ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
262 Ə li İld ırı m oğ lu toybayram eləyirmiş. Çoxusu onun yasına belə get məyib. Atamın ölümündən üç ay sonra dünyaya göz açmışam. Anam adımı Mehriban qoymaq istəyirmiş. Anamın qohumları etiraz ediblər. Mənə doğum haq da şəhadətnamə alanda da atamın yox, anamın fami liyasını yazıblar. Yekə qız olmuşdum. Orta məktəbdə oxuyurdum. Biz orada həyətli bir evdə yaşayırdıq. Xeyirşərdə qonumqonşu bir yerə yığışanda öz arala rında azərbaycanlılar barəsində nifrətlə danışırdılar. Hamısı türklərin vaxtilə ermənilərə necə divan tutma sı barədə cürbəcür cəfəngiyatlar uydururdular. Daş naklarla gizli əlaqə saxlayan və səksəndən artıq yaşı olan Aşot adlı erməninin sərxoş halda dedikləri indiki kimi xatirimdədir. O, fəxrlə sinəsinə döyüb öyünürdü ki, ürəyinizi heç də sıxmayın, on beşincion səkkizinci illərdə türklərin erməniləri qırdığından ikiüç dəfə çox biz onların başını əzmişik. Zəngəzur tərəfdə, Ba kının özündə və ətraf rayonlarında bilirsən azərbay canlılara necə divan tutmuşuq?! Əsl həqiqətə qalsa, bizim ermənilər müsəlmanları genosid eləyib. Bəxti miz onda gətirib ki, onlar səsini çıxarmırlar. Aşot bun ları deyib fəxrlə güldü: – Müsəlmanların xasiyyəti baş qadır. O qanlıqadalı günləri çoxdan unudublar. Görmürsünüz, Şaumyanın neçə yerdə heykəli qoyu lub? Ermənilərin adına nə qədər küçə var? Ən yağlı vəzifələr də bizim əlimizdədir. Qretanın bu cür söhbətlərdən zəhləsi gedirmiş kimi, ikrahla başını bulayıb özüözünə etiraz etdi və: – Aşotun da atasına lənət, Şaumyanın da, – deyib sözünün istiqamətini dəyişdi. – Bilirsən, Nəcəf, ata mın da, anamın da dininə, dilinə, millətinə eyni dərə cədə hörmətim var. Ancaq həqiqəti danmaq olmaz. Bakıda neçəneçə millət yaşayır. Rus, erməni, tatar, 263 Daş y ağan gün ləzgi, belarus, qazax, özbək... saymaqla qurtarmaq ol maz. Ancaq onların arasında heç bir ayrıseçkilik, ögeydoğmalıq görmədim. Hamısı birbirinə qayna yıbqovuşub. Ancaq di gəl ki, bizim bu ermənilər ara qarışdırmaq, qan tökmək, hər yerə düşmənçilik toxu mu səpmək üçün bir candılar. Elə bil xəmirləri kin küdurətdən, riyakarlıqdan yoğrulub. Qreta ayağa qalxıb, pəncərəni açdı və hara isə ba xıb, tez də geri döndü. Özündən asılı olaraqmıolma yaraqmı, çılğın bir ehtirasla Nəcəfi sinəsinə sıxdı. İrəli çıxmış balaca döşləri Nəcəfin sifətinə toxunanda oğla nın bədənindən sanki elektrik cərəyanı keçdi. Və Qre tanın başqa niyyətə düşdüyünü güman edərək tez onun qolları arasından çıxıb ayağa qalxdı. Qretanın özünün də yanaqlarına qızartı çökdü və nəvazişlə Nəcəfi yerində əyləşdirərək: – Məni bağışla, – dedi. – Düzü, nə etdiyimi özüm də bilmirəm. Bir də ki, nə gizlədim. Bu bir neçə saatın ərzində sanki təsəvvürə gəlməz bir qüvvənin sehrinə düşmüşəm. Etiraf etməyə məcburam ki, nə sirdisə, məni məndən almısınız. Ona görə də sizə qarşı davra nışımda bəzən çaşıram. Özümdən asılı olmayaraq, sizə yaxınlaşmaq istəyim bayaq dediyin mənada ürə yinizcə deyilsə, bunun təqsirini məndə yox, özünüzdə axtarın. Nəcəf nə demək istəyirdisə, Qreta nəzakətli hərə kəti ilə onun sözünü kəsdi və: – Xahiş edirəm, qoy fikrimi tamamlayım. Sonra söz sizindir, – dedi. – Mətləbdən kənara çıxdığım üçün məni bağışlayın. Yenə də bayaqkı sözümün üstünə qayıtmaq istəyirəm. Bir çox mənada Bakıda günlərimiz pis keçmirdi. Ancaq öz millətimizdən olanlar bizi bu runlayır, daim ayağımızdan çəkirdilər. Üzümüzə 264 Ə li İld ırı m oğ lu açıqca türkpərəst deyirdilər. Anamın, mənim barəmdə xoşagəlməz şayiələr uydururdular. Artıq anam boğa za yığılmışdı. Mənim özümə də teztez ürəkbulandırıcı sözlər atırdılar. Axırda anam məcbur olub evimizi dəyərdəyməzinə satdı, Bakını tərk etdik. İrəvanda yaşayan uzaq bir qohumun vasitəsilə özümüzə ev eşik düzəltdik. Nə başını ağrıdım. Orda ali məktəbə daxil oldum. Taleyim elə gətirdi ki, Arsenlə məktəbdə tanış olub onunla ailə həyatı qurduq. İxtisasca o, mühəndisdi, mən isə həkim. İrəvanda da xoş gün tap madıq. Necə deyərlər, yağışdan çıxdıq, yağmura düş dük. Bakıdan köçməyimizə peşman olmuşduq. Lakin sonrakı peşmançılıq fayda verməz. İrəvandakı ermə niləri necə gördüksə, Bakıdakılara şükür etdik. Adicə bir misal çəkim. Arsenlə cəmi on gün olardı evlən miş dik. Axşam gəzintisi üçün parka çıxmışdıq. Bəzən aramızda elə sözlər olurdu ki, kənardan ötübkeçənlər eşidibbilməsinlər deyə azərbaycanca danışırdıq. Nəcəf, inana bilməzsən ki, qarşımıza çıxanlar qabağımızı kəsib, həyasızcasına “Hayerin xosu, ara!” – deyirdilər. Yəni ki, ermənicə danışın. Orada nəinki azərbaycan lıları görmək, səslərini belə eşitmək istəmirlər. Mən bütün kürreyiərzdə bu dərəcədə qatı millətçi oldu ğunu təsəvvür etməzdim. Ona görə də vaxtilə müsəlman şəhəri olan İrəvanda artıq azərbaycanlı qalmayıb. İmkanı olanlar doğma eveşiyini atıb İrə vanı tərk edirlər. Belə getsə, inanmıram ki, İrəvanda bir nəfər azərbaycanlı qalsın. Orada başqa millətlərin də yaşamasına imkan vermirlər. Bir sözlə, anam qəribə millətdəndir. Ancaq necə olsa, ana anadır. On dan üz döndərməkmi olar?! Allahın qəzəbinə gələrəm. Bizim Arsenə gəldikdə özünə qalsa, pis oğlan deyil. Onnan dil tapıb həyatımı başa vurardım. Lakin əli Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|