate Following ntravenous administration in Sheep, J S Afr Vet Assoc, 66 (1): 6-10. 3.Barceloux DG., (1999): Molybdenum, J Toxicol Clin Toxicol, 37(2): 231-237. 4.Cerone S ., Sansinanea AS., Streitenberger SA., Garcia MC. and Auza NJ., (1998): Bovine Neutrophil functionality in molybdenum-induced copper deficiency. Nutr Res, 18(3): 557-568. 5.Dewlin TM., (1992): Priciples of Nutrition II: micronutrients. Texbook of Biochemistri with Clinical Correlations, Third edition, Newyork.
mammalian system, Physiol Review, 53, 535-570. 7.Frank A., Anke M., Danielsson R., (2000): Experimental Copper and Chromium deficiency and additional Molybdenum Supplementation in Goats. I. Feed Consumption and Weight Development, Sci Total Environ 17, 249(1-3): 133-142.
Administration of Thiomolybdate on Copper Metabolism in Chronic Cu-poisoned Sheep, Br J Nutr 46 (3): 469-480.
administration on the Excretion of Copper, Zinc, Iron and Molybdenum in Sheep Bile, Br Vet J 145-162.
Trace
Element Deficiencies and Fertility in Ruminants, J Dairy Sci, 62: 1195-1206.
Effects of Intravenous administred Tetrathiomolydate on Plasma Copper Concentrations of Copper-Loaded Sheep, J
z elementler, Biyokimya ,2.Baskı, Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
Clinical Biochemistry of Domestic Animals, Fourth edition, Edited by Koneko JJ, 757-765, Academic Press Inc. New York.
14.Kelleher CA., Ivan M., Lemand M. and Mason J., (1983): The
Absorption of
Labelled MolybdenumCompounds in Sheep Fitted with Re-Entrant Cannulae in The Ascending Duodenum, J Comp Path 93: 83- 92.
15.Kinacid RL. and White CL., (1988): The Effects of Ammonium tetrathiomolybdate Intake of Tissue Copper and Molybdenumin Pregnants Ewes and Lambs, J Anim Sci 66: 3252-3258. 16.Komatsu Y., Sadakate I., Ogra Y. and Suzuki KT., (2000): Excretion of Copper Complexed with Thiomolybdate into the Bile and Blood in LEC Rats, Chem Biol nteract 124 (3): 217-231. YYÜ. Vet. Fak. Derg. 2003,14 (1):73-76
76 17.Mason JM., (1986): Thiomolybdates: Mediators of Molybdenum Toxicity and Enzyme Inhibitors, Toxicology, 42: 99-109.
Longman Group Limited Longman Hause Burnt Miel Harlow Essex, UK.
Copper
and Molybdenum.. in: Cunha TJ (Ed). Minerals in Animal and Human Nutrition. 176-204, Academic Press Inc. San Diago.
The Trace Elements, (Ed) Church, DC. The Ruminant Animal Digestive Physiology and Nutrition. Waveland Press, 342-400. 21.Sas B., (1989): Secondary copper deficiency in cattle caused by molybdenum contamination of fodder, A case history, Vet Hum Toxicol, 31(1): 29-33.
Sci., Washington DC. 23.NRC.National Research Counsil., (1985):Nutrients requirements of domestic animals. Nutrient requirements of sheep,6 th Edition, National Academic Sci., Washington DC. 24.Suttle NF., and Fields AC., (1983): Effects of Dietary Supplements of Thiomolybdates on Copper and Molybdenum Metabolism in Sheep, J Comp Path, 93: 379- 389.
25.Suttle NF., (1986): Copper Deficiency in Ruminants; Recent Developments, Vet Rec 22: 519-522. 26.Suttle NF., Jones DG., Woolliams C. and Woolliams JA., (1987): Heinz Body Anaemia in Labms with Deficiencies of Copper or Selenium, British Journal of Nutrition, 58: 539-548. 27.Underwood EJ., (1977): Copper.,Trace Elements in Human and Animal Nutrition” 4 th Edition. 56-104, Academic Press. New York.
Yüklə 98,81 Kb. Dostları ilə paylaş:
|