- 49 -
***
Röyaları gerçəkləşdirməyin ən gözəl yolu
oyanmaqdı!
Toğrul Günayla görüşməyə başlamışdı, o dam söhbətindən sonra. Hər ikisi
xoşbəxtliyin üst qatlarında belə özlərinə yer tapmayıb, buludlara qanad açıb,
uçmaq istəyirdilər.Hər şey Toğrula doğma gəlirdi.Hər cür dəyişən hava, ətrafdakı
insanlar, yer, göy, həyat, yaşam, küçə, blok, mərtəbə, Günayın qardaşı, dükançı
qadın, mindikləri avtobuslar, karusellər, görüşdükləri park, binalarının damı, hər
şey, hər şey doğmalıq çalarında işlənən naxışlara bənzəyirdi. Bəzən Günayı
qardaşı yanında olduğu üçün, dərsə baxışlarıyla yola salsın deyə işə gecikirdi.
Tahirin dığ-dığı, deyinməsi, bağırması belə Toğrulu əsəbdən çıxarmağa qadir
olmurdu. "Bu Tahir də qəribə tipdi e...Az qala başında qoz sındırıram, amma bu
elə anqırmağı bilir. Niyə çıxartmır məni işdən? Dalıma bir təpik vurmaq bu qədər
çətindir məgər?"-deyə düşünər, öz düşüncəsinə gülər, Tahiri hər gün daha bərk
bağırtmaq üçün planlar cızardı Günayla bağlı.
Hər gün dərsdən sonra görüşürdülər. Günayın qardaşı o vaxtlar işdə olurdu. Tahir
"müəllim" isə idarədə. Bu da hər ikisinə sərf edirdi.
-Toşka məni necə sevirsən?
-Hmm...Dayan fikirləşim...
-Eee, nə pis oğlansan e. Bilmir necə sevdiyini...
-Yum gözünü.
-Aha,yumdum.
-Nə görürsən?
- 50 -
-Qaranlıqdan başqa heç nə.
-Səni necə sevdiyimi o qaranlıqda gizlətmişəm...
-Bəs mən axı qaranlıqdan qorxuram.
-Aç gözünü.Nə görürsən?
-Səni!
-Bu da sənin işığın olsun qorxmamaq üçün...İndi sus.Gəl bura...
Romantik anlarda duyğulara qapanardılar. Bəzən susub dəqiqələrlə bir-birinə
baxar, sanki cizgilərini yadda saxlamağa çalışardılar. Ailələri barədə heç vaxt
söhbət etməzdilər. Onlara maraqlı olan elə özləri idilər.
-Gözümə bax.
-Niyə?
-Üzmək istəyirəm onlarda.
-Mən isə üzə bilmirəm deyənə, artıq batmışam gözlərində.
-Yox Toşka, sənin gözlərin daha gözəldi. İnsaf naminə deməliyəm. (Hər ikisi
gülür)
-Bəxtəvər başıma.
-Əlbətdə bəxtəvər başına.Ən gözəl qız yanında, ən gözəl gözlər səndə...Toğrul,
görəsən gözəl göz daha gözəl görür?
-Hə, mənim gözlərim gözəl görür...
-Çoxbilmiş pissən sən.
-Başına gələn ən pis şeyəm həmdə...
Bərabər paylaşmaqları üçün çox məqamlar var idi. Mahnıları, filmləri,
rəqəmləri, günləri...
- 51 -
- Qulaq as Günay, eşidirsən?
- Hə...
Sevəcəyəm səni ölənə kimi.
Könlümün atəşi sönənə kimi.
Ömrüm arzularda üzən bir gəmi.
Ruhumun bir ayrı ölkəsi yoxdu...
Bizim mahnımızdı Toğrul, ancaq bizim.
Toğrul artıq adsız yolunda öz kəşfini etmişdi. Qayıtmaq istəyirdi. Elçilərini
göndərmək, anasını, atasını sevindirmək istəyirdi bu xəbərlə. Sevinərlərmi
görəsən? Axı Günay onların planında olmayan ailə qızı idi. Bunların əhəmiyyəti
yox idi Toğrul üçün. Onu öz xöşbəxtliyindən heç kim ayıra bilməzdi. Ən azı o
belə düşünürdü...
***
Gələcək gəlməyəcək.
Saxta dodaqlarda axtarma təbəssüm,gülməyəcək.
Bilməyəcək nə dediyini axmaq,lal olub dinməyəcək.
Demişdim axı ay ürək,o vəfasızdı,aldadacaq,sevməyəcək.
Çırp qapını üzümə,titrəsin divarlar.
Dağılsın gözümdəki hasarlar.
Məni proloqa qaytarın hörmətli yazarlar...
- 52 -
Çəkim həyatımı fərqli kətanda.
Fərqli rənglərlə işləyim naxışları.
Gizlət utanmaz baxışları.
Buludları ağlat,gətir mənə yağışları.
Pıçılda şeytanın ilahi sevgisini.
Hiçqırıqlarda boğaq ölümün zümzüməsini.
Eyvazla Banu uşaq evindən Əfqanı qaçırmışdılar. Qanunlar heç vaxt Banuya
Əfqanı əmanət etməzdi himayəçi olaraq.
Hər ikisi bir kafedə işə düzəlmişdilər. Eyvaz ofisiant, Banu xadimə olaraq.
Uşaqlara qonşuluqdakı Şəfəq xanım baxırdı. Həm Basat, həm Əfqan ağıllı uşaqlar
idilər. Şəfəq xanım tək qadın olduğundan məmnuniyyətlə bu iki gül balaya
baxırdı.
Aqildən xəbər çıxdı. Kafenin müştərilərindən biri Aqili tanıdığını dedi...Banu
sevinməyə macal tapmamış, eşitdiyi xəbər onu pərişan etdi. Aqil evlənmişdi.
Banunun həyatı boyu gözləməyə hazır olduğu halda, türmələri gəzdiyi halda, hər
çətinliyə rəğmən Basatı atasına qovuşdurmaq üçün hər cür fədakarlığa hazır
olduğu halda, evdən qaçdığı halda Aqil...Aqil əclaflıq etmişdi. Bunu nə Banu, nə
Eyvaz bağışlaya bilməzdilər.
Banunun qisas alacağını Eyvaz gözəl anlayırdı. Qarşısını almaq istəsə də, onu da
gözəl anlayırdı ki, bu mümkünsüzdü. Banunun içindəki nifrət o qədər böyük idi
ki, Aqilin qanını içsə, yenə doymazdı. Boz rəng almış gözəl simasından əsər-
əlamət qalmamışdı. Gözünə heç kim, heç nə görünmürdü. Tək düşüncəsi qisas
idi. Aqil nəyin bahasına olursa olsun, cavab verəcəkdi...
Aqilin yaşadığı ünvanı yazdığı kağız parçasına xeyli baxdıqdan sonra döşünün
arasında gizlətdi.
Dostları ilə paylaş: |