Əşir Bəşiroğlu
Yüklə 6,82 Kb. Pdf görüntüsü
|
26 - Tez gəlin, bizi güdən yoxdur. Məhərrəm dik atıldı: - Qağa ayağıma nə isə toxundu! Həcər ona ürək-dirək verdi: - Qurbağadır qorxma! Alçaqdan uçan yarasalar da uşaqların ürəyini üzmüşdü. Onların əlacı olsaydı kəndə tərəf qanad çalan gecə quşlarının birini belə salamat buraxmazdılar. Qarşıdakı çivirlikdən xorultu eşidildi. Uşaqlar yerə mıxlandılar. Həcər Nəbinin qolundan çəkdi: - Bu nə ola? - Porsuqdur Ata-anaları bu uşaqları belə görsəydilər, tanımazdılar. Paltarlarından su damırdı. Üz-gözləri palçıq içində idi. Həcərin çəpiş buynuzuna bənzər hörükləri onu cırtdana oxşadırdı. Qız uzun tumanını dəstələyib balaca, gümüş kəmərinə keçirmişdi. Yaş paltar onu elə qucmuşdu ki, qanovuz koftasının üstündən baxanda bədəninin titrədiyi görünürdü. Nəbi ilə Məhərrəmin əynində ağdan tuman var idi. Onlar köynəklərini çıxarıb toqqalarına keçirmişdilər. Nəbi Həcərin əlindən yapışıb arxasınca dartırdı. - Tez gəl! Gözəl uşaqların yerini bu axşam da iydənin altında salmışdı. Onlara Koroğludan danışmışdı. Həcər başı söhbətə qarışdığından evlərinə getməyi unutmuşdu. Nəbi isə anasının bu axşamkı danışığına qulaq asa bilməmişdi. Elə bil iydə ona əziz, yaxın bir insan idi, yaralanmışdı, yarasından qan sızırdı ağlayırdı. Ana “Koroğlunu” nun bir qolunu danışmış, uşaqları dilə tutmuşdu: - Daha bəsdirgecə keçir, dalını sabah axşam danışaram. Yatın. Nəbi bala sən gərək bayaqdan yatmış olaydın. Anan ölsün, tezdən durmalısan. Xanalı gəlib qızını Gözəlin qucağında yatmış görmüşdü. - Uşağın yuxusunu haram eləmə qoy bu gecə bizdə qalsın, tezdən göndərərəm gələr. Xanalı Gözəlin sözünü yerə salmadı. Gözəl uşaqları yatmış bilib, qonşuya hana toxumağa getdi. Ata da hələ biyardan qayıtmamışdı. Deyirdilər ki, afaq çəyirtkəsi gəlir... Uşaqların hamısı bir yorğanın altına doluşmuşdu. Onlar gündüzdən sözləşmişdilər. Fürsət idi evdə ata yox ana yox! Uşaqlar indi intiqam almağa gedirdilər. - Deyirsən çardaqda heç kəs yoxdur? - Çardağı təzəcə tikiblər! - Bir az yavaş Həcər eşidərlər! - Bıy, bıy!... balıqçılar bizə sarı gəlirlər! - Yox, balıq tuturlar. Ay seyrək buludların arasinda diyirlənirdi. Arabir ulduz axırdı. Böcəklər səs- səsə vermişdi. Həkəri isə gecə nəğməsini oxuyurdu. 27 Uşaqlar bostana çatanda Nəbi geri çevrildi: - Gəlin ayağımıza sarmaşıq dolayaq, yoxsa izimizi tanıyarlar. Uşaqlar razılaşdılar. Tağlar bir-birinə qarışmışdı. Bostandan çiçək ətri gəlirdi. Tağların arası yumruq boyda ala-bəzək qarpız və tüklü xıralarla dolu idi. Uşaqlar bostanın bu başından düşüb yola-yola o başından çıxdılar. Bitili salamat tağ qalmadı. Bu vaxt “Çənbər” zəvzəyib Kərbəlayı Cəfəri yuxusundan vaxtsız qaldırmışdı. O, alt paltarında eşiyə çıxıb bostana tərəf baxırdı. Ürəyinə nə isə dammışdı... Balıqçıların məşəli hələ də yanırdı: - Lopanı bəri tut!.. - Ədə şuvud getdi! - Pah atonnan, bir erkəkcən əti vardı. Kərbəlayı Cəfər bir az toxtadı: “Deyirəm axı bu it niyə hürür. Axşamdan bəri balıq tutatutdur. Bu zalım uşaqları heç yorulmurlar. Bir belə də o yan-bu yana qaçmaq olar?! Durmağına durmuşam, çətin ki yatam gedim görüm çardaq hazırdırmı? Ora gərək sabahdan bostançı göndərəm”. Nəbigil həyətə girəndə iydənin altında heykələ dönmüş Gözəli gördülər. Yazıq arvadın qorxudan çənəsi kilitlənmişdi. O, handan-hana nəfəs çəkə bildi: - Ay allah... bəs siz yatmamışdınız?! Vallah daha məndə ürək qalmayıb. Uşaqlar qaçıb bir yorğanın altına doldular. Daha haray salmaq lazım deyildi. Gözəl qorxusundan uşaqların yanında uzanıb özünü yuxuluğa vurdu. Yorğanın altında üç balaca ürəyin döyüntüsü aydın eşidilirdi. Sanki bu ürəklər deyirdi: “Bax düşməndən elə intiqam alarlar!” Səhər açılmamış Kərbəlayı Cəfərin nəriltisi Mollu kəndini başına götürdü. O, bir qom qarpız yemiş tağını aralıqla sürüyə-sürüyə aparırdı. - Mən düşməni tanıyıram! Bilirəm mənə sataşan kim olar! Bax, mənim bostanımı bu kökə salanın başına ip salıb bu tağ kimi sürüməsəm, itin oğluyam!... Topalın bağırtısını yorğanın altında bir-birinə sığınan uşaqlar daha aydın eşidirdilər. Gözəl onlara dənə-dənə tapşırırdı: - Bu sirr burda qalsın ha! Kərbəlayı Cəfər bilsə hamınızı öldürər. Eşidirsiniz nə deyir?! Gözəl qalxıb Həcərin üst-başını dəyişdirdi onun qolundan tutub onun qolundan tutub evlərinə apardı. Geri qayıdanda gözlərinə inanmadı. Nəbi bacısı Səkinənin qanovuz koftasını geyinmişdi. - Ana, mən getdim dana-buzov bağa dolar. - Oğlum yuxusuzsan çöldə yatıb eləmə. - Yatmaram ana. Gözəl dəlisov oğlunu arxasınca xeyli baxdı. Günəşin yatağında qara buludlar qaynaşırdı... Qaynar hava adamın gözləri önündə ləpələnirdi. Mozalan tutmuş danalar quyruqlarını qaldırıb o tərəf-bu tərəfə qaçışırdı. Gözəl, həyətə çıxıb qorxa-qorxa suata baxdı. Oğlu gözə dəymədi. “İndi Kərbalayi Cəfər yenə itin başını alacaq ağzına. Bu uşaq harda qaldı? Onsuzda o 28 şumur bizdən şübhələnib... Ora bax, dana-buzov dolur bu əzrayılın bostanına. Davaya düşməsək yaxşıdır... ” Gözəl qarışıq fikirlər içində suata endi. Suatda heç kəs yox idi. Nəbi hər günorta dana-buzovu bura endirəndə Gözəl ona çörək gətirərdi. Ana-bala arxın qırağındakı çinarın kölgəsində oturub birgə nahar edərdi. Dana-buzov isə çaylaqda yatışıb sərinlərdi. Elə ki, gün sındı, balaca naxırçı dana-buzovu kövşənliyə haylardı. Anası oğlundan ayrılanda onu xəbərdar edərdi: “Nəbi, başına dönüm, qurddan-quşdan muğayat ol ha, Yazıda ilan çoxdur. Yuxun gəlsə, barmağını dişlə, mahnı oxu”. Gözəl tumanının ətəyini yığıb çəpərdən bostana adladı. Dana-buzovu qovub çıxartdı. Güc-bəla ilə çinarın kölgəsinə yığdı: “Mən başıma indi haranın daşını salım? Eh, ay Alo, sənə nə deyim, bu tifilin nə vaxtı idi onu dana-buzova göndərdin?!” Ana bilmirdi nə etsin: oğlunu axtarmağa getsin, yoxsa suatda dana-buzovu güdsün. Duruş gətirə bilmədi. “Yox, gedim görüm uşaq harda qaldı...” Yazı düzü təndir kimi alovlaırdı. Gözə dəyən yox idi. Qovurğa kimi qovrulan yer ərinin köhnə çarıqlarını isladıb geymiş Gözəlin ayaqlarını yandırırdı. O, qara kəlağayısının uclarını gümüş kəmərinə sancıb, uzun tumanının ətəklərini əlində dəstələmişdi. Qaratikan kolları arabır onun ətəyinndən, koftasından, uzun hörüyündən yapışıb saxlayırdı. “Bunlar məndən nə istəyir?” Gözəl hirsindən çəkib paltarını cırır, cığırlara, düzlərə baxırdı. Yer elə bil nizələnmişdi. Hər addımbaşı bir ilan yuvası: “Bu nədir?! Görəsən, Nəbi dana-buzovu bura gətirir?!” Ləpirlər Gözəli İlanlı dərəyə aparıb çıxartdı. Onun qorxunc səsi dərəyə yayıldı: - Nəbi hey!.. Nəbi hey.. Ana o yan-bu yana baxa-baxa ətrafı dinşədi. “Bu uşaq bəs harda ola? Bəlkə Kərbəlayı Cəfər bilib ki, bostanını Nəbi yolub. Birdən uşağı...” Ananın gözləri dörd olmuşdu. Hündür qaratikan kolunun dibində qızıl rəngli bir suca quyruğu üstə dayanıb onu qaralamışdı... az qaldı Gözəlin ürəyi getsin. O, əlləri ilə üzünü qapadı. “Vay!...” Gözəl istədi qaçsın, ancaq fikrindən döndü: “Suca qırmızı rəngin aşiqidir. Qabağından qaçsam, məni qovub tutacaq...” Gözəl: - Ay allahın heyvanı,- dedi,- mənim dərdim özümə bəsdir, çıx get! Ilan sanki dil bilirdi. Başını bir azda qaldırıb, haça dilini oynatdı, kolun dalına çəkildi. Ananın gözü ilanda qalmışdı. Gördü ki, həmin kolun dibində bir şey qızarır, irəli atılmaq istədi. Lakin bayaqkı ilan balaca naxırçanın boğazına dolanıb qızıl çomaq kimi havaya millənəndə dizləri tutuldu. Ilan ananın gözlərində necə bir yalvarış, necə bir təlaş gördüsə Nəbinin boynundan açılıb dərəyə süründü. Gözəl, oğlunun üstünə cumub onu bağrına basdı. Nəbi səksəndi. Onu sanki qaynar qazandan təzəcə çıxarmışdılar: qan-tərə batmışdı. Ananın sevinci Yazıya sığmırdı. Uşaq ayıldı, gözlərini ovuşdurub qalxdı. Yüklə 6,82 Kb. Dostları ilə paylaş:
|