1
AD GÜNÜ HƏDİYYƏSİ
(Günel Nağıyeva)
Bu gün on səkkiz yaşı tamam olurdu. Qrup yoldaşları qəribə hədiyyə
hazırlamışdılar. Hədiyyə güzgü idi. Qəribəlik də ondan ibarət idi ki, dediklərinə
görə, güzgüyə baxan adam özünü yox, ürəyindəki surəti görürdü. Guya yaponlar
ixtira eləmişdilər. Qızlardan biri göz vuraraq ikibaşlı danışdı: “Tək bax a, birdən
mama da səninlə baxar, gələcək kürəkənini görər”. Hamı gülsə də, özünün bu
zarafata nəinki gülməyi gəlmədi, hətta bərk qəzəbləndi. Lakin yenə də heç nə
demədi. Elə bu sakitliyi də qrup yoldaşlarının marağını daha da artırırdı. Onun
necə biri olduğunu bilmək istəkləri gündən – günə artırdı. Maraqlısı odur ki, o özü
də bunu anlamaq istəyirdi. Şəlalə tək dalğalanan uzun saçları, ulduz kimi parlayan
gözləri, bəmbəyaz bənizinə görə idi ki, qrup yoldaşları, Səhəri fakültənin ən gözəl
qızı elan etmişdilər. Baxışları ilə insana sevinci də, kədəri də, qəzəbi də bəxş edə
bilirdi. Üzündəki hər cizgi sanki bir duyğunun əksi idi. Çox adam ona ürəyini
açmaq, sevgisini bildirmək istəyirdi. Qrup qızları inanmırdılar ki, Səhərin sevdiyi
biri yoxdur. Neçəsi onunla yaxınlıq edib, ürəyindəkini öyrənmək istəyir, havayı
zəhmət çəkdiklərini gördükdə dilxor olurdular.
Axır ki, doğum gününə belə bir hədiyyə tapdılar.
Bayıra çıxan kimi yenə həmin oğlanı gördü. Əsəbindən ayaqlarını yerə elə bərk
çırpırdı ki, sanki yerdə ildırım çaxırdı. Hər gün yorulmadan onu izləyən bu oğlan
bu gün də öz adəti üzrə Səhərin qabağa keçməsini gözlədi, sonra onun dalınca
addımlamağa başladı.
Səhər isə evə gedərkən yol boyu beynindəki fikirlər kələfinin ucunu axtara – axtara
qaldı. Hərdənsə ona elə gəlirdi ki, fikir kələfinin ucu artıq beynindən kənara çıxıb
saçlarına qarışıb. Ona görə arada əlini saçlarına atır, əlinə bir ip ucu keçirəcəyinə
ümid edirdi. Bir tərəfdən əvvəlki ad günülərindən bəzi məqamlar yaddaşında yanıb
– sönür, digər bir tərəfdən də evə tez çatıb güzgüyə baxmağa tələsirdi.
Yoldaşlarının dediyinin həqiqət olub – olmadığını yoxlamaq istəyirdi.
Düşüncələr
ümmanının ən sərt dalğalarıyla boğuşarkən arxada onu izləyən birinin olduğunu da
unutmuşdu.
Yadına lap balaca vaxtları düşdü. Ad günü idi. Yenə fikri qarışdı: “Ad günü, yoxsa
doğum günü?! Əslində çox yerdə insanın dünyaya gəldiyi gün doğum günü
adlanmalıdır. Türklərdə də belədir, ruslarda da. Bizdə isə nədənsə ad günü deyilir”.
Başladı doğum günləri haqqında fikirləşməyə. Lap balaca olanda doğum günündə,
yəni ad günündə onu iki güclü əl yuxarı qaldırıb, atıb - tuturdu. Uzun illərdi ki, bu
2
əllərin yiyəsinin kim olduğunu bilsə də onu “ata” deyə xatırlamağı özünə qadağan
etmişdi.
Ondan sonrakı doğum günlərində onu heç kim atıb – tutmadı. Çoxlu qonaq
gəlmişdi. Ona nəsə deyirdilər. Deyəsən, təbrik edirdilər. Bəzi sözləri tuturdu. Hiss
edirdi ki, həmin güclü əllərin yiyəsini qəzəblə yada salırlar. Öz uşaqlarının necə
atıb getdiyindən danışır, söyürdülər. Yaman qəzəblənmişdi onda. Evdən çıxanda
ayağı büdrədiyindən yıxılıb ayağını bərk əzmişdi. Kimsə onu qucağına götürüb
maşına mindirdi. Yana – yana ağlayıb, göz yaşlarını içinə süzürdü. Bir yandan
ayağı ağrayırdı, o biri tərəfdən isə onu qucağına alan o güclü əllərin yiyəsi deyildi,
dayısı idi. Beləcə bir ad günü də keçmişdi...
Sonrakı doğum günündə öz evlərində deyildilər. Böyüklərin söhbətindən başa
düşmüşdü ki, atası evlərini satıb onları evsiz qoyub. Ona görə də dayısıgildə
yaşayırdılar. Hər çətinə düşəndə yanında dayısını gördüyü üçün ona çox
bağlanmışdı. Ona elə gəlirdi ki, güclü əllər öz vəzifəsini dayısına tapşırıb.
Doğum günündə gözəl süfrə bəzənmişdi. Stolun üstündə də parıltılı kağıza
bükülmüş şokaladlar vardı. Onlara baxdıqca fikirləşirdi ki, birdən güclü əllərin
yiyəsi gələr, Səhəri öz evlərinə aparar. Evlərində isə belə konfetlər yox idi. Ona
görə doğum günü süfrəsindən bir ovuc konfet götürüb, balaca çantasına tökdü. Kaş
ki, “eləmə” deyən olaydı o an. Kimsə bunu görüb böyüklərə xəbər vermişdi. Onu o
qədər danlamışdılar ki, indi də yadına düşəndə əhvalı dəyişir. Sən demə, belə
işlərin üstündə adamı polis tutrmuş. Hamı ona oğru kimi baxırmış. Uşaqlar belə pis
yoldaşla oynamazmış. “Günah”ının nə dərəcədə “böyük” olduğunu düz - əməlli
anlamasa da, polisdən çox qorxmuşdu. İnanmışdı ki, hamı ona oğru kimi baxacaq.
Uzun müddət bu qorxu onu tərk etməmişdi.
O güclü əllərin yiyəsini isə bir də yeddi yaşı olanda çox arzulamışdı. Artıq
məktəbə gedirdi. Ad günündə sinif yoldaşları da zəng vurub təbrik edirdilər. Ona
elə gəldi ki, nə olursa olsun o, zəng vuracaq. Axı o, güclü əllərin yiyəsindən
inciməmişdi. Nə qədər böyük günah olsa belə böyüklərdən fərqli olaraq onu
bağışlamağa, onunla çıxıb getməyə belə hazır idi. Çox gözlədi həmin gün.
Telefonun hər zənginə sevinə - sevinə cavab verir, səsin həmin – qanına işləyən
doğma səs olmadığını gördekcə əhvalı bir az da pisləşirdi.
Növbəti ad günündə artıq ağlı bəzi şeyləri kəsirdi. Qaşqabaqlı olan zaman ,
böyüklərdən eşitdiyi “atasının balasıdır” sözləri onu lap yandırıb tökürdü. Axı o,
heç kimi incitməmişdi, heç kimi qəzəbləndirmək istəmirdi. Amma deyilənlərdən
belə çıxırdı ki, o, balaca da olsa, nankorun, qədirbilməzin biridir. Yerli – yersiz
hamının işinə yaramağa, üzünə gülməyə çalışırdı. Xeyri yox idi. Hamı üçün
“atasının balası” olaraq qalırdı. Bəzən hamıya üsyan eləmək, “əcəb eləyirəm, bəs
3
kimin balası olmalıyam?!” bağırmağı gəlirdi. Sonra tez özünü yığışdırırdı. Bunu
ona bağışlamazdılar. Bir də düşünürdü ki: “Həqiqətən də insanların günahı yoxdur.
O əgər bu qədər qəddar, işəyaramaz, öz uşaqlarını belə sevməyən biridirsə, buna
camaat neyləsin?! Təəssüf ki, səhv demirlər, mən də onun qızıyam”. Bütün hirsini
ətrafındakılardan çıxmaq istəyəndə yalnız bir səhnə gözünün önünə gəlirdi:
“Onunla görüşməyə icazə verməyən həmin “adam”dır”. Bütün bu fikirlər heç vaxt
Səhərin yaxasını buraxmırdı. Çünki hər gün həmin küçədən keçir, hər gün həmin
anı yaşayırdı və yenə də insanlarda günah olmadığını anlayırdı. “Əgər o yanımda
olsaydı heç kim məni incidə bilməz, ağlada bilməzdi” deyə hey düşünür, qeyri –
ixtiyari bütün dünyaya qəzəb saçırdı.
Uzun illər içindəki üsyanla baş – başa qaldı və nifrət hər şeyə üstün gəldi. Ürəyi,
beyni bomboş qaldı. Elə indi də eləydi. Onun yoxluğunda çox şey yaşamışdı.
Gözəl günlərin də, kədərli günlərin də sayı kifayət qədər idi. Amma bir də heç vaxt
ürəkdən gülə bilməmişdi. Sanki Səhərin həyatına bütün duyğular əskik gəlirdi.
Buna görə də heç nəyi dərindən yaşaya bilmirdi. Yalnızca qoxu hissini bütün
mənliyi ilə duyurdu. Qorxduğu tək şey isə həqiqətən də ona oxşamaq idi.
Birdən qatarın səsi elə bil onu dərin yuxudan oyatdı. Tez vaqondan çıxmğa tələsdi.
Anidən dönüb yol boyu onu izləyən oğlnın içəridə qaldığını görəndə içinə qəribə
rahatlıq çökdü. Böyük bir bəlnı atlatmışcasına gülümsündü. Metrodan evə qədər
olan yolu həmişəkindən tez getdi. Hər halda ona da maraqlı idi axı... Düşünürdü ki:
“Bəlkə qızlar düz deyirlər, doğrudan da sevdiyim biri var, amma mən bilmirəm.
Bəlkə həmin oğlandı. Bəlkə tamam başqa kimsə”. Bir tərəfdən də fikirləşirdi ki,
güzgü boş qalacaq.
Evə çatan kimi tələm-tələsik otağına keçdi. Güzgünü qutudan təlaşla çıxarıb stolun
üstünə qoydu. Düşməsin deyə əlinə keçən əşyaları güzgünün qabağına yığıb,
stulunu çəkib oturdu. Yerini rahatladıqdan sonra yavaş – yavaş gözlərini qaldırıb
güzgüyə baxırdı. Bir az həyəcan, bir az da ən yaxşı bildiyi qorxu hissi onu əsir
almışdı. Bəlkə də həyatının ən dəhşətli anını yaşayırdı. Güzgüdə ona baxan,
doğmalıqdan gözlərini yaşardan, güclü əllərin yiyəsi idi. Quruyub qalmışdı. Bir
neçə dəqiqə donub dayandı. Gözlərindən muncuq dənələri tək bir – birinin ardınca
yaşlar damcılamağa başladı. Axan hər damcıda onun surətinin əksi var idi.
Güzgüdə bu mənzərəni gördükcə dəliyə dönürdü. Əllərini üzünə tutub için-için
ağlamaqdan başqa heç nə edə bilmədi. Yəqin ki, bir də bu güzgüyə baxmayacaqdı.
Bir qədər keçdikdən sonra sakitləşdi və güzgünü yavaş – yavaş götürüb qutuya
qoydu. Niyə belə olduğunu anlamamışdı. Heç vaxt da anlamayacaqdı. Amma qrup
yoldaşlarının əlindən bərk hirslənmişdi: “Axı nəyinizə lazımdır mənim
ürəyimdəkini bilmək?!”
4
Birdən yerdə kağız parçası olduğunu gördü. Götürüb açdı. Qrup qızları yazmışdı:
“ Əzizimiz Səhər, ad günün mübarək! (Öz – özünə ad günü yox, doğum günü –
deyə fikirləşdi). Çox düşündük ki, sənə nə hədiyyə alaq. Bu qərara gəldik ki, ən
yaxşı hədiyyə bu güzgüdür. Doğrudur, bir az uydurmamız da var. Əslində, bu
güzgü adi güzgüdür. Biz onu sənə belə təqdim etdik. Ümidvarıq ki, qəlbindəki
surəti gördün. Çox xahiş edirik, kimi gördüyünü bizə də deyəsən. Sənə cansağlığı,
xoşbəxtlik arzulayırıq”.
O isə gördüyünü onlara deməyəcəkdi və onu da başa düşmüşdü ki, bütün fikirləri
bir ömür Səhərin beynində durmadan canlanacaqdı. Bəlkə də ürəyindəki surətin
həmin düşüncələrdə yaşayması idi onlardan əl çəkməyə imkan verməyən. Yəqin
ki, güzgünü də “atasının balası” hesab edilən, amma ürəyində “ata” dediyini dəfn
edənlərdən birinə bağışlayacaqdı.
Dostları ilə paylaş: |