ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
77 Daş y ağan gün tərtəmiz yorğandöşək saldılar. Onda elə bil ürəyimin başına dağ çəkdilər. Səhərisi də arpadan, pərincdən, darıdan yükünü tutub, Mıkırtıçı hörmətlə yola saldı lar. Buynuzlu qoçumu yerə yıxanda nə qədər yalvar dım ki, kəsməyin, sözümü saya salan olmadı. Dedim, qoçumu heç olmasa erməniyə kəsməyin. Axı onlar məni ataanasız, bacıqardaşsız qoyub. Əmim üstümə çəmkirdi. Dedi ki, başından yekə qələt eləmə. Mıkırtıç kirvənin burada nə günahı var?! Dəmirçi adamdı, onunbunun ateşşəyini nallayıb, qəpikquruş qaza nır. Mıkırtıç toptüfəng götürəndir? Mıkırtıçdan olsa, bir adamın burnu qanamaz. Ona qalsa, erməni ilə müsəlman arasında ədavət düşməz. İnsafüçünə, Mı kırtıç kirvənin özü də Andraniki söyür. Deyir ki, And ranik kimi əclafların ucbatından müsəlmanların ya nında dilimiz gödək, başımız aşağı olub. Əmim onu da dedi ki, mən Mıkırtıç kirvəynən Nuh əyyamından dostluq eləyirəm, qudurub cızığından çıxan beşon erməni dığasından ötəri onnan haqqsalamı kəsə bil mə rəm. Kəndçimiz İsfəndiyar əmi də o tərəfdən dil lənib dedi ki, Mikayıl düz deyir. Erməninin nal bəndi onların oxumuşlarından min dəfə ağıllıdır... Belələrini də qızışdırıb gehriyə qoşan o əclaf Andranik, Nijdeh, Hamazas kimi haramzadalardı. Onları lənətə gəlsin! İsfəndiyar əmidən bir də onu eşitdim ki, qapıya gələn qonağı qovmazlar. Qonaq Allahındır. Onun üzünə pis baxsan, Allaha xoş getməz. İstədim deyəm ki, bəs, Köhnə Həsənli kimi böyük kəndi oda qalayan, heç bir günahı olmayan atamı, anamı, bacıqardaşlarımı dur duğu yerdə qətlə yetirib məni yetim qoyan ermənilərə niyə Allahın qəzəbi tutmur?! Ancaq özümü güclə sax ladım. Dillənsəydim, kim idi ağzıma qurut verən?! Deyərdilər, yetim qızsan, qıvrıl yat yerində, bilmədiyin 78 Ə li İld ırı m oğ lu işə başını soxma... Həmin gecə sübhə kimi yata bil mədim. Gözlərimin yaşı qurumurdu. Əmim hıçqırığı mı eşidib mənə təpindi. Dedi ki, ə, qoduq, bir qoçdan ötəri gözünün xorasını tökmə! İtil başımdan, gözüm səni görməsin! Haçan qoyun üçəm doğsa, buynuzlu qoçun əvəzinə biri sənindir. Nəci xeyli dillənmədi. Fikrə getdi. Sonra başını qaldırıb yazıqyazıq üzümə baxdı: – Əmimin dedikləri baş aldatmaqdır. Pir mənimdir, kəramətinə bələdəm. Əmim istəməz ki, mənim çox qoyunum olsun, kişi olub ortalığa çıxım. Çalışdığı odur ki, ömrüm boyu ona möhtac qalım, ikiəlli ətə yin dən yapışım. O da bir qarın çörək verib müftə müftəlləzinə qoyununu otartsın. Qoyuna getmək üçün yad adam tutsa, aylıq haqq verməlidir. Sən hələ əmimi yaxşı tanımırsan. Elə bic kişidir ki! Qarnının al tından fələk də baş açmaz. Mən də, əlac nədir, dözü rəm. Dözməsəm, əlimdən nə gəlir?! At mıxı çıxardan da beş yerə dəyirsə, beşi də özünə dəyir. Ona görə də hələlik əmimin çaldığı ilə oynayıram. Yeri deyəndə yüyürürəm. Mənimki bircə göydəki gözə görün məzə qalıb. Söhbətin bu yerində üzbəüz dayandığımız qaya dan uçqun səsi gəldi. Nəcəf sözünə fasilə verib təşvişlə həmin tərəfə baxdı. Qoyunlar hürküşüb quyruqlarını şappıldadaşappıldada yamac yuxarı qaçırdılar. – Yəqin sürüyə canavar təpib. – Nəcinin dodaqları pıçıl dadı. – Yox, canavar olsa, itlər çoxdan üstünü almışdı. – Fikrini dəyişdi və əlini alnına qoyub uçqun tərəfə boylandı. Beşon keçi hündür qayanın burnunda bitən yemişan, dovşanalması, qaragilə kollarının ucundakı tərtəzə yarpaqları qırpırdı. Keçilərin ayaqlarının al tından qopan iri daşlar toz qaldıraqaldıra üzüaşağı 79 Daş y ağan gün diyirlənib, dərədən axan çayın bulanıq suyunu göyə sovururdu. Nəci baş barmağı ilə şəhadət barmağını cütləyib dodağının arasına qoydu və var gücü ilə fit verib qayanın kəlləsinə dırmaşan keçiləri harayladı. Sonra sapandını çıxarıb sürüdən təklənən təkələrə biriki daş atdı. Daş keçilərə çatmasa da, təkələr sa pandın şaqqıltısını eşidib təkəbbürlü addımlarla aşa ğı endilər. Nəci təbdən çıxıb başını buladı: – Ağlı olan kəs də keçi saxlayar? – Özözünə deyinməyə başladı. – Qəzili beləbelə olmuş örüşlərin güllüçiçəkli otunu qoyub dağadaşa dırmanırlar. Əmimə kefinin kök vaxtı biriki dəfə eşitdirmişəm ki, bu damazlığı kəsilmişləri sat getsin. Əmimdən olsa, keçi kökünü çoxdan kəsərdi. Onu da arvadı qoymur. “Keçini sat” deyəndə Qönçə xalanı od götürür. Əmim arvadı deyir ki, birini bilirsiniz, birini yox. Keçinin də öz yeri var. Barmaqlarını birbir qatlayıb deyir ki, dərisini aşa qoyub dağar, cılğı düzəldirəm. Dağara yı ğılan yuxa çörək pilə kimi yumşaq qalır. Həm də həf tələrlə qalsın, nə quruyur, nə də ki kif atır. Dəyirmana ağnağazlıq eləyəndə içinə dən yığıram. Tuluq düzəl dib nehrə yerinə işlədirəm. Dağaarana gedəndə çılğı sına ağartı yığıram, qəzilindən çul, palaz toxuyuram, sicim hörürəm. Ətini demirəm, pendirinə gələndə qo yununku onun yanında yalandı. Əmim də Qönçə xa lanın sözünün başına ip salmaq istəmir. Mən özüm də keçinin əleyhinə deyiləm. Bircə orası pisdir ki, nadinc heyvandır. Bir yerdə qərar tutmur. Özləri cəhənnəm, qoyunları da sakit otlamağa qoymurlar. Orabura da zıyıb sürünü də dallarınca aparırlar. Məcburam ki, teztez qabağını qaytarım... Di gəl görüm, buna can dözər?! Hələ mənəm ki, tab gətirirəm. Gözdən qoyan da da gedib itbata düşür. Onda da olursan pis kişi. Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|