İsmayıl Qarayev a ş İ q L ə R
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
| 2 Limandan səhərə yaxın ayrılan gəmi açıq dənizdə idi. Günəş dənizin fonuna topalaşmış buludların içindən yenicə sıyrılıb çıxırdı. Qarşıdan xəzri əsirdi. Kiçik ləpələr bitib- tükənməz nağılını gəminin qulağına pıçıldayırdı. Bir dəstə qağayı qırıldaşa-qırıldaşa gəmini müşaət edirdi. Gah onlar gəmini, gah da gəmi onları arxada qoyurdu. Suitiləri gəmiylə gizlənqaç oynayırdı. Gəmi yaxınlaşanda batır, gəmi uzaqlaşanda üzə çıxır, başlarını sirkələyib qulaqlarını çırparaq səsləşirdilər. Sanki oyunda onlara uduzan gəmiyə gülürdülər. Sahil boyu sıralanmış boynubükük dağların başı bəyaz buludlarla örtülmüşdü. Dağların ətəklərindəki meşəliklər yerin sinəsinə göydən düşmüş ala-tala ləkəni xatırladırdı. Meşənin ucqarında görünən şəhərciyin ağ evləri arxac yerində cücərmiş yüzlərlə göbələyə oxşayırdı. Şəhərcikdən dəniz kənarına bir ağ yol uzanırdı. Həmin yolla şəhərə dırmanan çəhrayı bir minik maşını torpaqda sürünən yaz böcəyinə bənzəyirdi. Qəzənfər dənizə vurulmuşdu. Ona elə gəlirdi ki, gəmidən çıxsa-balıq quruda tez ölən kimi – sahildə işləyə bilməz, dincliyi, rahatlığı olmaz, sahilin heç bir işi, heç bir əyləncəsi onun ruhunu oxşaya bilməz. Təbiətin heç zaman yatmayan, kükrəyən, sakit çağlarında belə tənbəl-tənbəl enib-qalxan bu narahat qəlbində yaşamağa lap uşaqlıqdan alışmışdı. Bəlkə də qəlbin çırpıntıları bir gün onu məhv edəcəkdi. Lakin o belə bir əcələ, təslim olmağı ağlına gətirmirdi. Göyərtədə durub dəqiqələrlə həyatın bu geniş, həyatın bu dərin ürəyinin döyüntülərinə maraqla tamaşa etdiyi üçün gəmidə ona «Dəniz məcnunu» adı vermişdilər. Kapitan Təyyarın istehzası olmasaydı Qəzənfərin gözləri sulardan indi də yığılmazdı. – Qeys, Leyli necə, bu gün çoxmu füsunkardır? – Dedikcə. – Rəssam olsaydın tablolar yaradardın ki, ha-a-a... – Tayı-bərabəri olmazdı, hə? – O asılı olardı sənin fırçanın qüdrətindən. 3 – Məncə dənizdə gördüklərimi həqiqi halında yaratmağa heç bir fırçanın qüdrəti çatmaz. Bu aləmin... – Yaxşı, yaxşı, uzun danışma, get nahar elə, qırx dəqiqədən sonra növbədə dayanmalısan. Unutmusan? – Baş üstə. Aşpaz arvadın məzuniyyətə getdiyindən, onun yerinə bir qızın göndərildiyindən Qəzənfərin xəbəri yox idi. O, qızı görüb salonun qapısı ağzında ayaq saxladı. Qız, xələtin önünü arxasına geyindiyindən onun kürəkləri açıq qalmışdı. O əsgiylə qalaylı mis çaynikin çölünü silirdi. Bir hörüyə yığdığı qızılı saçdarı başının hərəkətinə uyğun olaraq gah sağ, gah da sol çiyninə düşürdü. Paxlavavari sırğaları yırğalanıb onun boyun-boğazından öpürdü. Qız kambuza keçmək üçün geri qanrılanda səmavi gözlər Qəzənfəri çaşdırdı. O adət naminə qızla salamlaşmağı unutdu, geri çəkilib ona yol verdi. Bu iltifat Qəzənfərin iradəsindən kənar bir ehtiram idi. O öz-özlüyündə bu barədə düşünməmişdi. Qız gülümsündü. Onun təbəssümlə süzülüb kiçilən gözləri Qəzənfərin qalan ağlını da başından aldı. – Sabahınız xeyir – deyə o Qəzənfərə əlini uzatdı – Aliyə. Qəzənfər heç nə demədən çaşqınlıq içində qızın pambıq kimi yumşaq ağ əlini sıxdı. Bu an onun gözləri heç nəyi görmədi. Qəzənfərin gözlərini təsadüf dumanı örtmüş, qulaqlarını nəqafil heyrət batırmışdı. Onun dili Aliyə kambuza girəndən sonra açıldı: – Qəzənfər. Pilətənin fısıltısı və gurultusundan Aliyə Qəzənfərin səsini eşidə bilmədi. Qəzənfər çirkli iş paltarında salona girib nahar eləməyə utandı, tez kayutuna gedib tər-təmiz geyindi. Qayıdıb gələndə salonda motorçu Əmiri gördü. O da iş paltarında idi; yönü kambuza oturmuşdu. Kambuzun içində əlüzyuyana doğru tumboçkadan qab-qacaq çıxaran, peroq kəsib nimçələrə qoyan, pilətənin üstündə qaynayan qazana ət parçaları kəsib atan Aliyəyə baxırdı. Həm də necə? Əlaçı olsa beş, on göz də özgədən borc alardı. Kofe onun qabağında buğlana-buğlana qalmışdı. Aliyə o yan-bu yan gedib gəldikcə o da bədənini sağa, sola əyir, boğazını irəli uzadıb qızı nəzərlərilə təqib edirdi. 4 Qəzənfər onun hərəkətlərini axıracan oğrun-oğrun izləyərək sinəsindən qopan şaqraq gülüşü saxlaya bilmədi. Əmir oğurluq elədiyi zaman üstü qəfildən alınan adam kimi diksinib bədheybət səs çıxartdı. Sonra fincanı qapıb kofeni içməyə başladı. Lakin düz içə bilmədi. Kofe ağzının yanlarından sinəsiaşağı süzələndi. Qəzənfər buna daha da bərkdən güldü. Əmir cibindən cındır çıxarıb yaxasını siləndə Aliyə də Qəzənfərin peroq payını götürüb salona getdi. – Nəyə gülürsünüz? Gülən Qəzənfər, pərt olan isə Əmir idi. Onların heç biri dillənmədi. Əmir cavab vermək iqtidarında deyildi, o qulaqlarının dibinəcən qızarmışdı. Hər iki gicgahından sıçrayan bir damcı tər yanaqlarıaşağı sürüşüb bir cüt muncuq kimi çənəsinin altından asılmışdı. Qəzənfər də ki, bu sevməli qıza yalan söyləyə bilməyib etinasızlığın xilaskarlığına sığınıb kofeni içirdi. – Gülməli bir şey varsa, deyin mən də gülüm. Qəzənfər Aliyənin incidiyini duyub tələsik, həm də ciddi bir tövrlə: – Allah eləməsin, – dedi. – Xoflu adam hər şeyi özünə götürər. Bağışlayın sözüm pis çıxdı, nabələd adam əvəzinə xoflu sözünü işlətdim. Nabələd adamlar, yəni... – Qəzənfər fikrini izah etməkdə çətinlik çəkdi. Bu da Aliyənin küskün gözlərinə baxanda baş verdi. – Allah eləməsin sizə gülək. Korluğunuz yox, keçəlliyiniz də heç yox. Əmir kofeni üstünə dağıtdı, ona gülüşürdük. – Eybi yoxdur, mən öz payımı ona verərəm, – deyə Aliyə yenidən gülümsəyərək Əmirə ikinci dəfə kofe süzüb verdi. – Elə buna gülürdünüzsə... Aliyə kambuza gedəndən sonra Əmir Qəzənfərə elə bir sərt nəzərlə baxdı ki, elə bil dostu onu heç nədən ötrü yüz adamın qarşısında biabır eləmişdi. – Nəyə gülürsən, arsız-arsız! – Adam görməmisən, niyə elə baxırdın? Aliyə yenə də salona gəldi. Onların mübahisəsi kəsildi. Dinməz-söyləməz nahar eləyib salondan çıxmağa tələsdilər. Lakin Aliyənin səmavi Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|