Janet R.,
yetenekli, genç bir şarkıcıydı. Kendisine bir mü
zikalde önemli bir rol için seçmelere katılması önerilmişti. Bu
seçmelere katılmayı çok istiyordu ama bir yandan da çok kor
kuyordu.
Daha önce üç kez, yönetmenlerin önünde şarkı söylediğin
de, başarısız olmuştu.
Bunun nedeni, başarısızlık korkusuydu.
Harika bir sesi vardı ama kendi kendine şöyle diyordu: “Şarkı
söyleme sırası bana geldiğinde, sesim çok kötü çıkacak. Rolü
asla alamayacağım. Beni beğenmeyecekler. Hangi cesaretle seç
melere katıldığımı merak edecekler. Gideceğim, ama başarısız
olacağımı biliyorum.”
Bilinçaltı, bu olumsuz ototelkinleri
bir istek olarak kabul
ediyordu. Bunları gerçeğe dönüştürm eye ve Janet için deneyim
haline getirm eye çalışıyordu. Bunun nedeni,
istemsiz ototel-
kindi. Janet’in korkuları, bir süre sonra onun gerçeği haline
gelen duygusallaştırılm ış ve öznelleştirilm iş düşüncelere dö
nüşüyordu.
Bu genç şarkıcı olumsuz ototelkinlerinin gücünün üstesin
den gelmeyi başardı. Bunu, onları olumlu ototelkinlerle karşıla
yarak yaptı. Şöyle bir yöntem uyguladı. Günde üç kez tek başına
sessiz bir odaya çekiliyordu.
Bir koltuğa rahatça oturuyor, be
denini gevşetiyor ve gözlerini kapatıyordu. Zihnini ve bedenini
olabildiğince durağanlaştırıyordu.
Fiziksel atalet, zihni pasifleş
tiriyor ve telkinlere daha açık hale getiriyordu.
Korku telkinini yenmek için, Janet kendi kendine şöyle di
yordu: “Ben çok güzel şarkı söylüyorum. Soğukkanlıyım , saki
nim, kendime güveniyorum.” Her oturuşunda, bu ifadeyi yavaş
ça,
sessizce ve hissederek, beş ila on dakika boyunca tekrarlı
yordu. Bunu biri uyumadan hemen önce olmak üzere günde üç
kez yapıyordu.
BİL İN Ç A L T IN IN G Ü C Ü
39
Bir hafta sonra, son derece soğukkanlı ve kendinden emindi
artık.
Kader günü geldiğinde, seçmelerde harika bir performans
sergiledi ve rolü aldı.
Dostları ilə paylaş: