Азярбайъан милли елмляр академийасы



Yüklə 0,98 Mb.
səhifə1/7
tarix12.03.2018
ölçüsü0,98 Mb.
#31248
  1   2   3   4   5   6   7


AZƏRBAYCAN MİLLİ ELMLƏR AKADEMİYASI

FOLKLOR İNSTİTUTU

_____________________________________________

ƏLİ ŞAMİL

CОLAN

TÜRKMANLARI

(folklor və etnoqrafiya örnəkləri)



BAKI – 2014

Bu kitab Suriya Türkmanlarının haqları uğrunda

mübarizə aparan ərdəmli insanlara həsr edilir.




ELMİ REDAKTOR: Arif RƏHİMOĞLU

filologiya üzrə fəlsəfə doktoru



Əli Şamil (Əli Hüseyn oğlu Şamilov). Cоlan Türk­man­ları (folklor və etnoqrafiya örnəkləri). Bakı, “Elm və təhsil” nəşriyyatı, 2014, 144 səh.

Kitabda Suriyanın Colan bölgəsində (indi bu bölgənin çoxu İsrail işğalı altındadır) yaşayan soydaşlarımızın - Türkmanların taleyindən, onların tarixindən və adət-ənənələrindən söz açılır. Yox edilməkdə olan, ərəbləşdirilməyə məruz qalan Colan Türkmanlarının sayı bəzi qaynaqlara görə, 50-60 min arasındadır. Əslində isə bu gün Suriyada 3,5 milyon Türkman var və onların 1,5 milyonu öz ana dilində danışsa da, 2 milyonu artıq ana dilində danışmağı unutmuşdur.

Oxuculara təqdim edilən bu kitabda Suriyanın Colan, Bayır-Bucaq, Hələb və b. bölgələrində yaşayan Türkmanlardan, onların tarixindən söz açılır, yaşadıqları kəndlərin adları göstərilir, folklorlarından və etno­qra­fik özəlliklərindən örnəklər verilir, konkret nümunələr əsasında dil­ləri­nin söz varlığı Azərbaycan Türkcəsi ilə tutuşdurulub gözdən keçirilir.

Kitabdan folklor­çu­larla yanaşı, etnoqraflar, dilçilər, tarixçilər, coğra­fiyaçılar da yararlana bilərlər.


folklorinstitutu.com

Ə 4603000000 Qrifli nəşr

N-098-2014


© Folklor İnstitutu, 2014.

© Əli Şamil, 2014



KİTABIN İÇİNDƏKİLƏR
Ön söz .5

Suriya Türkmanlarının tarixinə qısa bir baxış 12

Suriyada Türklərin hakimiyyəti 15

Suriya Səlcuqlular dövləti 18

Suriya Osmanlı dönəmində 22

Sir Nеrru Finqin Yəhudi dövləti yaratmaq cəhdi 25

Оsmanlı Sultanı Əbdülhəmidin dirənişi 27

Sykеs Piçоt gizli anlaşması 29

Suriya Fransanın mandatlığı altında 30

İsrail-Ərəb savaşları və Colan Türkmanları 35

İsrailin 1967-ci il 5 iyul hücumu

və Colan təpələrinin işğalı 38

Suriyadakı Türkmanların sayı və onların

yaşadıqları bölgələr 42

Türkmanların toplu yaşadıqları yerlərin adları 46

İbrahim Salеh və Aymən Şabani ilə müsahibə 66

Hişam Şabani ilə tanışlıq 75

Suriya bu gün 78

Qaynaqlar 83
Mətnlər və xəritələr

Colan Türkmanlarının ata sözləri və deyimləri 88

Colan Türkmanlarının bayatı-maniləri 91

Colan Türkmanlarında evlənmə 97

Tanışma (tanışlıq) 97

Ağız arama 98

Elçilik (qız istəmə) 99

Toya hazırlıq 100

Gəlin gətirmə 101

Toy 102


Oyunlar

Bayraq qaçırma 103

Güləşmə 103

At yarışı 104

Toy mərasimi 105

Xalq inancları 108

Yas mərasimi 113

Colan Türkmanlarında yeməklər 114

Colan Türkmancasında işlənmiş

əski sözlərdən seçmələr 115

Suriyanın xəritəsi...............................................................141

Suriyanın xəritəsi. (Qırmızı nöqtələr

qoyulmuş yerlərdə Türkmanlar əhalinin

çoxluğunu təşkil edir)......…………..................................142

Suriya, Lübnan və İsrail arasında qalmış

Colan bölgəsinin xəritəsi...................................................143

Suriyada Colan Türkmanlarinin yaşadiği kəndlər.............143

Suriyanın Hələb bölgəsində Türkmanların

yaşadiği kəndlər..................................................................144

Suriyada silahlı qrupların yerləşdiyi bölgələr......................146

Nusayrilər.............................................................................147

Duruzlar................................................................................150

Traqic Fortune of Qolan Turkmen(Abstract).......................153

ÖN SÖZ
Orta Doğunun bol sulu, məhsuldar torpaqlı, strateji yön­dən olduqca önəmli bir təpəlik bölgəsi qaynaqlarda Colan, Go­lan, Kolan adlandırılır. Ərəblərin Hadbetül-Cülan, İbrani­lə­rin Ra­mat Ha Golan adlandırdıqları təpəliklərin sahəsi 2 min kvad­rat kilometrə yaxındır. Suriyanın Güney-Batısın­da, İsrailin Quzey-Doğusunda yerləşmiş Colan təpələrinin bir ucu da Livan (Lübnan) və İordaniyaya (Ürdünə) çatır. Bura­dan həm Dəməşq (Şam) şəhəri, həm də Ağ dəniz (Aralıq də­nizi) aydın görünür. Dəməşqdən Ağ dənizə gedən karvan yolu üzərindəki Kuneytra keçidi Colan bölgəsindədir. İsraili içməli su ilə təmin edən bulaqların yüzdə otuzu məhz bu bölgədə yerləşir (Bax: http:// www.zaman.com.tr/dunya_golan-tepeleri-nicin-onemli_431441 .html). Burada içməli suyun qiyməti neftdən baha olduğu üçün su qaynaqları olan yerlər mühüm strateji əhəmiyyət daşıyır.

1967-ci ildə İsrail Colan təpələrini işğal edənədək bura­dakı 15 kənddə bizimlə eyni dildə danışan, eyni dinə inanan soydaşlarımız toplu halda yaşayırdılar. İsraillə Suriya arasın­dakı “Altı günlük savaş”da soydaşlarımız canlarını qurtarmaq üçün mal-mülklərini qoyub Suriyanın içərilərinə doğru qaç­dılar. Beləcə, Colan təpələrinin 1158 kvadrat kilometr sahəsi İsrailin işğal dairəsində qaldı.

Colan təpələrində gedən qısa savaşdan Sovet mətbua­tında illərlə məqalələr verildi, radio-televiziya verilişləri ha­zır­landı, İs­railin işğalçı siyasəti kəskin tənqid edildi. Sovet dip­lomatları bey­nəlxalq təşkilatlarda qaçqınların hüquqlarını qo­ru­maq adı altında hərbi sursat satdığı və iqtisadi əməkdaşlıq etdiyi Suriyanı dəstək­lə­di. Azərbaycan Respublikası da SSRİ-nin bir parçası olduğun­dan Colan mövzusu bizim mətbuatın, radio və televiziyanın gün­dəmindən uzun müddət düşmədi. Çox təəssüflər ki, həmin dövrün Colan təpələri ilə bağlı ya­zılarında, verilişlərində bizim bu soydaş və dindaşlarımızın var­lığı dilə gətirilmədi, İsrail hökumətinin onları necə cətin du­ruma salmasından söz açılmadı.

İsrail höküməti Colan təpələrini 1981-ci ildə öz ərazisi elan edərək, burada 33 yaşayış məskəni saldı. Xarici ölkələr­dən gətirilmiş 15 min nəfər Colanda yerləşdirildi, onlara İbrani dili öyrədildi. Dünyanın müxtəlif guşələrində yaşamış, maddi və mənəvi sıxıntıdan bezmiş, necə deyərlər, irqindən, dilindən asılı olmayaq, firavan yaşayış arzulayanlar çox keç­mədən burada yəhudi­ləşdirildi (Bax: http://www.zaman. com.tr/dunya_golan-tepeleri-nicin-onemli_431441.html). Onların arasında sənədlə­rini saxtalaş­dıraraq nənəsinin, babasının Yəhudi olduğunu gös­tərən Azər­baycandan getmiş Türk, Talış, Tat, Ləzgi, Avar, Kürd və b. xalqların nümayəndələri də vardı.

Birləşmiş Millətlər Təşkilatı qətnamələr qəbul etdi ki, İsrail hökumətinin işğal etdiyi bölgələrdə Yəhudi yaşayış məs­­kənləri yaratması yolverilməzdir. Lakin bu qətnamələr, qınaqlar İsrail hökumətinin fəaliyyətini durdura bilmədi.

Colandakı İsrail zülmündən qaçan soydaşlarımızın bir qis­mi Dəməşq şəhərinin ucqar məhəllələrində özlərinə sığı­nacaq quraraq yerləşdi, bir qismi isə Türkiyə Cümhuriyyətinə köçmək məcburiyyətində qaldı. Bol sulu, məhsuldar torpaq­lı, sərin və sağlam havalı kəndlərdə yaşamağa, əkin-biçinlə, heyvandarlıqla məşğul olmağa alışmış insanların bir çoxu Də­məşq kimi izdi­ham­lı şəhərdə qalmağa alışa bilmədi. Stresdən və mühiti dəyiş­məkdən ölənlərin sayı artdı. Buna görə də, sülh bağlanacağına, İsrail əsgərlərinin işğal etdikləri əraziləri boşaldacaqlarına, ata-baba yurdlarına dönəcəklərinə inananlar Colanın Suriyada qal­mış hissəsinə qayıdaraq orada özlərinə ev tikməyə, güzaran qurmağa, əkin-biçinlə məşğul olmağa başladılar.

Azərbaycan müstəqillik əldə etdikdən sonra da colanlı soy­daşlarımızın taleyi mətbuatımızın, radio-televiziyamızın, ic­ti­mai-siyasi xadimlərimizin diqqətini çəkmədi. Ayrı-ayrı vətən­sevərlərin məqalələri, radio və televiziyada hazırladıq-ları veri­liş­lər də ictimaiyyətə elə bir təsir göstərmədi. Türk-man­ların folkor materiallarını toplamaq, dialekt və şivələrini, adət-ənənələrini öyrənmək üçün elmi ekspedisiyalar təşkil edilmədi. Halbuki bu­na imkan və şərait var idi...

Təkcə Colanda yaşamış soydaşlarımızdan yox, Suriya­da, İraqda, hətta Türkiyədə yaşayan, Türkcə danışan, İslam di­ninə inanan insanlarımızdan söz açanlar gah Türk, gah Türk­­mən, gah da Türkman deyir və yazırlar. Bu termin fərq­li­likləri oxu­cuda çaş­qınlıq yaratmasın deyə araşdırıcı Əfzə­ləddin Əsgəro­vun “Ümum­türk folkloru tarixində Oğuznamə yaradıcılğı” ki­ta­bının “Oğuz­namənin etnik auditoriyasi” fəs­lin­dəki “Türk­manlar” ya­rım­başlığından bəzi parçaları aşağıda veririk.

Türk, Türkmən, Türkman, Oğuz terminlərinin yaranma­sı­na və tarixi inkişaf yoluna aydınlıq gətirən Əfzələddin Əsgərov yazır ki, Türkman etnonimi tarix səhnəsinə ilk dəfə 8-ci yüzildə çıx­mışdır. Həmin yüzildə birdən-birə Çin qay­naq­ları “Türkman (Te-kü-monq) ölkəsi”ndən bəhs etmişdir. Türkman­lar Oğuzların İslamı qəbul et­məsindən ən azı 200 il öncə bir etnos olaraq möv­cud idi və bu etnos türksoylu etnik qruplardan olan bir sıra oba və oymaqları öz içə­risinə almışdı. Ancaq 10-cu yüzildən başlayaraq Oğuzların İslamı qə­bul edib Türk­man­lara qatılması bu etnosun taleyində mühüm rol oynadı.

Etnosdan, etnosun və etnik sistemin varlığından söz açan araş­dırıcı yazır: “Etnosun varlığı etnik sistemin varlı­ğın­dan, öm­rü isə etnik sistemin yaşamasından asılıdır. Etnik şüu­run ifadəsi kimi etnik adın yaşaması etnik sis­te­min qorunması hesabına etnosun öz varlığını davam etdir­mə­sindən qaynaqla­nırdı. Bura­dan aydın olur ki, Oğuzların (ümu­miyyətlə, Türk­lərin) İslam dinini qəbul etmələri hələ onların etnik mənada “Türkman olma­ları” demək deyildi. Oğuz etnik sisteminin içərisində İslamı qə­bul edən Oğuz, sadəcə olaraq, “Mü­­səlman Oğuz” idi və “Mü­səlman Oğuz” ifadəsini “Türk­man” etnoni­mi­nin anlamı kimi yox, yalnız bu mənada iş­lət­mək olar. Oğuz­­­ların İslam dinini qə­bul etmələri “Türkman olma­ları” ilə nəticələnmədi. Onlar öz et­nik sistemlərini qorumaqla Türk­man dünyasının içərisində et­noloji baxımdan subetnos olaraq var­lıqlarını davam etdirirdilər” (Əsgərov Əfzələddin, 2014:24-42).

Oturaq həyata keçən türksoylular özlərinin etnik ad­larını itirdikləri üçün ümummilli adla, yəni Türk adı ilə ta­nı­nır­dı­lar. Bununla bərabər, haqqında danışdığımız oturaq və ya ya­rım­köçəri əhali bu adla tanınmadı. İş burasındadır ki, onlar otu­raq və ya yarımköçəri olmaqla yanaşı, İslamı qəbul etmiş ilk Türk­lər idi və onların götürdükləri Türkman adı bu sonuncu hadi­səni ifadə edirdi. Elə ona görə də, bu ad ilk vaxtlar etnik an­lam­la yanaşı, rəmzi olaraq «Müsəlman Türk» anlamında da iş­lənirdi. İslam di­nini qəbul edən Oğuzun «Türkman olma» şək­lində ifa­də­si etno­nimin sonuncu anlamı ilə bağlıdır və şüb­həsiz ki, VIII-XII əsr­lərdə Qarluqların, Qıpçaqların, Uyğur­ların vb. İslam di­nini qəbul etməsi də məhz deyilən şəkildə ifadə olun­muş­dur. Tür­kman etno­niminin «Müsəlman Türk» anlamı onun o dövrdə Tanrıçı Türk dünyasını İslama çağırış rəmzi ki­mi isti­fadə olun­duğunu gös­tərir. Belə məlum olur ki, «Mü­səlman Türklər» Tan­rıçı Türk dünyasını İslamın qəbulu yolu ilə birləş­dirmək iddia­sın­da ol­muşdur. Bu mənada Türk­man et­nonimi bir müddət ümum­­milli Türk etnoni­minin yerini tut­maq sevdasına düşmüş­dür.

Tarixi qaynaqlarda Türkmanların içərisində Xələc, Kanq­­­­lı və başqa türksoylu etnik qruplardan qopmuş oba və oymaq­ların olması haqqında məlumatlar da az deyil.

Türkmanlar yayıldıqları böyük coğrafiyada onlarla xalqı öz içərisinə alıb superetnosa çevrildilər. Bu ərazilərdə qurulan on­lar­la dövlət, o cümlədən Böyük Səlcuqlu imperiyası, Xa­rəzm­şah­lar imperiyası, Osmanlı imperiyası, Qaraqoyunlu və Ağ­qoyunlu dövlətləri böyük Türkman xalqının siyasi zəka­sının məhsuludur (Əsgərov Əfzələddin, 2014:24-42).

Suriyada, İraqda yaşayan, bizim dildaşımız, dindaşımız və soydaşımız olan bu toplumdan söz açanda Əfzələddin Əs­gəro­vun araşdırmalarına dayanaraq onların adını Türkman ya­zaca­ğıq. Yararlandığımız qaynaqlardan alıntı (sitat) gətirdikdə isə qaynaqda necə yazılmışsa, biz də onu o cür saxlayacağıq.


  

Çox ilgincdir ki, Colanda yaşayan soydaşlarımız Ərəb­lərin içərisində yaşayıb, Ərəb dilində təhsil alsalar da, hər gün Ərəb dilində qəzet-jurnal, kitab oxusa və radio-televiziya veri­lişlərinə qulaq assalar da, öz dillərinin təmizliyini qoruyub sax­laya biliblər. Bizim Ərəb və Fars dillərindən alaraq ədəbi di­limizdə işlətdiyi­miz peyğəmbər, mələk, ağıl, mədə... söz­lərini onlar əksi Türkcədə olduğu kimi, ulak, gögçək, us, qur­saq şəklində işlədirlər. Klassik ədəbiyyatımızdan bizə tanış olan və dialektlərimizdə ilişib qalan əksi Türk sözərinin bir çoxunu Colan Türkmanları danışıqlarında işlədirlər. Ədəbi di­li­mizə Fars dilindən gətirilmiş bir sıra yayğın sözlərə də on­ların danı­şığında və yazısında rast gəlmirik. Colan Türkman­larının danı­şığında işlədilən yılan, yıldırım, yıldız vb. bu kimi söz variant­ları Azərbaycanın bəzi dialektlərində və tək-tək yaşlı adamların dilində hələ də yaşayır.

2011-ci ildən bəri Suriyanı bürümüş qanlı toqquşmalar yenə də soydaşlarımızın həyatını cəhənnəmə döndərdi. Silahlı toqquşmalar, bombalamalar dinc əhalini çıxılmaz duruma sal­dı. Azərbaycan mətbuatı, radio-televiziyası, ictimai-siyasi xa­dimləri isə yenə də susdu...

Colan bölgəsindəki soydaşlarımız, eləcə də Suriyanın müx­­təlif bölgələrində yaşayan, bəzən Türk, bəzən Türkmən, bəzən Türkman adlandırılan dini bir, dili bir qardaşlarımız haq­qında 2007-ci ildə yazdığımız kitab çap olunmadı. Ötən 7 ildə Suriyada çox dəyişikliklər baş verdi. Son illərdə isə oraya get­mək imkansız oldu. Suryada gedən döyüşlər həm də Colan Türk­manları möv­zu­sunu aktuallaşdırdı. Biz də kitabımızı bir da­ha gözdən keçirib son dönəmdə yazılanlarla zənginləşdirdik və yenidən çapa hazırladıq.

Colan Türkmanlarının ata sözlərindən, bayatı-manilə­rin­dən, toy-düyün adətlərindən örnəkləri, eləcə də dillərində işlə­dilən bir sıra terminləri kitabın “Mətnlər” adlandırdığımız ikin­ci bölümündə verməyi planladıq. Bu bölmədəki mətnlər Colan Türk­manları ilə Azərbaycan Türklərinin dillərində, adət-ənə­nələrində nə qədər yaxınlıq olduğunu ortaya qoymaq­dadır.

İnternet saytlarında, qəzet və jurnallarda Muxtar Türkmə­noğ­lu, Dəniz Türkmənoğlu imzası ilə Suriya Türkmanları haq­­­qında məqalələr yazan, “Azadlıq” radiosunun Türkmən dilindəki verlişlərində tez-tez çıxışlar edən, məqalələrini və çıxışlarını yaratdığı http://halapturkmen.blogcu.com/ saytın­da yerləşdirən Dr.Muhtar Fateh Muhammedlə son günlər inter­net vasitəsilə tanış oldum. Suriyadakı Türkmanların lideri Kal Muhammed Mustafa Paşanın nəvələrindən olan Dr.Muh­tar Fateh Muham­med Hələbdə doğulsa da, hazırda, İzmirdə ya­şayır və uşaq həkimi işləyir. Dr.Muhtar Fateh Muhammed ken­dinın özel saytında Suriya Türkmanları haqqında çoxlu yazılar var.

Kitab üzərində son redaktə işləri apararkən onunla sıx əlaqə saxlayır, məsləhətləşir, adları, faktları bir daha dəqiq­ləşdirməyə çalışırdım. Çox sağ olsun, o da işinin çox olma­sına baxmayaraq nəinki mənim suallarıma cavab verir, gön­dər­diyim səhifələrəki gözünə dəyən yanlışlıqları düzəldirdi.

Hər dəfə söhbətimizdə o, Türk xalqlarını Suriyadakı soy­daş­larının taleyinə biganə qalmaqda suçlayır, yana-yana de­yirdi ki, bizə maddi yardım o yana qalsın, heç olmasa mənəvi dəstək versinlər. Heç olmasa mövzunu gündəmdə saxlasınlar. Mətbuat­larında, radio-televiziyalarında Suriyada döyüşlərin ço­xunun Türkmanlar yaşayan bölgədə yaşadığını yazsınlar.

Suriyada beş-üç Erməni kəndi var. Oraya Dağlıq Qarabağ savaşlarında iştirak etmiş snayperçilər yerləşdiriblər. Kəndə yaxın gələni, hətta kəndin kənarından keçən dinc əhalini belə vururlar. Nəinki Erməni kəndləri, ümumiyyətlə Suriyadakı xristian kəndlərinə, şəhərlərdə xristianlar yaşayan məhəllələrə nə iqtidar tərəfdən, nə müxalifət tərəfdən bir güllə belə atıl­mır. Çünki hər iki tərəf yaxşı bilir ki, orada yaşayan xris­tian­ların burnu qanasa dünya ayağa qalxacaq. Bərləşmiş Millət­lər Təşkilatı da, ABŞ da, Avropanın bütün dövlətləri də ayağa qalxacaq. Amma bu qədər Türkman qırılır, ev-eşiyində didər­gin düşür, ona sərt təpki göstərən yoxdur. Heç adımızı da çək­mirlər. Sadəcə iqtidar-müxalifət qarşıdurması, qruplararası toqquşma kimi təqdim edilir. Hətta yaxın qonşumuz, yüz min­lərlə Suriyalıya sığınacaq vermiş Türkiyədə də belədir.
SURİYA TÜRKMANLARININ TARİXİNƏ

QISA BİR BAXIŞ
Rəsmi qaynaqlarda bugünkü Suriya ərazisi 185,180 kvad­­rat kilometr, əhalisi 23,6 milyon (2010) olan bir Müsəl­man Ərəb ölkəsi kimi tanınır. Ölkə Doğudan İraq, Batıdan Ağ dəniz, Güneydən İordaniya və Quzeydən Türkiyə ilə sərhəd-dir. İsrail ölkənin bir hissəsini işğal etdiyindən indi Colan təpə­liklərində İsraillə də sərhədi vardır. İnzibati cəhətdən 14 vila­yətə - quberniyaya (muhafazaya) bölünür. Ölkənin baş-kəndi orta yüzillərdə Şam adlandırılan, avropalıların Damas-cus de­dikləri Dəməşq şəhəridir.

Orta Doğuda yerləşən Suriya Müsəlman Ərəb ölkəsi kimi tanınsa da, qədim mədəniyyət beşiyi olan bu ölkədə Xris­tianlığa, Buddizmə inananlar, fərqli məzhəblərə, o sıra­dan qədim inanclara tapınanlar da yaşayır. İnanclarına görə Nu­sayrilərə (ya da Ərəb Ələvilərinə)1, Şiələrə, Sünnilərə, Dur­zilərə2, Xristianlara bölünən ölkə əhalisinin 7 faizini Nusa­yri­lər təşkil edir. Qaynaqların yazdığına görə, ölkə əhalisinin 70 fai­zə yaxınını Sünnilər təşkil etsə də, hakimiyyətdə Nu­say­ri­lər­dir (Maden Fahri, 2014:21). Ölkədəki Xristianlar da öz aralarında Ortodokslara, Protestantlara, Kəldanilərə-Surya­ni­lərə, Marinlilərə və b. ayrılırlar (Kılınçkaya Derviş, 2014:27).

Çoxmillətli Suriyanın böyük şəhərləri Dəməşq, Hələb, Humus, Hama ve Lazkiyədir.

Dünya sivilizasiyasının beşiklərindən biri sayılan bu bö-lgə 18-ci yüzillikdən çökməyə başlamışdır.

Sənayesini, iqtisadiyyatını sürətlə inkişaf etdirən, işğal altına aldığı xalqların maddi və mənəvi sərvətlərini müxtəlif vasitələrlə mənimsəyən Avropa az bir zamanda elmdə və tex­nikada böyük uğurlara imza atmış oldu. “Üçüncü dünya öl­kələri” adlandırılan ölkələrdə yaşayanlar da avropalılardan öy­rənməyə, daha çox da onları yamsılamağa çalışdılar.

Dünya mədəniyyət tarixini araşdıran avropalı araşdı­rıcı­lar düşünürdülər ki, sivilizasiyanın beşiyi Yunan mədəniy­yəti­dir. Ona görə də, tarixşünaslıq elmini Roma və Yunan mədə­niyyəti əsasında qurdular. Sonraki gediş isə bu nəzəriyyənin yanlışlığını ortaya qoydu. Nəinki Asiyada və Afrikada, hətta 16 yüzildə işğal edilmiş Amerika qitəsindəki maddi mədə­niy­yət nümunələri də insan oğlunun Roma və Yunan mədəniy­yə­tin­dən minillər öncə gəlişmiş yüksək toplum həyatı yaşa­ma­sı, ya­zıdan istifadə etməsi, papirus və gil lövhələrdə kitab­lar ya­ratması ilə bağlı danılmaz bilgilər ortaya qoydu. Şumer­lərin (Sumer) gil üzərində yaratdıqları kitabələri araşdıran Sa­muel N.Kramer kitabını “Tarix Şumerdən başlayır” adlandırdı.

Günümüzdə texnika və texnologiyanın sürətlə inkişaf etməsinə baxmayaraq, mədəniyyət tariximiz hələ də gərə­yin­cə öyrənilməmişdir. Onun qaranlıq səhifələri çoxdur. 20-ci yüzilliyin ortalarınadək tarixçilər Türkləri miladdan sonraki yüzilliklərdə Avropada görünən vəhşi, dağıdıcı, barbar bir xalq kimi tanıdırdılar. Sonralar isə Türklərin Avropada, Qaf­qaz­da, Yaxın və Orta Doğuda miladdan çox-çox öncə məs­kun­­­laşdıqları, qonşu xalqların mədəniyyətlərinin inkişafına güclü təsir göstərdikləri haqqında nəzəriyyələr ortaya çıxdı.

Türklərin tarixi, yayılma sahələri vb. ilə bağlı yanaşım­lar üzərində dayanmadan Colan Türkmanlarının durumuna ay­dınlıq gətirmək üçün indiki Suriya dövləti ərazisində Türk­lərin yerləşməsinə və yaşamına qısa bir nəzər salaq.

Bugünkü Suriya torpaqları miladdan öncə bölgədəki kiçik dövlət ittifaqlarının, sonralar Assuriyanın, Yeni Babil padşahlığının, Əhəmənilərin, Makedoniyalı İskəndərin yarat­dığı nəhəng imperiyanın, Selevkilər dövlətinin və Romanın tərkibində olub. Miladdan sonra isə Bizansın əyalətinə çevri­lən indiki Suriyaya 633-cü ildə İslam orduları yürüş etdi. Bu yürüşlər 640-cı ildə bölgənin tam işğalı ilə başa çatdı. 661-ci ildə Müaviyə özünü xəlifə elan edərək xilafətin paytaxtını Də­məşqə (Şam) köçürür, bununla da Dəməşq şəhəri Əməvilər xilafətinin mədəni və siyasi mərkəzinə çevrilir. Abbasilər xi­lafəti dövründə isə bölgədə iqtisadi-siyasi çöküş başlayır (ASE, 1986:83).

SURİYADA TÜRKLƏRİN HAKİMİYYƏTİ

Miladdan bu yana Suriyada Türklərin qurduğu ilk höku­mət Tulunilər adlanır. Abbasilər xilafətinin Misirdəki valisi, ordu komandiri, mənşəcə Oğuz Türkü olan Əhməd ibn Tulun Misiri, Suriyanı, Fələstini, Livanı, Süğüru (Xilafətin Bizansla sərhəd əyalətləri) və b. bölgələri birləşdirərək Xilafətdən asılı olmayan Tulunilər dövlətini yaradır. O, Fustat şəhəri yaxın­lığında ölkənin yeni paytaxtı-Qatai şəhərini saldırmış, geniş quruculuq işləri aparmışdır. (ASE, 1986:370). 868-ci ildə yaradılan bu dövləti 884-cü ilədək Əhməd ibn Tulun idarə edir. O, vergiləri azaldır, islahatlar həyata keçirir. Nəticədə, ölkədə əmin-əmanlıq yaranır, qanunlara ciddi əməl edilir, əhalinin güzaranı yaxşılaşır, geniş quruculuq işləri başlayır.

Əhməd ibn Tulundan sonra 884-895-ci illərdə oğlu Xu­maraveyh, nəvələri Ceyş 895-896-cı illərdə, Harun 896-904-cü illərdə, Şeyban ibn Əhməd 904-905-ci illərdə hakimiy­yətdə olurlar. (ASE, 1986:370). Bu sulalənin hakimiyyəti illərində xeyli Qıpçaq Türkü Misirdə və Suriyada yerləşir.

Əmin Abid 1929-cu ildə “Dan yıldızı” jurnalında (Sayı: 5(29), səh. 30-32; Sayı: 8(32), səh. 28-29) çap etdirdiyi “Türk el ədəbiyyatina elmi bir baxış - “Oğuznamə” məqaləsində yazır: “Azərbaycanlıların feodalizm dövründən əvvəl malik olduqları xalq ədəbiyyatı namına tapa bildiyim ən əski əsər “Oğuznamə”dir. Oğuznamə indiki vəziyyətə görə, Azərbay­can ədəbiyyatının ilk əsəri deməkdir.

“Oğuznamə” haqqında ilk məlumat öyrənə bildiyimiz mənbə Misir və Şamda hökümdarlıq etmiş olan feodallardan Məlik Nəsrəddin Muhəmməd ibn Kalavunun (cilüsi(doğumu-Ə.Ş.) 1293, vəfatı 1340) saray məmurlarından Əbu Bəkir Abdullah ibn Aybək əd- Dəvadarinin əsəridir. Dəvadari 13-cü yüzilliyə qədər keçən vaqiələr haqqında, “Dürərüt-tican...” adlı bir tarix kitabı yazmışdır. Bu kitabın bir nüsxəsini İstanbulda İbrahim paşa kitabxanasının əlyazmaları qismində görmüş və tədqiq etmişəm (Kitabxana nomrə 913).

Bu kitabın Türklərə aid qismində müəllif həm Qıpçaq­lara, həm də Oğuzlara aid izahat verərək “Oğuznamə”dən də bəhs edir: “Əski Türklər arasında iki kitab var. Bunlardan birisi “Ulu Xan Ata Bitiqçi” deyilən kitabdır ki, bunun mənası “Böyük Xan Ata kitabı” deməkdir. Bu kitab ilə Moğullar və Qıpçaqlar iftixar edirlər və onlarda bu kitab çox hörmətlə tu­tulmaqdadır. Bu kitab Moğulların yaranışı və başlanğıcından bəhs edir. Moğul və Qıpçaqların “Ulu Xan Ata Bitiqçi” kitabı olduğu kimi, o biri Türklərin də “Oğuznamə” adlı kitabları vardır. Bu kitab Türklərin arasında çox məşhurdur. Mənim hər iki kitab haqqında bilgim vardır. Bu isə Türk xalqının tarixini çox gözəl bildiyimi göstərdiyindən bu xalq haqqında verdiyim məlumatın doğruluğunu təsdiq üçün kafidir!”.

Bu izahatdan sonra Əbu Bəkir Abdullah Dəvadarinin girişdiyi təfsilatdan anlayırıq ki, o, “Oğuznamə”nin Türkcə əslini görməmişdir. Onun gördüyü “Oğuznamə”nin Ərəbcəyə olan tərcüməsidir. Bu nüsxəni nə münasibətlə görməyə mü­vəf­fəq olduğunu Dəvadari bu sətirlərlə nəql edir ki, bizim ədəbiyyat tariximizin bir qismi üçün qiymətli bir vəsiqədir.

...Hicri təqvimi ilə 709-cu il tarixində (miladi ilə 1308-ci ilə təsadüf edir - Ə.A.) atam Şərq vilayətinin valisi idi ki, bu vi­la­yətin də mərkəzi Bilbayisk (Yeni şəkili Bəlbisdir. Qa­hirə çi­varındadır - Ə.A.) idi. Burada bir gün bir məclisdə Tatarlar haq­qında bir neçə alimlə münaqişədə bulundum. Münaqişədən son­ra yoldaşlarımdan Əminəddin əl Həməvi mənə bir kitab gös­tərdi və bu nüsxənin həmin yeganə nüsxə olduğunu və onun Əmin Bədrəddin Bəysəri tərəfindən özünə verildiyini əlavə eylədi.

Əsər nəqşli və yaldızlı (minyatürlü) idi. Yazısını Ali ibn Halal əl Bəvval adında xəttatın bir şagirdi yazmışdır. Kitabın kağızı Bağdad şəhərində yapılmış ipəkdəndi; cildi isə sarı rəngli ipəkdən işlənmişdi, kitabın altundan ayrıca bir qapağı da vardır.

Yoldaşlarım Mənsur əl Abbas Həməvi və şair Cəma­ləddin ibn Zeytun ilə birlikdə oturub, əsəri gözdən keçirdik. Dördümüzün oxuya bildiyimiz parçaları mən kopya etdim. Silinmiş qismləri çox olduğundan bir taqım yerlərini oxuya bilmədik; bu yerlər bizim üçün məchul qaldı.

Kitabdakı izahatdan anladıq ki, Cəbrail ibn Bəxtişu tə­rəfindən tərcümə olunmuşdur. Abbası xəlifələrindən və Cəfəri Bərməki ilə Harun ər-Rəşid, Muhəmməd əl-Əmin və Məmu­nun sarayında sıra ilə xəlifə doktorluğu yapan Cəbrail ibn Bəxtişun əlavəsinə görə, “Oğuznamə” əvvəlcə Türkcədən Fars­caya tərcümə edilmiş və sonralar özü tərəfindən hicri təq­vimi ilə 211-ci il tarixində (miladi ilə 826-cı il) Farscadan Ərəbcəyə tərcümə olunmuşdur.

Bu Farsca nüsxənin isə məşhur Əbu Müslüm Xora­sa­ninin xəzinəsindən qalma şeylərdən olduğunu yenə mütərcim söyləyir. Əbu Müslümün özü də, kəndisinin Boxtu xan süla­ləsindən olduğunu və bu əsəri miras olaraq aldığını söylə­miş­dir” (Abid Əmin, 1930:48-52, sayı 3).

“Kitab-i Dədə Qorqud” haqqında Azərbaycanda ilk də­yər­li bilgilər verən, maraqlı araşdırmalar aparan Əmin Abidin qeydindən də aydın görünür ki, Misir və Suriyada yerləşən Qıp­­çaqlar-Tatarlar güclü bir Türklük şüuruna sahib imişlər. Onlar öz tarixləri ilə bağlı kitabları oxuyur, müzakirə edir, araş­dırır və üzünü köçürüb gələcək nəsillər üçün saxlayır­-mış­lar.

Tulunilər sülaləsi və onların qurduqları hökumət haq­qın­da Əbülfəz Əliyev (Elçibəy) 1969-cu ildə “Tulunilər döv­ləti (868-905)” mövzusunda dissertasiya müdafiə edərək tarix elm­ləri namizədi alimlik dərəcəsi almışdır. Sonralar bu dissertasiya kitab halında Türkiyədə və Azərbaycanda nəşr edi­lib. Bu araş­dırmada Tulunulərdən ətraflı danışılsa da, on­ların dövlət qur­duqları ərazidə Türklərin necə yerləşdi­rildi­yin­dən, haralarda məs­kunlaşmalarından geniş söhbət açılma­mışdır.


SURİYA SƏLCUQLULAR DÖVLƏTİ
Oğuzların Qınıq boyundan olan Səlcuqlular hələ Tür­küs­tanda yaşadıqları dövrdə, yəni miladi təqvimi ilə 10-cu yüzillikdə İslam dinini qəbul etdilər. 11-ci yüzillikdə isə Oğuz və digər Türk tayfalarının hərbi-siyasi birliyini yaradaraq Toğ­rul bəyin başçılığı ilə nəhəng bir imperiya qurdular. Bu imperiyanın sərhədləri Doğuda Türküstana, Batıda Ağ dənizə, qüzeydə Qafqaz dağlarına, Güneydə isə Kəngər (Fars, Bəsrə) körfəzinə dayanırdı.

1040-cı ildəki Dəndənəkan savaşında Qəznəviləri yen­dikdən sonra Xorasanı, Nişapuru, Reyi, İsfahanı, Həmədanı ələ keçirərək Ağ dənizədək irəliləyən Səlcuqlular sonralar, 1055-ci ildə Abbasilər xilafətini özlərindən asılı vəziyyətə salıb yüzilliyin ən qüdrətli dövlətini yaradırlar. Onların həyata keçirdiyi sosial və iqtisadi islahatlar inkişafa güclü təkan verir.

Səlcuqluların hakimiyyəti illərində (1038-1157) Suriya­da Türklərin yerləşimi artır, bölgənin iqtisadi və hərbi qüdrəti yüksəlir.

1063-cü ildən Hələb, Lazikiyə, Trablusşam və Asi İr­mağı vadisi boyunca Hama, Humus və Şam bölgəsinə Türk­manların topluca yerləşməsi başlamışdır. 1069-1070-ci illərdə isə Kurlu və Atsız bəylərin rəhbərliyi altında olan əsgəri birliklər Güney Suriyanı tamamilə ələ geçirmişlər. Malazgirt (1071) Savaşından sonra Aşağı və Yuxarı Fərat boyunca Sal­tuklar, Mengücekler, Danişməndilər, Yınaloğulları, Artuklar kimi Türk bəylikləri qurulmuşdur.

1077-ci ildə Suriya Səlçuqlu məliyi olan Tutuş özünü sultan elan edərək Oğuzların Yıva boyu ilə Bayat, Əfşar, Bəy­dili, Dügər və Üçok tayfalarını Şam və Hələbdə yerləşdirdi. Suriya fatehi kimi tanınan Atsız öldükdə Tutuş daha öncə hakim olduğu Suriya şəhərlərini ələ geçirir (1079), sonra Qüdsü tütaraq Böyük Səlçuqlar dövlətinə bağlı olan Suriya Səlçuqlular dövlətini yaradır.

Tutuş 1095-ci ildə Sultan Börküyarıqla Rey yaxınlığın­dakı döyüşdə öldürülür. Oğullarından Rıdvan Hələbdə, Dokak isə Şamda hökumət qurduqlarını elan edirlər. Hələb hakimi Rıdvan səlibçilərlə savaşaraq bir ara ölkəsinin sərhədlərini Güney Anadoluya qədər genişləndirir. 1117-ci ildə hər iki bölgədə hakimiyyət Atabəylərin əlinə keçir. Suriya Səlçuq­lularının Şam qolunu Atabəy Tuğtəkin idarə edirdi. Onun oğlu Tacülmülk Böri atasının ölümündən sonra hakimiyyəti ələ alır. Çox da güçlü olmayan bu atabəylik Zəngi atabəyi Nurəddin Mahmud tərəfındən 1154-cü ildə ortadan qaldırıldı.

1127-ci ildə Məlikşahın Hələb valisi Ağ Sunqurun oğlu İmadəddin Zəngin Mosul valisi təyin edildi. Səlibçilərə qarşı savaşdan qalıb çıxan İmadəddin Zəngin Urfanı aldıqda av­ropalılar 1137-ci ildə II səlib yürüşü təşkil edirlər.

İmadəddin Zənginin ölümündən sonra atabəylik 1146-cı ildə Mosul və Hələb olmaq üzrə iki yerə ayrıldı. Hələbdə Nu­rəddin Mahmud nəinki səlibçiləri məğlubiyyətə uğratdı, hətta Börilərin hakimiyyəti altında olan Şamı da özünə tabe etdi və səlibçilərlə əməkdaşlıq edən Müsəlman Misir Fatimi­lər döv­lətini də 1171-ci ildə ortadan qaldırdı. 1174-ci ildə Nurəddin Mahmud öldükdə atabəylik Əyyubi ailəsinə keçir. Müsəl­man­lar Səlahəddin Əyyubinin ətrafında birləşərək böl­gə­ni səlib­çilərdən qorudular.

Səlahəddin Əyyubinin ölümündən sonra bölgədə bir baş­qa Türk dövləti olan Məmlüklər hakim oldu. Anadoluya hakim olan Səlçuqlu dövləti isə 1243-cü ildə Kösedağda Mo­ğollarla savaşı uduzduqda ağır Moğol basqısı altında qalır. Kayseri və Sivasda yaşayan Türkmanlar Məmlük Sultanı Bay­­bars dövründə bu basqı səbəbinə Suriya bölgəsinə köçür­lər. Suriyaya gəlib Şamda yerləşən Türkmanlar Elxanlı hökm­darı Əbu Said Bahadır xanın ölümündən sonra yaranan siyasi qarışıqlıqdan faydalanıb 1337-ci ildə Əlbistan ətrafında Zül­qədiroğulları bəyliyini qurdular (Türkmen oğlu Deniz, http://halap­turk­men.blog­cu.com/suriye-oguz-turkmenleri/ 5436639).

Səlcuqlular arasındakı hakimiyyət uğrunda vuruşlara, parcalanmalara, qarşıdurmalara baxmayaraq, onlar səlibçi­lə­rin 200 ilədək davam edən yürüşlərinin qarşısını igidliklə al­mışlar. Demək olar ki, Avropanın bütün Xristian dövlətlərinin birgə təşkil etdiyi bu yürüşlərdə o dövr üçün çox yüksək sə­viyyədə silahlandırılan və olduqca böyük sayılan 100 min­lik bir ordu iştirak etmişdir. Lakin onlar sayca özlərindən çox az olan, yüngül silahlanan Səlcuq ordularını məhv edə bilmə­mişlər. Səlcuq döyüşçülərini məğlub edə bilməyən səlibçilər bölgədə on minlərlə uşaq öldürmüşlər. Ona görə də, bu hadisə tarixə Uşaq yürüşü kimi daxil olmuşdur (ASE, 1986:372).

Səlibçilər güclü təbliğat aparmalarına, qəddarlıq göstər­mələrinə, bəzən savaşlarda kiçik uğurlar qazanmalarına, böl­gədə dövlətlər yaratmalarına baxmayaraq, Müsəlmanlar qarşı­sında uzunmüddətli duruş gətirə bilməmişlər. Doğunun Mü­səlmanlarından təşkil edilmiş ordu birlikləri səlibçiləri məğ­lubiyyətə uğradaraq geri çəkilməyə məcbur etmişdir. Bu uğur­­lu savaşlar Səlcuq Türkmanlarının Suriyada topluca ya­şa­masını şərtləndirmişdir.

Faruq Sümər “Oğuzlar” əsərində (Faruq Sümər, 1992) orta yüzilliklər boyunca Suriyada Türklərin hansı bölgələrdə yaşadıqları, tayfa və tirələri haqqında geniş bilgi verdiyindən bu haqda yazmağa ehtiyac duymadıq.

13-cü yüzilin ikinci yarısında Misir Məmlüklərinin Su­riyaya yürüşləri, 1260-cı ildə Tatar-Moğol hücumları, 14-cü yüzilin ikinci yarısındakı epidemiyalar on minlərlə Türkma­nın ölümünə səbəb olsa da, onların bölgəni tərk etməsi ilə nəticələnməmişdir.

Əməvi dövründən başlayaraq Türkmanların Türküstan­dan tək-tək, ya da ailə, tayfa şəkilində Şam bölgəsinə gəlmə­ləri 11-ci yüzildə – Səlçuqlular dövründə sürətlə artmışdır. Onların ikinci böyük köçü isə Moğol dövründə baş vermişdir. Səlçuqlular və Məmlüklər 1070-ci il tarixindən 1516-ci ilədək, yəni 446 ilə yaxın Şam bölgəsində hakim olmuşlar.


SURİYA OSMANLILAR DÖNƏMİNDƏ
1516-cı ildə Yavuz Sultan Səlim Mercidabıkda Məm­lük­ləri məğlub edərək bugünkü Suriya torpaqlarını Osmanlı dövlətinə birləşdirir. Osmanlı dövlətinin Suriyanı tutması böl­gədə yaşayan xalqların 400 ilə yaxın savaşsız, dinc və sakit həyat sürməsinə səbəb olmuşdur. Osmanlı hökuməti bölgəni idarə etmək üçün Şam əyaləti yaratmış, Qüds, Qəzzə, Nablus isə əyalətin sancaqları olmuşdur (Türkmen oğlu Deniz, http://halapturkmen.blog­cu.com/suriye-oguz-turkmenleri/ 5436639).

Avropa dövlətlərinin Osmanlı imperiyasını tarix səhnə­sindən silmə və Müsəlmanların bir mərkəzdə birləşməsini təmin edən xəlifəliyi ləğv etmə planlarının bir hissəsi də Balkanlarda, Misirdə, Suriyada hökumətin gücünü zəiflətmək idi. 1799-cu ildə Napоlеоn Misir səfərində Yafaya qədər Fə­ləstinin (Heyаti Ülkü, 1979) bir hissəsini işğal еtsə də, оrada duruş gətirə bilmədi. Əhməd Paşa kоmandanlığındakı Оs­man­lı оrdusu Akka önlərində Napоlеоnun оrdusunu gеri оturt­du. Savaş yоlu ilə qalib gələ bilmədiklərini görən Avrоpa stratеqləri başqa planlar hazırladılar.

Böyük Britaniya imperiyası da Оrta Dоğunun zəngin­liklərindən faydalanmaq və dünya hakimiyyətini davam еtdir­mək üçün 19-cu yüzilin başlarından еtibarən Оsmanlı dövlə­tini yıхmaq və İslam ölkələrini bölmək üçün Fələstində bir Yəhudi dövləti qurmağı planlamışdı. 1822-ci ildə baş verən böyük zəlzələ və onun ardınca başlayan yoluxucu xəstəliklər bölgənin iqtisadi və əsgəri gücünü zəiflətmişdi (Nur Ayşe, 2014, http://www.radi­kal.com.tr/yazar­lar/ayse_hur/megerse_ suri­yede _turkmenler_yasarmis-1169309).

Böyük Britaniya, Fransa vb. Avropa dövlətlərinin təh­riki ilə Osmanlı dövlətinin Misirdəki valisinin oğlu İbrahim Paşa ölkənin Güneyini işğal etmək, hətta gücü çatarsa, İstan­bulu da fəth edərək sultanlıq taxtını ələ keçirmək fikrinə dü­şür. Bu məqsədlə də o, 1831-ci ildə Suriyaya hücum edir. Hə­min illərdə Osmanlı əsgəri birliklərində bir yenilənmə hərə­katı başladığından üsyançı ordu birləşmələri məhv edilə bil­mir. Onlar 1832-ci ildə Konyaya qədər gəlib çıxırlar. Vəziy­yətin ağır odluğunu görən Sultan II Mahmud İngiltərə və Fransadan yardım istəyir. Misir valisini Sultan II Mah­muda qarşı üsyana həvəsləndirən hər iki dövlətin rəhbərləri bu mü­raciətə cavab vermirlər. Çarəsiz qalan Sultan II Mah­mud iki il öncə savaşdığı, torpaqlarının bir qismini verməyə məcbur olduğu Rusiya hökmdarı I Nikolaya yardım üçün müraciət etməli olur. Rus donanması İstanbula gəlir.

Bundan Böyük Britaniya hökuməti narahat olur və Kü­tahyaya qədər gəlmiş Misir ordusu komandanları ilə Osman­lı sultanı arasında vasitəçilik edir. Kütahyada bağlanmış andlaş­maya əsasən Suriya, Fələstin vb. bölgələrin idarəsi 1833-cü ildən Osmanlı tabeliyində olan Misıir valisi Mehmet Ali Paşanın sülaləsinə verilir.

Bu hadisədə uduzan Osmanlı dövləti olsa da, Misir va­lisi ilə yanaşı, çar Rusiyası da, Böyük Britaniya da qazanır. (Zeyrek Yunus, 2013:10, sayı 32).

Avropalıların apardıqları pozuculuq işi öz təsirini gös­tərir. Osmanlı vətəndaşı olan ərəblərin içərisində Osmanlı əley­h­­darlarının sayı ildən-ilə artır. Osmanlı əlehdarı olan Ərəb­­lərin böyük bir qismi yüksək hökumət vəzifələrində də ça­lışır, orduda zabit kimi xidmət edir, general rütbəsinədək yük­səlirdi.

Türkiyənin məşhur generallarından, Milli Mücadilə qəhrəmanı Kazım Karabkir paşa “İttihat ve Terakki Ce­mi­ye­ti” adlı əsərində Osmanlı əleyhdarı olan Ərəblərdən söz açar­kən yazır ki, bizimlə hərbi məktəbdə oxuyan, sonra da Os­manlı ordusunda zabit olan Mısırlı Aziz Kahireyi Ərəb birliyi üçün çalışdığını açıq-aşkar söyləməkdən çəkinmirdi. O, Türk­lərin məhv olacağını, fəkət Ərəblərın birlik yaparak yaşaya­cağını, dünyanın qüdrətli dövlətini quracağını qürurla söylə­yirdi. (Kazım Karabekir, İttihat ve Terakki Cemiyeti, İstan­bul, 1993 seh. 186 – Qaynaq üçün bax: Yunus Zeyrek, Kazım Karabekiri okurken-I, “Bizim Ahıska” dergisi, Üç aylık kültür dergisi, 2013, Sonbahar, sayı 32, yıl 10, seh.12.)




Yüklə 0,98 Mb.

Dostları ilə paylaş:
  1   2   3   4   5   6   7




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©www.genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə