millətlərinin yaratdığı Prometey təşkilatının qurultayında məruzə
ilə çıxış etmiş, burada müstəmləkə xalqlarının kültürləri ilə bağlı
maraqlı mülahizələr irəli sürmüşdür: “Millətlərin oyanış, yüksəliş
və düşüş tarixləri göstərir ki, milli xüsusiyyətlərini və milli
kültürlərini qoruyub yaşatmağa müvəffəq olan hər millət, gec-tez
milli bir dövlət qurmağa namizəddir. Milli xüsusiyyətlərini və
milli kültürlərini itirmiş olan millətlər, milli mənliklərini və il
ham alacaq milli qaynaqlarım da itinnişlər deməkdir. Bu kimi
millətlərin gələcəyi yoxdur. Onlara ölmüş nəzərilə baxmaq lazım
dır” (129, s. 572).
Buradan da aydın olur ki, M.B.Məmmədzadə və onun mü
hacir yoldaşları milli kültürün qorunmasına xüsusi əhəmiyyət
verirdilər, xalqın mənəvi sərvətlərinin onu hər zaman yaşadacaq
və mübarizəyə qaldıracaq vacib bir vasitə olmasına inanırdılar.
Sovet sosialist sisteminin də bu həqiqəti dərk etdiyi üçün
xalqların milli sərvətlərini unutdurmaq, soy-kökündən ayırmaq
cəhdini nəzərdə tutan müəllif yazırdı: “Fin millətinə, fmliyin
oyanışında böyük rol oynamış “Kalevala” kimi dastani əsərlər
verən Karelya və İngerya və onlarla birlikdə Komi kimi fin
ölkələrində ... haqsızlıqlardan başqa məcburi sürgünlər, süm ac
lıqlar və rus mühacirəti yapmaq surətilə bu millətləri aradan
qaldırmağa çalışırlar” (68, s. 13).
Beləliklə, M.B.Məmmədzadə soy-kökü etibarı ilə tinlərlə
qardaş olan, lakin sovet əsarətində yaşamağa məcbur olan mil
lətlərin qarşılaşdığı haqsızlıqları sadalamaqla yanaşı, onların milli
mədəniyyətlərindən uzaqlaşdırılmasının da əleyhinə qəti mövqe
yini ifadə etmişdir.
M.B.Məmmədzadənin Almaniyanın Münhen şəhərində nəşr
olunan “Qafqaziya” dərgisində 1952-ci ildə (sayı 8, s. 10-12) nəşr
etdirdiyi “Dədə Qorqud” adlı irihəcmli məqaləsində SSRİ-də
qeyri-rus millətlərinin milli kültürlərinin məhvi üçün görülən
tədbirlərlə bağlı mülahizələri öz əksini tapmışdır: “SSRİ Ədəbiy
yat Cəmiyyətinin 1947-ci ilin yayında keçirilən XI ümumi yığın
cağında milli bölmələrin hesabatları ilə bağlı müzakirələrdə
26
qeyri-rus millətlərin ədəbiyyat sahəsində “çox təhlükəli bir yolda”
olduqları bildirilmişdi. Bu yığıncaqda Latviya, Litva və Estoniya
kimi millətlər “Qərbi Avropa mədəniyyəti qarşısında diz çök
məkdə”, Ukrayna, Şimali Qafqaz, Azərbaycan, Türküstan (Orta
Asiya), Gürcüstan və Ermənistan isə “milli keçmişlərini tərən
nüm etmək və romantikləşdirməkdə” günahlandırılmışdı” (130
s.l 1).
Mirzə Balanın bu cümlələrində sovetlər ölkəsində
rus
olmayan millətlərə qarşı yürüdülən siyasət açıq-aşkar təsvir edil
mişdir. Lakin məqalədə SSRİ adlanan ölkədə türkdilli xalqlara
münasibətin digərlərinə görə daha kəskin olması aydın görün
məkdədir: “ 1948-ci ilin dekabr ayında toplanan XII ümumi
yığıncaqda çar istilasına qarşı mübarizə aparan türküstanlı xalq
qəhrəmanlarını tərənnüm edən bir əsər haqqında bir rus kom
munisti belə deyirdi: “Sabiq rus imperatorluğunun kənar əyalət
ləri üçün Rusiya ilə birləşmək nə deməkdir? Bu hadisə milli
fəlakətmi, yoxsa irəliyə doğru bir addım idimi? Marksizm elmi
bu mənada doğrudur. Bu məmləkətlərdən, məsələn, Qazaxıstan...
əgər Rusiya ilə birləşdirilməsəydi, Çin, yaxud da Kokand
tərəfindən parçalanıb udulacaq, nəticədə ingilis müstəmləkəçiləri
üçün yağlı bir tikəyə çevriləcəkdi. Belə olduğu təqdirdə, yəni,
daha doğrusu, bu belə də qəbul olunmalıdır, bütün dastan və
qəhrəmanlıq hekayələrini, bütün folkloru və onun qəhrəman
larını, eləcə də bütün ədəbiyyatı yalnız bu nöqteyi-nəzərdən
mütaliə etmək lazımdır
xalq ədəbiyyatını yerli feodallara qarşı
mübarizədə Rusiya ilə birləşmək üçün çarpışan qəhrəmanlar əks
etdirməlidir” (130, s. 1 1).
Beləliklə, göründüyü kimi, sovet təbliğatçıları folklor
qəhrəmanlarını əsl həqiqətdə olduğu kimi
millətlərin azadlığı,
hürriyyəti üçün mübarizəyə qalxaraq, xalq tərəfindən əbədiləşdi
rilməsi kimi deyil, imperiyaya lazım olduğu şəkildə təbliğ
edilməsini tələb edirdilər ki, nəticə etibarı ilə bu da xalq ədəbiy
yatını saxtalaşdırılmasına gətirib çıxarırdı. Mirzə Bala: “Tür
küstan üçün deyilmiş olan bu sözlər, bir qayda olaraq, bütün
27
qeyri-rus millətlərinə şamil edildi” (130, s .l2), - yazaraq,
Azərbaycanın da milli mənəvi sərvətlərinin qeyri-obyektiv təbli
ğinə qarşı etiraz səsini ucaltmışdır.
Xatırladaq ki, Azərbaycan xalq qəhrəmanı Qaçaq Nəbi
məhz bu şəkildə, imperiya maraqlarına uyğun təbdiğ edildi
yindən, sovet tədqiqatçıları onun mübarizəsinin rus müstəmləkə
çiliyinə qarşı deyil, çar hökumətinə qarşı olduğuna inandırmağa
cəhd edirdilər. Mühacirətdəki folklorşünaslar “Qaçaq Nəbi” das
tanında mücadilənin rus çarlıq rejiminə qarşı olmasına xüsusi
diqqət yetirmiş, “bu uzun dastanın məzmun yönündən əsasım rus
imperializminə qarşı nücadilə təşkil edir və dəfələrlə das
tanda “Nəbi urusları burda qoymadı” misrası təkrarlanır” (89,
s.92), yazaraq, əsl həqiqəti aşkarlamağa çalışmışdır. Lakin dasta
nın Azərbaycanda nəşr olunan variantında qazax (kazak), qobur-
nat (qubernator), nəçənnik (naçalnik), pristav, uryadnik, konvoy
və s. kimi bilavasitə çar Rusiyası ilə əlaqədar rütbə bildirən ter
minlər saxlanılsa da, rus və rusluqla bağlı kəlmələr bütünlüklə
redaktə olunmuşdur ki, bu da Qaçaq Nəbinin apardığı
mübarizənin təhrif olunmasına gətirib çıxarmışdır.
Bundan başqa, Bakıda işıq üzü görən “Azərbaycan ədə
biyyatının yeni dövrü” adlı monoqrafiyanın müəllifinə kəskin
etiraz kimi 1939-cu ildə İstanbulda Səlim Rəfiqiıı “Professor dr.
Çobanzadəyə cavab” kitabı nəşr edilmişdir ki, burada da bütün
mühacirlərin siyasi baxışları ümumilikdə təsvirini tapmışdır. İlk'
növbədə alman, fransız, ingilis, ispan və digər dünya xalqlarının
ədəbiyyatına müxtəlif dövrlərdə olan təsirlər haqqında təhlillər
aparan m üəllif sözü gedən monoqrafiyada əksini tapan bir müla
hizəni qəzəblə rədd etməkdədir: “Türklərin yalnız əski ədəbiyyatı
sadəcə İran ədəbiyyatını təqliddən ibarət qalmışdır”, - yazan
müəllif bunun sübutunu xalq ədəbiyyatında olduğunu bildir
məkdədir: “Ötədən bəri zənginliyilə məşhur olan Azərbaycan
ədəbiyyatı və şeirləri ilə xalq arasında tanınan və sevilən ozanlar,
hətta İran kültürü ilə çox məşhur olan sahələrdə belə yerləşdikdən
sonra ədəbi ənənələrini mühafizə etmişdirlər” (141, s. 9).
28
S.Rəfiq türkəsilli hökmdarlara rəğmən, əcnəbi dillərin sa
raylarda hökmran olduğu zamanlarda xalqın dilinin və kültürü-
nün qorunmasında folklorun əvəzsiz rolunu yüksək dəyərlən
dirmiş, “Kitabi-Dədə Qorqud” eposunu xatırlatmışdır: “Dədə
Qorqud” hekayələrinin əldəki nüsxəsi lisan nöqtəsindən azəri ləh
cəsinin əski xüsusiyyətlərini göstərir. “Dədə Qorqud”dakı
etnik
və coğrafi isimlər də tamamilə azəri sahəsinə aiddir. “Koroğlu”,
“Şah İsmayıl”, “Aşıq Kərəm” kimi xalq dastan və hekayələri yenə
Azərbaycan sahəsində təşəkkül etmişdir... Əsasən xalq şairləri
xalq arasında böyük rəğbət görmüşdürlər” (141, s. 10).
Bundan başqa, S.Rəfiq aşıq yaradıcılığının yazılı ədəbiyyata
da böyük təsirini nəzərdə tutaraq, tutarlı arqumentlərlə fikrinin
doğruluğunu sübut etməyə çalışmışdır: “İştə bu qüvvətli kültürün
islami İran mədəniyyətinə qarşı göstərdiyi müqavimət nəticəsində
yeni təşəkkül edən ədəbiyyatda - ki, siz ona “Əcəm pozması”
deyirsiniz, xalq ədəbiyyatının təsiri barizdir. O qədər ki, əcəm
şeirini təqlidən yazanlar da xalq ədəbiyyatı təsirindən qurtu-
- lamamış, aşıqlar kimi heca vəznilə qoşmalar, dastanlar yazmış
dırlar” (141, s. 10).
Mühacirətdəki bütün ziyalılar vətəndə təzyiqlər altında baş
verən təhriflərə qarşı son çarəni yalnız və yalnız milli istiqlala qo
vuşmaqda görərək, hər kəsi bu yolda yürüməyə səsləmişlər:
“Millətimizi, millətlərimizi və bu millətlərin dil və kültürlərini
yalnız milli istiqlal qurtaracaqdır” (129, s. 576).
Xatırladaq ki,
“Modern Azərbaycan ədəbiyyatına toplu bir
baxış” məqaləsində Əhməd Cəfəroğlu xalqımızın milli kültü-
rünün inkişafında mühacirətdə yaşamağa məruz qalan vətən öv
ladlarının mühüm rolu olduqlarını xüsusi qeyd etmişdir:
“Azər
baycan ədəbiyyatı yalnız Maverayi Qafqaz Azərbaycanında inki
şaf etməmişdir. Siyasi və ideoloji prinsiplər üzündən vətəni
tərkilə müxtəlif Avropa və Şərq ölkələrinə yayılan Azərbaycan
mühacir koloniyaları da azəri türk ədəbiyyatının inkişafına
xidmət etmişlər” (105, s.48).
29