www.vivo-book.com
12
– İstəmirəm. Gedib evdə yeyərəm. Ocağı qalayım?
– Yox. Bir azdan özüm qalayaram. Bəlkə, daşmanı elə
soyuq-soyuq yedim.
– İcazə verirsən, toru götürüm?
– Əlbəttə, götür.
Əslində, qocanın toru-filanı yox idi; balaca toru necə
satdıqları oğlanın yaxşı yadındaydı. Onlar qəsdən belə
danışır, bilə-bilə hər gün özlərini aldadırdılar. Heç üstünə
guya balıq qoyulmuş sarı düyü daşması da nağıl idi və oğlan
bütün bunların uydurma olduğunu çox gözəl bilirdi.
– Səksən dörd uğurlu rəqəmdir, – qoca gülümsədi, –
birdən sabah min girvənkə ağırlığında bir balıq tutub
gətirdim, onda nə deyərsən?
– Gedirəm sardina tutmağa. Toru özüm taparam. Sənsə
hələlik kandarda otur, özünü günə ver.
– Yaxşı. Məndə hardasa dünənki qəzet olmalıdır,
oturub beysboldan nə yazdıqlarını oxuyaram...
Qocada həqiqətən dünənki qəzetin olub-olmadığını
oğlan dürüst bilmirdi; bəlkə bu da uydurma idi. Amma qoca
çarpayının altından bir qəzet çıxardıb dedi:
www.vivo-book.com
13
– Bunu mənə çaxırsatan Periko verdi.
– Sardina tutan kimi qayıdıb gələcəm. Sənin payını da,
elə özümünkünü də bir yerdə buza qoyaram, səhər tezdən
bölüşdürərik. Mən gələndə beysbolun necə qurtardığını
deyərsən.
– “Yankilər”ə dünyasında batan olmaz.
– Qorxuram klivlendlilərin “Hindular”ı “Yankilər”i
birtəhər eləsin.
– Sən “Yankilər”dən tam arxayın ol, bala, ürəyini buz
kimi saxla. Yaddan çıxartma ki, orda Di Macio kimi ustad
var.
– Düzü, mən təkcə Klivlendin “Hindular”ından yox, elə
Detroytun “Pələnglər”indən də qorxuram.
– Hə, görürəm belə getsə, sən deyəsən axırda lap
Sinsinatanın “Qırmızılar”ından da, Çikaqonun “Ağ
corablar”ından da qorxmağa başlayacaqsan.
– Otur qəzeti oxu, kimin udduğunu mənə deyərsən.
– Gəlsənə, bir lotereya bileti alaq. Özü də seçib səksən
beş nömrəli bileti götürək. Sabah səksən beşinci gün olacaq.
www.vivo-book.com
14
– Alaq da, – oğlan dərhal razılaşdı. – Bəlkə səksən
yeddi nömrəli bileti götürək? Ötən dəfə sən axı dalbadal
səksən yeddi gün getmişdin, rekord yadındadır?
– Dünyasında heç bir şey iki dəfə təkrarlanmır. Elə
bilirsən, səksən beş nömrəli bileti taparsan?
– Niyə tapıram ki? Sifariş verərəm.
– Bir bilet iki dollar yarımadır. Kimdən borc ala
bilərik?
– Borc tapmaq asandır. İki dollar yarımı istədiyim vaxt
tapa bilərəm.
– Mənə elə gəlir ki, mən də tapa bilərəm. Amma borca
düşmək istəmirəm. Bir dəfəyə bənddir. İkinci dəfə əl açıb
dilənəcəksən.
– Sən kandarda otur, gün düşən yerdə. Özünü gözlə ki,
soyuq dəyməsin. Bax ha, indi sentyabr ayıdır.
– Hə, iri balıqlar həmişə sentyabrda gəlir. Mayda lap
nənəm də balıqçı ola bilər, – qoca qımışdı.
– Mən getdim sardina gətirməyə.
Oğlan bunu deyib getdi.
www.vivo-book.com
15
Geri qayıdanda qocanı oturduğu yerdəcə yuxulamış
gördü. Gün artıq batmışdı. O, çarpayının üstündən köhnə
əsgər ədyalını götürüb stulun söykənəcəyinə saldı, qocanın
kürəyini, çiyinlərini örtdü; bu çiyinlər əcaib dərəcədə qeyri-
adi, həm də möhkəmdi, çox möhkəm. Başı sinəsinə
sallandığından qocanın boynundakı qırışlar indi bir o qədər
sezilmirdi. Əynindəki nimdaş köynək elə qayığının yelkəni
kimi yamaq-yamaqdı və yamaqlar günün altında müxtəlif
dərəcədə yandığından hərəsi bir rəngə çalırdı. Lakin hər
şeydən daha köhnə görünən qocanın sifəti idi və indi gözləri
yumulu vəziyyətdə onun simasında zərrə qədər də həyat
əlaməti sezilmirdi. Yalın ayaqlarının damarları çıxmışdı;
onları, az qala, barmaqla saymaq olardı. Qəzet əlindən
sürüşüb dizinin üstünə düşmüşdü; uçub getməsin deyə, qoca
dirsəyi ilə onu dizinə sıxmışdı. Yüngül meh əsirdi.
Oğlan qocanı yatdığı kimi də qoyub getdi; qayıdıb hələ
də ayılmadığını gördükdə isə əlini onun dizinə vurub
astadan səsləndi:
– Dur ey, axşamdır.
www.vivo-book.com
16
Qoca gözlərini açdı, bir anlığa haradansa, çox
uzaqlardan qayıdıb gəldiyini düşündü. Sonra gülümsədi.
– Hə, nə gətirmisən? – oğlandan soruşdu.
– Axşam yeməyi, hazırlaş şam eləyək.
– Mən bir o qədər də ac deyiləm.
– Di yaxın otur, yeməyini ye. Yeməsən, balıq tutmaq
olar?
– Acqarına o qədər balıq tutmuşam ki.
Qoca bunu deyib ayağa qalxdı, qəzeti əlinə alıb qatladı,
ədyalı da büküb yerinə qoydu.
– Ədyalı çiyninə sal. Nə qədər mənim canım sağdır,
səni acqarına balıq tutmağa qoymaram.
– Onda özündən muğayat ol ki, lap çox yaşayasan, –
qoca dedi. – Yaxşı, yeməyə nəyimiz var?
– Düyü ilə qara paxla, banan qızartması, bir də mal
ətinin soyutması.
Oğlan Terraslakı balaca restorandan iki tənəkə qabda
yemək, iki çəngəl, iki bıçaq, iki qaşıq gətirmişdi; hər dəsti
də ayrılıqda kağız əlsilənə büküb cibinə soxmuşdu.
– Bunları sənə kim verdi?
www.vivo-book.com
17
– Martin, restoranın sahibi.
– Onu görəndə gərək razılıq edəm...
– Mən sənin əvəzindən də dil-ağız elədim, daha sən
əziyyət çəkməyə bilərsən.
– İri balıq tutanda qarnının altındakı yumşaq ətdən ona
kefin istəyən ləzzətli pay göndərərəm. Martin bizə tez-tez əl
tutur, birinci dəfə deyil ki.
– Yox, birinci dəfə deyil.
– Amma dediyim pay az olar. Mən gərək ona nəsə
əməlli-başlı bir şey verim. Hə, ona əsl yaxşılıq etməliyəm.
İnsafən, o, bizim əcəb qeydimizə qalır.
– Hələ bu gün pivə də verdi.
– Mənim ən çox xoşladığım pivə banka pivəsidir.
– Hə, bilirəm, amma bu gün butulka pivəsi verib. Özü
də Hauti pivəsidir. Boş şüşələri sabah aparıb qaytarmalıyam.
– Yadından çıxmasın, mütləq apar ver. Yaxşı, bəs
yemək hazırdır?
– Əlbəttə, hazırdır, – oğlan ədəblə dilləndi. – Bayaqdan
səni gözləyirəm ki, keçib oturasan. Sənsiz qabın ağzını
açmaq istəmirəm.
Dostları ilə paylaş: |